Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 1 3 0cności króla Zygmunta drugiego. A wtem padł nań wzrok monarchy,który wnet z właściwem sobie urobieniem głosu zmieniając ton, zapytałkasztelana Krakowskiego:— Jest-li to towarzysz waszej biesiady ? Czysto rozumiałem, żeto jest stary Świdrygajło, albo przynajmniej dziad mój, świętej pamięciksiążę W itold! Na H erkulesa! to prawdziwy Litwin !— Tak zaiste! — odpowiedział hrabia Tarnowski tonem ceremonialnym— i jako Litwin mam honor przedstawić go waszej królewskiejmości! Nie jest to ani Świdrygajło, ani Witold, ale wysoko urodzonypan Jan Lacki, najjaśniejszego pana starosta Piński.— Jan Lacki? — zapytał król przeciągłym tonem, w którymwrodzona wyniosłość łączyła się z niejakiem szyderstwem.—Zdaje misię, że to po raz pierwszy dopiero widzimy naszego starostę Pińskiego?Słyszeliśmy, żeście długo podróżowali za granicą! I gdzieżeście toprzecie bywali przez ten cały czas?— Kiedym powrócił z Moskwy, najjaśniejszy panie! — odpowiedziałLitwin tonem pewnym — królował wtedy świętej pamięci ojciecwasz, a ty, miłościwy pauie, byłeś wtedy jeszcze małoletnim ; rozumiałemzatem, że nie ma potrzeby witać was.— Tak jest, byłem m ałoletni! — mówił Zygmunt gniewnie —a wszelako ukoronowany król Polski i wielki książę Litewski! Zdajemi się podobno, żeście tam po za Dnieprem zapomnieli, co winni jesteścieswojemu panu. Teraz nader już późno przybywacie i prawie zdajesię nam, że wcale bezpotrzebnie. Bywajcie zdrowi!To mówiąc król, dał znak pożegnania i odwrócił się do Jana Tarnowskiego:a ten zaczął mówić tonem łagodnym, dawszy znak zmieszanemuLitwinowi, który już się chciał oddalić.— Najjaśniejszy panie! starosta Piński rozumiał, że to co w młodościzawinił, najlepiej naprawić może, przepędzając czas w samotnościna modlitwie i spełniając wiernie obowiązki swojego urzędu, na co jadaje rękojmią waszej królewskiej mości. Byłby on nawet na starośći nie odwiedził już stolicy, gdyby go do Krakowa nie sprowadziło życzeniepolecenia syna swojego i siostrzeńca względom wysokiejkrew nej!— Jakiej krewnej ? — zapytał król z żywością.— Pan starosta Piński szczyci się blizkiem pokrewieństwem z najjaśniejsząpanią B arbarą!— Z królową? — zawołał Zygmunt, i wszelki ślad gniewu wnetzniknął z jego oblicza. A witajcież mi, mój panie, z waszych bagienPińskich! I pozostańcie w Krakowie, dopóki się wam będzie podobało.Cospetto! krewni mojej królowej są także moimi krewnemi, i przypominamsobie nawet, że ona wam jest życzliwa i przychylna!Litwin wzruszony i uradowany tak nagłą przemianą królewskiego