Pokaż treść!

H IPOLIT BORATYŃSKI. 137czył się z nim i zwycięzkich obrońców króla wytępił na samem pobojowisku,które zdobyli. Lecz zewsząd tylko złorzeczenia podnosiły sięprzeciw niemu, że chciał zdradzić wojsko carskie, i w czasie bitwyprzejść na stronę Zygmunta Jagiełły. Wtenczas poczuł on srogą rózgęanioła zemsty, wtenczas poznał, że błogosławieństwo nie rodzi się.ze złego czynu, i że ufność nie może być owocem zdrady. Zgrzytajączębami kniaź Gliński poglądał na nas, którzyśmy go otaczali, a potemponurym głosem rozkazał cofnąć się naszym szeregom ; a tak puściliśmysię grzmiącym cwałem po nocnem polu do obronnych lasów, słyszącpo za sobą tentent ścigających.Ja wam powiadam, mości kasztelanie Krakowski, że gdyby wtedykról, gdyby panowie koronni i Wielkiego Księztwa, umieli ze zwycięztwakorzystać: to nie masz wątpliwości, że teraz niejedna rzecz poszłabydaleko lepiej.— Chciał zaiste — przerwał hrabia Jan opowiadającemu; —chciał, mówię, tego król; taka była rada Konstantyna z Ostroga, hetmanapolnego Litewskiego; ale cóż poradzą najmędrsze zamiary przeciwuporowi szlachty i niezgodzie magnatów? Toż samo było w polskimobozie, co i pomiędzy wami; nieprzyjaźń dwóch panów sparaliżowałasiły królewskie i wojsko rozpuszczone zostało. Ledwie tylkoudało się panu Zygmuntowi, że mógł zatrzymać żołdaków, z którymikniaź Ostrogski i kniaź Kiszka mogli wtargnąć w kraj nieprzyjacielskii zdobyć Wiaźmę. Polak nigdy nie umiał ze zwycięztwa korzystać.I kiedyż to pójdzie inaczej? Teraz, panie starosto Piński, raczcietrochę odwilżyć usta. Nuże! ja piję do was, na pamiątkę zwycięztwanad Dnieprem i przebaczenia winnym !— Dziękuję waszej dostojności za to ostatnie — odpowiedział panLacki — i z całego serca spełniam pierwsze. Ale już to widzę i wieczór,i dzwon katedralny dawno już na nieszpory przedzwonił; pozwólciezatem, jaśnie wielmożny panie, życzyć sobie dobrej nocy, a mnieodejść, bym przygotował się nazajutrz, jeżeli raczycie mnie po mszyprzedstawić młodemu królowi, którego będę miał szczęście po razpierwszy w życiu oglądać!”Wielki hetman koronny dziękował mu uprzejmie za opowiadanie,i dodał, że nie uwolni go od dokończenia, ale zatrzyma go nazajutrzkiedy się dwór rozejdzie.Wtem dało się słyszeć stąpanie po krużganku pałacu świętegoKrzysztofa, jak gdyby ktoś pośpieszał, i dał się słyszeć głos, na którypocichu odpowiadał drugi; szlachcic trzymający służbę u hrabiegoTarnowskiego wszedł, i po głębokim ukłonie otworzył podwoje. A tużza nim wbiegł młody człowiek, mogący mieć około dwudziestu kilkulat, średniego wzrostu, ale kształtny i wysmukło zbudowany. Ubrany