Pokaż treść!

144 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.sem odczytał oświadczenie swojego pana. Pan Michał i pan BazyliLwowicze, podziękowawszy przystojnie, wzięli Helenę pod obie ręce,a ona wzbraniała się nieco, według tamecznego obyczaju. Potem podnieśliją z lektyki i zaprowadzili do nóg cara. A ten podał jej rękęna znak powstania i poprowadził ją w orszaku wielu panów i dworaninówdo cerkwi, gdzie patryarcha pobłogosławił młodą parę wielkichksiążąt. Poczem zaczęły się bankiety, według zwyczaju używanegowMoskwie, z wielkim przepychem, i z rozmaitemi zabawami.Po północy, gdy pani Helena odprowadzoną została do swoichgmachów, pan młody, mając wkrótce udać się za nią, skinął na drugich,ażeby wyszli, i pozostał sam z bracią Glińskimi i innemi litewskimipanami. Ale z krajowców nikt nie był przytomny, oprócz JakóbaZacharyna, kanclerza, i naczelnego wodza Iwana AndrzejewiczaOeladyna. Wtenczas car tak mówił:— Kiedyśmy postanowili córkę waszę, Wasilu Lwowiczu, a waszęsynowicę, Michale Lwowiczu, podnieść do wysokości naszego tronu;wypada zatem, ażebyśmy odpowiednio i przyzwoicie naszemu wysokiemudostojeństwu oblubienicę naszą udarowali rannym podarunkiem,któryby był godny tego, od kogo pochodzi. Proście więc, a nasza ła ­ska, wysłucha błagania waszego!Wtedy ojciec oblubienicy zapewniał wpośród głębokich ukłonówdwornemi wyrazy, — że widzi się być najszczęśliwszym z wysokiegodostojeństwa i niepospolitego szczęścia, które dom jego spotkało.Smiesznem mi się wydało, że Bazyli Gliński, którego chciwość powszechniebyła znana, okazał się. tak wstrzemięźliwym i nie pragnącymzysków, a to zapewne w tem mniemaniu, że teraz już wszystkobędzie po jego woli i myśli.Ale gdy przyszła kolej na pana Michała, któremu zapewne przemowamonarchy niebardzo przypadła do smaku; spojrzał prędko namnie i tak zaczął mówić:— Przystoi to wam zaiste, potężny carze i panie, że wy i namtakże, cośmy już w niejednem niebezpieczeństwie i wielu śmiałychczynach okazali się godnymi przychylności i łaski waszej wysokości,że wy, mówię, okazujecie to jawnie przed całym narodem, jako wysokopoważacie plemię swojej najjaśniejszej małżonki. Ale właśnie jestteraz czas jeszcze, ażebyście to jawnie udowodnili, nie dla naszego pożytkui korzyści, ale dla dobra waszej dostojnej osoby i całego państwa.Pod waszym zwycięzkim orężem padły już hordy tatarskie,gwiazda szczęścia waszego weszła w najpomyślniejszą konjunkturę,a kraje zachodnie ze drżeniem i nadzieją oczekują, aby się wasza potężnaprawica podniosła. Jeszcze raz przez moje usta pan Maksymilianaustryacki, cesarz rzymski i król niemiecki, który znowu niesprzyja Zygmuntowi Jagielle, z powodu zawartych związków z Sie-