Pokaż treść!

1 5 2 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.Za nadejściem ranka usłyszeliśmy zgiełk na dziedzińcu zamkowym.W krótce potem otworzyły się drzwi naszego więzienia i Iwan AndrzejewiczCeladyn wszedł z wielą żołnierzami i siepaczami. Pan Michałpostąpił naprzeciw niemu z przytomnością umysłu, rozumiejąc, że idziena śmierć; ale hetman mówił do niego tonem dumnym:— Wiele przychylności i łaski car okazywał tobie, Michale, kiedyśmu zdawał się służyć wiernie, i więcej nawet, aniżeli należało okazywaćcudzoziemcowi i zbiegowi; ale gdy teraz zapłaciłeś mu zdradą,przyseła ci zatem te oto dary.Wówczas siepacze podnieśli ciężkie żelazne kajdany; pan Michałpodał spokojnie ręce, a oni okuli go i poprowadzili do Moskwy dokądi my także tegoż samego dnia jeszcze udaliśmy się za nim. Tu naskażdego z osobna wtrącono do głębokiego podziemnego więzienia,a Schleinitz zginął wpośród najsroższych katuszy.W pierwszych dniach niedoli przyszedł do mnie stróż jednego porankui rozkazał iść za sobą. Potem prowadził mnie przez korytarzetego domu do wielkiej sali, będącej napierwszem piętrze, która podobnabyła do sali sądowej. Tam siedział przy długim stole, z wielomasądowemi osobami, kanclerz Jakób Zacharyn; a z boku stał człowiekw ubiorze duchownego, podobny do znakomitego kapłana KościołaEzymskiego, otoczony strażą i pachołkami więzień. W yglądał onwcale spokojny i niezmięszany; wszelako skoro mnie spostrzegł, podniósłrękę do ust, jak zwyczajnie się czyni w czasie chrząknięcia, alepostrzegłem wyraźnie, jak palcem wskazującym przycisnął wargi. A jaspuściłem oczy, i tylko nań kiedy niekiedy poglądałem z boku potajemnie,albowiem zdawało się mi, żem widział już tę twarz przed dwomalaty; wtenczas kanclerz podniósł głos i mówił do niego:— Jest to Litwin a szlachcic i może wam znany?Tak mówił zepsutą łaciną. A ksiądz odpowiedział mu, że wcalemnie nie zna, i Jakób Zacharyn z kolei mnie pytał:— Janie L acki! czy nie widzieliście kiedy tego pana na dworzeZygmunta Jagiełły w Krakowie ?Ja zasię odpowiedziałem:— Nie mogłem go tam widzieć, bo nigdy nie byłem w tem mieście,którego nazwisko wspominacie!Potem pytał mnie d alej:— I nawet nigdzie indziej ?Tu ja zamilkłem, bo zdawało mi się, iżem poznał nieznajomegoz mowy, i rozumiałem że to Bogusław Trepka, szlachcic polski, któregomnieraz widywał w W ilnie w orszaku królewskim.— Jak to być może?—mówił dalej kanclerz — ażebyście wy, będącna dworze książęcym w Wilnie, jeżeli nie w Krakowie, nie mieliwidzieć tego pana, który się mianuje być legatem papiezkim?