Pokaż treść!

148 ALEKSANDER BRONIKOW SKI.z krzesła, wymówił się obowiązkami urzędu i opuścił salę, dawszy skinienieSchleinitzowi i mnie, ażebyśmy szli za nim.Kiedy wszedł do sypialnego pokoju, gdzie Turek Hassan zajęty byłprzygotowywaniem sprzętów; wówczas wybuchnęła zatrzymywanawściekłość kniazia Michała.— Czy słyszeliście — zawołał — słyszeliście wyrazy cara? O! bogdajbymsię był nigdy nie rodził, niżbym miał ci kiedy torować drogędo zwycięztw na południu i zbierać wawrzyny na uwieńczenie twojejgłowy! Ale pomyliłeś się! — mówił dalej po krótkim przestanku pochodzącymz wycieńczenia; — jeszcze ja jestem Litwinem, panie Lacki,jeszcze jestem człowiekiem, wierny Schleinitzu, i rycerzem; przymijmnie więc napowrót, królu! przebacz upadłemu!— Chwała Najwyższemu Panu! — wykrzyknąłem z radością,a Miśnijczyk cichemi łzami oblewał ręce książęce.— Już namyśliłem się! — mówił potem Gliński spokojniej — a coma stać się, to wkrótce stać się musi. Jedź tedy, Schleinitzu, nimjeszcze ranek nastanie i wielkie ulice napełnią się ludem, jedź przezfurtkę od otworu w suchym kanale, którą nieświadomi prześlepili przyobjęciu miasta, i weźmij przebranie, któregoś nieraz używał na gorszśjdrodze. A ja list napiszę, który oddasz królowi, Schleinitzu, alewe własne ręce; czy słyszysz-że? tak! we własne ręce; potem śpiesz sięjak najprędzej z powrotem, albowiem wielkie losy powierzam ci na duszę.Hassanie! mój wierny chłopcze, nie mam potrzeby nakazywać ci, abyśmilczał jak grób o wszystkiem coś słyszał i widział; pamiętaj tylko,ażeby od dzisiejszego dnia sześć moich najlepszych koni ciągle stało gotowychw krzakach po lewej ręce przed małemi drzwiczkami otworu.Czego dalej potrzeba będzie, to znajdzie się później!Turek skłonił się w milczeniu; mocny cień, który świeca rzucałamu na twarz, nie dozwolił mi widzieć jego rysów.— A wy też, Janie Lacki! — mówił potem Michał Lwowicz, obróciwszysię do mnie, i wysilony przygodami dnia tego obiedwie swe ręceoparł na moich ramionach — wszakże pozostaniecie przy mnie?Jam was sprowadził z drogi czci, sam oślepiony przez złego duchazemsty; jam wasze młode lata zatruł hańbą i niedolą; przebaczcie mii podajcie rękę w imię wszystkiej szlachty litewskiej, waszych i moichbraci ! Bo ja sam znowu zaprowadzę was na prawą drogę i wynagrodzęto, coście dla Glińskiego zrobili!— Chwała Najwyższemu Panu !— zawołałem drugi raz;— awięcjesteśmyznowu Litwinami, a ty, kniaziu, znowu jesteś na miejscu, któreci przystoi; znowu oglądać będziemy ojczyste niwy i przyjaciół młodościnaszej!Tak pięć dni upłynęło, w przeciągu których pan Michał jak zwyczaj­