Pokaż treść!

1 4 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.telami i osadą, która codziennie w rozpacznych wycieczkach ginęła;gdy wtem doszły wieści, że król Zygmunt wyruszył z Wilna ze swojemmałem wojskiem i już śpiesznie się zbliża ku odsieczy. Na tenodgłos wielki książę Bazyli wyruszył z panem Bazylim Glińskim i znacznączęścią wojska, i ciągnął przez długą przestrzeń kraju wzdłużDniepru. Ale pan Michał został pod Smoleńskiem. Tylko co carbył wyruszył, wnet zawołał on do swego obozu dowódzców litewskich,którzy się tylko znajdowali w wojsku.— Ubolewać zaprawdę należy — mówił on — że car tak małoma wytrwałości, jaka nader potrzebną jest dla wodza. Wszelako niewszystko jeszcze jest stracone; jeszcze ja tu jestem z wyborem wojska,a Smoleńsk musi upaść koniecznie!— Jeszcze w tem tylko jednem—mówił po cichu do mnie—w temtylko jednem a najtrudniejszem dziele dotrzymajmy pola, panie JanieLacki, a potem poznają wszyscy, w czyjej ja sprawie oręż podniosłem!Jeżeli mi się to uda, to oddalę hańbę od mojego nazwiska, a wtenczassławę naszę oczyścimy w oczach całego świata!I dotrzymał słowa pan Michał. W kilka dni potem ukazali sięposłańcy od mieszkańców miasta, w którem Gliński miał tajemnezwiązki; otworzono bramy, a mężny Sołohub skrępowany, został przyprowadzonyprzedeń. Ale Gliński przyjął go uprzejmie, sam rozwiązałmu ręce i kazał mu z sobą siąść do stołu i być dobrej myśli po długiemcierpieniu i trudach; kiedy zaś zostaliśmy sami z nim i z niewieluwiernymi, tak mówił do Sołohuba:— Niech mnie P an Bóg broni, zacny mój komendancie, ażebymdłużej trzymał cię w okowach, tak szanownego rodaka, szlachetnegobohatera i wiernego wodza pana Zygmunta króla, którego niech Bógzachowywać raczy! Powiadają wszyscy, że Gliński jest odszczepieńcem;wszelako nie zapomniał on tak rycerskiego obyczaju pomiędzy obcymi,ażeby szlachcica litewskiego i syna swojej własnej ojczyzny oddawałw ręce zwycięzcy. Zaczem widzicie, że odtąd wolni jesteście; idźcie do waszegorycerskiego króla i wielkiego księcia, i powiedzcie mu: że kniaź MichałLwowicz nie jest tak złym, jak go malują, i że nie koniec to jest na tem.Tymczasem tegoż samego dnia jeszcze weszliśmy do wielkiego miastaSmoleńska, a kniaź Michał wydał surowe rozkazy, ażeby oszczędzanoobywateli i rozbrojono załogę. A skoro car otrzymał wiadomość0 tem co zaszło, zostawił natychmiast wojsko swoje w obozach niedalekoOrszy, i odbył wjazd do zdobytego miasta, a z nim także przybył1 pan Bazyli Gliński, ojciec wielkiej księżnej. Potem osadzono miastowojskiem cara, a litewskie wojsko Glińskiego rozłożono niedalekoztamtąd po wioskach.Kiedy Gliński oprowadzał cara po rynkach, po ulicach i po wszystkichwarowniach, chwalił go Wasil Iwanowicz za użyte środki i dzię-