Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 1 2 3w dzień świąteczny Najświętszej Panny krew przelewać, jak gdybyśmyświęcili szatańską sobotę Pekolo? (*) Precz z szablami, wy panowiei rycerze! Idźcie do domów, wy mężowie ludu! Nakazuję wamw imieniu Boga i Matki Przenajświętszej!Na te słowa rozbiegły się tłumy, szable jedna po drugiej włożonodo pochew, a marszałek wielki ze schyloną głową udał się za processyą.Ale pan Gliński przystąpił do niego, i rzekł mu na półgłośno:— Zobaczymy się jeszcze z sobą innym razem.— Radbym najpóźniej, jak tylko można, oglądał* oblicze zbrodniarzastanu! — odpowiedział pan z Zabrzegów, biorąc świecę Woskowąz rąk kościelnego sługi.— Może prędzej nad wasze spodziewanie i życzenie, panie m arszałkuwielki! — powiedział na to pan Michał tonem znaczącym,siadł na koń i poskoczyliśmy przez rynek do domu.W kilka dni potem Jan Zabrzeziński odjechał z W ilna do Grodna,gdzie miał dom swój i rad przemieszkiwał, kiedy króla nie było w Litwie.Wkrótce także potem powrócił Schleinitz ze swojej podróży i natychmiastudał się do Kniazia. I kiedy później wyszedł znowu, twarzjego podobna była do twarzy człowieka, chcącego pokryć ciężkie troskizmyśloną wesołością; gdy zaś ja jąłem czynić mu zapytania, nie odpowiedziałmi na nie, tylko rzekł, że powinienem być w gotowości nawieczór, że będzie wielka biesiada i że dziś nader ochotni będziemypo raz ostatni! Niestety był to prawdziwie wyraz wróżby. Wszelako,luboć to mnie zastanowiło, nie pytałem dalej i poszedłem wswoj§dr°gę-Po południu postrzegłem, że domowi żołnierze pana Michała, będącyna żołdzie, wychodzili małemi oddziałami, i że coś prędko pakowanoi odjeżdżano. Na moje zaś pytanie ochmistrz odpowiedział,że książę zamyśla udać się na długi czas do swoich dóbr, a dom w stelicyzostanie próżny pod dozorem rządcy. A więc i ja uporządkowałemrzeczy, rozkazałem sługom moim popakować wszystko, i miećna pogotowiu konie i sprzęt podróżny.Tymczasem nadszedł wieczór, i ja udałem się do wielkiej sali.Tam znalazłem pana domu wpośród znacznego zgromadzenia panówi szlachty; a pomiędzy nimi był także Symeon Bielski, a brat rodzonyksięcia Michała, kniaź Bazyli Lwowicz Gliński. Teraz on możnymzostał panem; wszelako, dostojny mości panie Krakowski, nie mam jaco wiele na pochwałę jego powiedzieć. Już na pierwsze wejrzenie niebardzo on mi się podobał. Coś nikczemnego było w całej jego postawie,a zbyt wielka uniżoność względem brata i zbyt słodkie wyrazy(*) Pekolo, dawny litewski bożek pieklą, któremu ofiary ludzkie poświęcano.