Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 1 2 5wzgórek, okryty lodem i zeskorupiałym śniegiem, i kiedy żołnierstwootoczyło nas wokoło, zaczął mówić następującym sposobem:— Panowie i przyjaciele! Nie jest to wędrówka dla zabawy, naktórą was zaprosiłem, ani też pochód przeciw Tatarom lub innym nieprzyjaciołom.Jest-to inne przedsięwzięcie, do którego wzywam waspod niebem okrytem gwiazdami wpośród nocnej samotności lasu! Jeżelimi prawdziwie życzliwi jesteście, a pamiętni na moję przychylność,której wam nieraz dałem dowody; to zapewne nie zechcecie mnieopuszczać w godzinie potrzeby i niebezpieczeństwa, mnie, który waskiedyś prowadziłem do zwyeięztwa, do chwały i do wszelkich zaszczytów.I komuż z was tajno, iżem za granicą wzgardził dostojeństwamii bogactwami, które mi ofiarowano, wzgardziłem łaską cesarza, królówi innych książąt europejskich, pragnąc tylko ramieniem i umysłemrycerskim, jakiego mi niebo udzieliło, służyć mojej uciśnionej ojczyźnie?I któż z was zapomniał, jak często w krwawych walkach nieprzyjacielaodpędzałem, jak często na radzie utrzymywałem stronęuciemiężonych, i opierałem się nienawiści magnatów, zwracając nasiebie pociski nikczemnej niewdzięczności i zazdrosnego jadu? Jeszczenie pogniły trupy tatarskie na polach u Kiecka, gdziem uratowałupadający naród, gdy król skrępowany ciężką chorobą leżał na łożu,gdy magnaci małoduszni opuścili ręce, a wybawca Zygmunt Jagiełło,ku któremu wszystkich oczy z utęsknieniem się zwracały, bawił zdalekaw czasie potrzeby i niebezpieczeństwa! Jeszcze wieżyce pogranicznychtwierdz wznoszą się ku niebu! Ja to, ja dźwignąłem je na obronękraju, obwarowałem i osadziłem ludem, z wielką pracą i z uszczerbkiemojczystego dziedzictwa Jeszcze każdy krok, który Litwin stawipo równinach Wielkiego Księztwa, przypomina Michała LwowiczaGlińskiego; a już owe strzały zazdrości i niewdzięczności pociski godząw moje bezbronne piersi. Nieprzyjaciele moi oszczerczym językiemzwalają na mnie zbrodnie, o których nigdy nawet i nie pomyślałem;przyjaciele moi łamią wiarę i odstępują odemnie; i mnie, oswobodzicielowiojczyzny, wkrótce zamknięte będą drzwi każdego domu,a sława moja wala się zdeptana w prochu! Nadaremnie błagamu tronu o sprawiedliwość, której 11 aj ostatni ej szy z poddanych domagaćsię może; ja, potomek książąt Siewierskich, wielki dostojnik państwa,siedmnaście razy wódz zwycięzki, proszę o nią daremnie! Król, naszwielki książę, co powinien być sędzią i opiekunem uciśnionych, stowarzyszyłsię z nieprzyjacioły mojemi, a głos mój, którego Jan Olbrachti Aleksander słuchali jako głosu proroka, nadaremnie obija się o uszyniepodobnego im brata! Przeciwnicy moi urągają się z moich zażaleńi naigrawają ze mnie w obliczu zgromadzonej szlachty i narodu. Powiedźcie! któryż z was mniema, by na książęeia i rycerza przystało takąhańbę ponosić ? —