Pokaż treść!

HIPO LIT BORATYŃSKI. 1 1 3cie kielich gościnny; bo gospodarzami tego domu są wdowa i n ieletnisierota!To mówiąc, wzięła za rękę syna swojego i opuściła salę.Wypiwszy tedy podany napój, udaliśmy się na dziedziniec, majączaraz siąść na koń, gdy w tern młody kniaź Grzegorz wyszedł na ganekzamkowy i zawołał z góry:— Mości Janie Lacki! Kuzynie J a n ie ! Jedno słowo, jeżeliłaska !Pan Michał rzekł do mnie, abym tam poszedł i dowiedział się, czegożądają. Wszedłem tedy znowu do zamku, a tymczasem pan Glińskii drudzy odjechali swoją drogą. Dwornik zasię zaprowadził mniedo pokoju księżnej, która wyszła na moje spotkanie, podała rękę i takmówiła:— Darujcie mi, mości kuzynie Lacki, że was jeszcze raz trudziłam;ale mam wam jeszcze kilka wyrazów powiedzieć.Wówczas ja rozumiałem, że to co się stało, było tylko skutkiemniewieściej wstydliwości i dumy, i że pani Anastazya za pośrednictwemmojem chce to załagodzić; zacząłem jej tedy wiele opowiadać o wysokichprzymiotach kniazia Glińskiego, o szlachetnym obyczaju, bogactwiei potędze, i nie ukrywałem, ile się dziwię, że taką dała mu odpowiedź,mniemając, że niedobrze sobie postąpiła ze względu na siebie,ze względu na syna, na kraj i ludzi, odmawiając ręki tak uprzejmemui walecznemu panu. Ale pani Anastazya Symeonowa przerwała mii rzekła:— O tem, szanowny kuzynie, nie masz tu wcale mowy i być nawetnie może. Już oddawna uczyniłam mocne postanowienie nie miećdrugiego męża po śmierci pana Symeona, któremu Pan Bóg niech raczydać wieczny odpoczynek,—żadnych innych dzieci nad mego syna,—żadnego innego życzenia i dumy, jedno tę, abym względem syna mojegoi jego dobrych poddanych w Słucku i Kopylu spełniła powinnościjako matka i wierna opiekunka, ile to może zdziałać kobietai opuszczona wdowa. Kazałam ja was, mości Janie, prosić do siebie,chcąc wam mówić nie o sobie, ale o was. W miejscu namawianiamnie do związków z tym Glińskim, dalekobyście lepiej uczynili, ażebyściesami wzięli radę i rozważyli, do czego wasze związki z nim doprowadzićmogą? Darujcie mi i nie zachmurzajcie tak waszego czoła;wszakże krewnej i przyjaciółce wyraz życzliwości przystoi. I jakżemogliści od dwóch lat już zostawać przy tym człowieku i nie postrzegać,że ścieżki, któremi chodzi, nie są prawenń? Przystoiż-li to naszlachcica i magnata, aby nadużywać słabości i ułom ności. Jana Olbrachtai Aleksandra, różnić ich ze szlachtą i narodem? Czyż to chwalebnie,ażeby pomiędzy wielkim księciem Litewskim, obranym królemPolskim, który obyczajem ojców powinien być połączony z rycerstwemlkouik o w sk i; H ipolit B o raty u sk i.S