Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 1 5 1— Do tegoż wreszcie przyszło z Michałem Glińskim, przyjacielemdwóch królów, hetmanem i kniaziem? Do tegoż-li on przywiódłswoich wiernych przyjaciół, że poszli na hańbę, na zgubę, i śmierć?Nie poglądajcie tak na mnie pogodnem okiem przyjaźni; mnie spotkałoto co zasłużyłem; ale wy! Złamana już moja duma, prześniłem mojemarzenia! gdybym was tylko mógł uratować, to niech się zaraz potemstanie to, com sobie zgotował nie w jednśj ponurej i złowrogiój godzinie.Po krótkiej chwili mówił znowu dalej :— Nie ostatni to czyn ściągnął na moję występną głowę zasłużonąkarę; ściągnął ją pierwszy, najpierwszy czyn, który wykonałem za rozkazemduchów ciemności. Cofnięcie się na drodze nieprawości jest nadertrudne, i kiedym to ja zamyślał, rozumiałem, że jestem swobodnym dowoli działania, nie czułem kajdanów, które sam na siebie włożyłem,a które teraz ciągną mnie w przepaść. Ale taka jest kolej występnego,że kiedy zbacza z drogi obranej, wnet opuszczają go potęgi ciemności,które go broniły, a on idzie na zemstę niebios, które utracił!— Nie upadaj zupełnie, kniaziu, pod ciężarem niedoli! — odpowiedziałem.— Jesteś sławnym i potężnym hetmanem, masz przyjaciółbez liczby od brzegów Niemna aż do Moskwy. Pomnij, że zostajeszpod opieką cesarza Maksymiliana! Bądź też dobrej myśli, kniaziuGliński!— Dobrze mówisz, drogi mój Janie! — zawołał pan Michał,a promień wesołości mignął na jego bladem obliczu. — Jak to jednakrzecz jest prawdziwa, że dusza, której nie zachmurza tchnienie występku,inaczej oświeca życie jego, i jego przewijające się wypadki,aniżeli umysł — i dodał ciszej — podobny mojemu? N ie ! naGlińskiego przystoi być wyższym w więzieniu i swobodniejszym.I mamże-li ja, który nieszczęście zasiałem, stać jak ten płaczący chłopieci dziwić się, że nieszczęście podnosi się? To, coście powiedzieli0 Maksymilianie austryackim, nie jestbezzasadnem, a może nawet jestjedyną kotwicą, na której nadzieja utrzymać się może; wszelako terazjestem gotów na wszystko, co tylko mnie czeka. Wy Janie Lacki,1 wy kniaziu Bielski, przebaczyliście m i! Widzę to z waszego wejrzenia,słyszę z waszej mowy. Inaczej ja wcale spodziewałem się! A więccokolwiek jeszcze nastąpi, to będę znosił!W pośród tym podobnych i innych rozmów, przeszła noc lepiej,aniżeliby można mniemać w podobnem położeniu; chwiejący się umysłpana Michała pochwycił z chciwością nadzieję, którą w nim obudziłem;gniew jego i boleść zamieniły się w pogardę. Sami możecie osądzić,mości hetmanie, ile mu ta duma przystała; wszelako my pozwalamynieszczęśliwemu, co powaśnił się z losem i z sobą, tej chwilowćj pociechy.