Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 148się dzieje. Ale nie chcę ja, aby mówiono, że to co się wielkiem zaczęło,wzięło nikczemny i mały koniec! Niech sobie kto zechce będzienamiestnikiem nad Litwą i najznakomitszym sługą cara w kraju,który może nigdy zdobyty nie będzie; ale ja muszę wstąpić na tronksiążęcy w Smoleńsku, który mi sam car przyrzekł; a nim tego dokonam,głowa moja nie legnie w spoczynku! Oto jest nagroda, jakąchcę ztąd odnieść; ażeby nie mówiono, że niesłychane rzeczy zdziałałemtak, jak nierozmyślny chłopiec, co nie zastanawia się nad przyszłością.Co zasię dalej stać się może, to jeszcze jest całkiem zakryte!— Obyście — zawołałem z głębi wzruszonego serca — naprawilito, co was mogło poróżnić z królem. I przystoi tak wam działać, ażebywas współcześni i potomni nie pomawiali o płochość i niestateczność:bo do waszego imienia i wy, i niejeden szlachetny mąż losyswoje przywiązał!— Chętnie słyszę was tak mówiących, panie Lacki! — odpowiedziałkniaź. — Głos wasz jest głosem przyjaciela i rodaka, któregooddawna już nie słyszałem wpośród zgiełku i wrzawy. Ale powiadamwam, że skoro usłyszycie wielki dzwon na Kremlinie rozlegającysię w czasie uroczystości weselnej, to bądźcie gotowi; bo dzień rozstrzygnieniasprawy jest blizki! Bywajcie zdrow i! Jedźcie szczęśliwiw swoją drogę; bo nieprzyjaciele są podejrzliwi, a jak uważałem,zewsząd mnie otaczają!Tak zły duch i niespokojność i niechęć dręczyły Glińskiego, gdyteraźniejszość i przeszłość, zatruwające jego chwile, ciągłemu tylko ukazywałystracone dobra, albo te, których nie mógł dosięgnąć, a blizkimbył dzień, w którym spaść mu miała z oczu zasłona, i kiedy miał poznać,że już wszystko utracił!Tymczasem we czternaście dni potem przybyli swatowie od cara dobraci Glińskich, i mówili: że car postanowił pannę Helenę Wasilównęwynieść na swoje małżonkę, a wielką księżnę Moskiewską. I wszyscyLitewscy panowie, co tylko było ich w mieście, w bogatym stroju i licznympoczcie udali się do pałacu, gdzie zamieszkiwał pan BazyliLwowicz, młodszy kniaź Gliński, ażeby najjaśniejszej oblubienicy towarzyszylido Kremla. A ona, okryta w gęste zasłony, niesiona byław lektyce; przy niej po prawej stronie szedł pan Michał stryj, a ojciecpo lewej. Ale ojciec dumniejszy sio zdawał, niż kiedy! Tak postępowałorszak powoli do carskiego pałacu, przy odgłosie dzwonów, hukudział i przeciągiem hura! pospólstwa. A na stopniach wielkiegoganku we dworcu, stał wielki książę Wasil Iwanowicz, ubrany w szatymonarsze, w około zaś niego kniaziowie i bojary i patryarcha, w licznymorszaku duchowieństwa. Wtedy zniżono lektykę, a HelenaGlińska siedziała w milczeniu ze spuszczonemi na dół oczami, wedługobyczaju greckiej oblubienicy. Tu kanelerż Zaeharyn donośnym gło­