Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 147kował mu wielce za zdobycie tak ważnej twierdzy. Wszelako o ezeminnem żadnej wzmianki nie było. Ale pod wieczór na zamku Smoleńskimdano wielką biesiadę i na nią zaproszono wielu panów litewskich,którzy poszli za Glińskim, tudzież i ruskich wodzów. A kiedybiesiada zaczęła zamieniać się w hulankę, wówczas pan Michał przystąpiłdo cara, siedzącego na krześle zdała od stołu przy oknie, mówiłdo niego na pół głośno, i przypominał mu skromnie o tem, co mu byłprzyrzekł; i że spodziewa się, że jego wysokość odda mu zamek i miastoSmoleńsk, które zdobył, i że go tam posadzi na książęcym tronie.A Wasil Iwanowicz odpowiedział z uśmiechem:— Zanadto skorym jesteście, zacny mój krewny, panie MichaleLwowiczu! jeszcześmy podług waszej obietnicy nie stanęli na zamkuJagiellonów w Wilnie i nie poglądali za słońcem, dokąd ono idzie;a skoro to stanie się, a my pójdziemy wjego ślady z jakie paręset mil,to możecie znowu o to się upominać, ale nie pierw ej!— Nie pierwej? — odpowiedział pan Gliński podniesionym głosem:— nie pierwej tedy, najjaśniejszy panie, mam spodziewać sięuzupełnienia obietnicy od waszej monarszej w iary?— Wiary? — mówił z urąganiem car — zaprawdę wyraz ten bardzoprzystoi waszym ustom, krewny Michale! właśnie w czas ostrzeganas on, w jak wierne ręce oddalibyśmy ten zamek i to miasto, gdybyśmyje powierzyli wam i waszym towarzyszom! Jużeśmy powiedzieli,że jeżeli jeszcze przez niejakiś czas iść będziemy za śladem słońca,wówczas coś więcej da się powiedzieć; ale tymczasem zawsze dla wasprzychylni jesteśmy!Kiedy potem pan Gliński wystąpił na światło, które lampy rzucałyna salę, zdawało mi się, żem ujrzał rysy jakiegoś nieznajomego człowieka.Bladość śmiertelna okrywała jego oblicze; konwulsyjnie drgałyściągnięte usta, a pałające oczy w osłupieniu poglądały na zgromadzenie,które nań bacznie zaczęło spozierać, poszeptującz cicha pomiędzysobą. Nareszcie z wielką trudnością udało mu się po niejakimczasie powściągnąć, i stan wzburzonego umysłu ukryć przed okiem zawistnych,co ze znaczeniem i podejrzliwie spoglądali na niego. Owszemprzemógł na sobie, że po przyjacielsku przemówił do brata Bazylego,który przez niejaki czas stał przy wielkim księciu rozmawiając poufale.Ale ja i wielu innych zemną widzieliśmy dobrze, iż młodszy kniaźGliński odpowiadał mu krótko i z roztargnieniem. Tymczasem wszedłpodkomendant Smoleńska, i zbliżywszy się do wielkiego księcia oddałmu przyklęknąwszy klucze od zamku i miasta, które zamknięto na noc.A Wasil Iwanowicz, wziąwszy je do ręki i długo na nie poglądającze znaczącym uśmiechem, oddał je potem Iwanowi Oeladynowi z tą uwagą:ażeby ich dobrze pilnował; natenczas powstał pan Michał Gliński1 0 *