Pokaż treść!

142 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— Cóż to ma znaczyć, że jaśnie oświecony pan Michał Lwowiczznajduje się tu na osobności, kiedy tam w mieście wszystko mu służyi nadskakuje?A on odpowiedział znaczącym tonem :— Że też wy tak długo błąkaliście się z Glińskim, a nie nauczyliściesię, iże nie wszystko złoto co się świeci ? Postrzegłem już ja tozaiste, że wy i pan Symon, którego pozdrawiam wraz z wami, niewielepodobacie sobie w zgiełku i hałasie na K rem linie; otóż wyznam wamzaprawdę, że i mnie to nie wiele smakuje. Wierzajcie, że mi wszystko,co się tu dzieje, jest nieznośnem, i że rad unikam tego w samotności,w której zaiste nieraz ponure myśli napływają na mnie. Ale towszystko pójdzie inaczej! I dlategoż to ja wyrzekłem się ojczyznyi nieraz czyniłem to, czego żałuję, ażebym był dworakiem na pół obcegopana? Dla tegoż-li ja obojętnie wzgardziłem w kraju najwyższemidostojeństwami i porzuciłem majętność i potęgę w rodzinnejziemi, ażebym był pierwszym służalcem mojej synowicy, pięknej i nazbytmądrej Heleny Wasilówny, która teraz częstokroć zdaje się jużzapominać mojej ojcowskiej pieczołowitości, i która z wysoka poglądana ojca i na stryja? O! co za wspaniała nagroda tylu trudów i takpomyślnego skutku zbyt śmiałych czynów!— A wszelako właśnie to samo — zarzucił kniaź Bielski —ugruntowało na zawsze powagę waszą w tym kraju; w późniejszymzaś czasie, nie powinniście się troszczyć o wynalezienie środków nadopięcie dawniej powziętych zamiarów.— Ha! zobaczymy jeszcze, jak to wypadnie! — odpowiedziałpan Michał Lwowicz. — Wy sami, którzy, jak wiem od dawnegoczasu, nieszczególnie sprzyjacie mojemu bratu panu Wasilowi, wysami, mówię, już mi wyznaliście, żeście postrzegli, iż dla niego ciężaremjesteście. I cóżby było dziwnego, gdyby i na mnie kiedy przyszłata kolej ? Cóż, gdyby ten młody, gładki wąż, ta Helena, razukoronowaną została i owładnęła sercem starca, a za pośrednictwemjego i całym krajem, i żeby wszystkie szanowane osoby sprzykrzyłysię jej i stały się dla niej ciężarem, i gdyby ona odesłała stryja, a możei ojca tam, zkąd przybyli? O! wierzajcie mi! znam ja dobrze tędziewczynę! Jam ją wychował na mój sposób; a teraz samotny stojęwśród świata. Widzę, że dzieło przeszło oczekiwanie mistrza; alemuszę ja temu, przyjaciele moi, prędko zaradzić. Niedługo czekać,a Helena Glińska nazywać się będzie wielką księżną moskiewską,i wkrótce też musi się uskutecznić to, co nam przystoi; nie zemsta tojuż poduszcza mnie przeciw Zygmuntowi Jagielle; jest-to szanownymonarcha bohater, i teraz dopiero poznaję jego wielkie przymioty!Tak, moi panowie i zacni przyjaciele! odmieniło się serce w mychpiersiach, a wy nie będziecie się tem gorszyli, bo i z wami nie inaczej