Pokaż treść!

1 0 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.dając się, ku jednemu ze stojących na stronie krzeseł, gdzie oparłszygłowę na ręce wpadł w głębokie zamyślenie.A w gmachu było coraz ciszej i wkrótce jednotonne mruczeniedało poznać, że księża mówią przy umierającym modlitwy, potem byłatak zapewne czwarta godzina nad rankiem, słychać było prędkie chodzeniei odchodzenie, aż nareszcie w długich przeciągłych uderzeniachzabrzmiał z wieży dzwon pogrzebowy; otwarły się drzwi od królewskiegopokoju i wyszli zeń kanclerz koronny i marszałek wielki. Pierwszywzruszonym głosem rzekł następne wyrazy :— Jaśnie oświeceni, jaśnie wielmożni i wielmożni panowie koronyi wielkiego księztwa! Podobało się Królowi królów, świętej pamięcinajjaśniejszego pana Aleksandra Jagiełłę, króla polskiego, wielkiegoksięcia Litewskiego i Ruskiego, odwołać z tego doczesnego światai przyjąć go do państwa wiecznej radości. Niech tedy światłość wiekuistaduszy jego przyświeca na wieki!Michał Gliński zatopiony sam w sobie zdawał się nic nie słyszećz tego wszystkiego co się działo; ale tu nagle porwał się, jakoby ten,co w rozpacznem położeniu przywołuje całą swą odwagę, i postąpiłspiesznie do pokoju, gdzie leżał umarły. Ale pan z Zabrzegów zaszedł,mu drogę mówiąc:— Dokąd, mości książę Gliński?A ten odpowiedział, nie tak już jak dawniej z wesołą dumą, alezmięszanym nieco i przytłumionym głosem :— Tam, panie Zabrzeziński, dokąd mnie powołuje mój urząd, jakomarszałka nadwornego Litewskiego, którego obowiązku spełnienia zapewnemi nie zabronicie ?— Od sprawowania waszego urzędu na ten raz wolni jesteście,kniaziu Gliński! — odpowiedział wojewoda Trocki; — taka jestostateczna błogosławionego króla wola i rozkaz pana Zygmunta Jagiełły,teraźniejszego wielkiego księcia Litewskiego, waszego i mojegopana.— I nie lękacież się — dodał kanclerz posępnym i wzruszonymgłosem — aby krew płynąca, za wejściem waszem, nie oskarżyła wastak przed światem, jak teraz Aleksander przed Bogiem was oskarża?Na te słowa książę Michał odwrócił się i wyszedł, a na prawo i nalewo wszyscy obecni ustępowali mu z drogi, jak gdyby lękając sięokropnego ognia, co w oczach jego gorzał. Gdyśmy zaś byli już naschodach, zaczęto mówić, że wstrzymano odjazd królowej.Kiedyśmy wrócili do sali, gdzie przed kilkoma godzinami głośna radośći okrzyki swawoli a zuchwalstwa zewsząd brzmiały.— zupełnatam cichość panowała. Panowie i dworscy przechadzali się zamyśleni;książę zaś udał się do swego najodleglejszego pokoju, mając do