Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 107łem jako rotmistrzów wojskowych i szlachtę, będącą pod opieką familiiGlińskich.Żadne atoli powołanie przed sąd nie nastąpiło; powiadano tylko, żewielki książę rozstrzygnięcie tak ważnej sprawy odłożył do blizkiegozjazdu wielkiego księztwa w Brześciu Litewskim, a tymczasem stronnictwaupominał do cichości a pokoju. Wszelako sposób obchodzeniasię pana Zygmunta z kniaziem Michałem był zawsze jednakowy; nazgromadzeniach dworskich mało zawsze mówił do niego, albo teżwcale nic, a podwoje na pokojach zamkowych, które za panowania królaJana Olbrachta i Aleksandra za zbliżeniem jego otwierały się na oścież,powoli całkiem dla niego zamknięte zostały. W tymże samym czasiepan Laski kanclerz i inni polscy panowie odjechali do Piotrkowa,gdzie Prymas i Interres spisali sejm Koronny w celu obioru króla.Ku końcowi roku 1506 panowie Korony polskiej, mając wzglądna zrzeczenie się starszego brata W ładysława, który nad Węgramii Czechami królował, obrali Zygmunta, wielkiego księcia litewskiegokrólem, a do Mielnika, dokąd przeniósł się zjazd, na którym znajdowałsię najjaśniejszy pan, a z nim i my także, przybyło poselstwo.Posłowie zasie wyprawieni dla towarzyszenia królowi do Krakowa nakoronacyą, byli: kanclerz Koronny pan Łaski, biskupi: Kujawski,Poznański i Przemyślski; podkanclerzy stryj waszmości Janie T arnowski,wojewoda Bełzki i Andrzej Szamotulski wojewoda poznański.Tak więc król Zygmunt udał się do swego nowego państwaw towarzystwie wielu panów i rycerzy z Korony i z wielkiego księztwa,a pomiędzy ostatnimi znajdował się także i Gliński marszałek nadworny,który od niejakiegoś czasu powziął znowu nadzieję, że król zapomnio tem, co minęło i przebaczy mu.„Ja zaś pod ten czas wezwany zostałem przez ojca, który na łożuśmiertelnem leżał w Kijowie. A gdy ten wkrótce potem umarł, więcoddawszy mu ostatnią powinność, udałem się do miasta Słucka niedalekoDniepru leżącego, gdzie pani Anastazya, księżna tameczna, dwórswój trzymała: była bowiem spokrewniona z moim domem. Ztamtądznowu, w szóstym tygodniu roku 1607 powróciłem do W ilna, do panaMichała, który już wtedy wrócił był z Krakowa.Tu zastałem rzeczy w gorszym nierównie stanie, niżeli jak byłydawniej. Podejrzane uzbrojenia, zuchwaładuma, której nawet i w takzłem położeniu nie złożył, niektóre inne jeszcze okoliczności, któredopiero później zrozumieć mogłem, znowu rozgniewały przeciw niemukróla; gdy przecież zdawało się, że nie tyle już na niego był zagniewanyod czasu podróży do Krakowa, w ciągu której pan Michał ukazałsię z książęcą okazałością i przez to niemało zaszczytu przyniósłdziedzicznym krajom pana Żygmunta w oczach obcych książąt i posłów,co zgromadzili się byli na koronacyą. Ale teraz znowu zaczęto