Pokaż treść!

H IPO L IT BORATYŃSKI. 99wę od ziarna. Temu bądźcie wierni i posłuszni! — dodał głośniejznowu, zwracając się do mnie — tak jak był wasz ojciec dla n a s! zacnya nam szczególniej ulubiony kasztelanicu Kijowski, ażeby błogosławieństwospoczywało w plemieniu twojem ; bo wiara buduje zamkidostojnych, a przewrotność obala je, a pałace zdrajców porastają trawą.Czego zasię nie widzi oko królewskie, to widzi oko Boże, a dzień wynagrodzeniaprędko następuje. Idźcież tedy, Janie Lacki, i przyprowadźcienam nadwornego doktora.Poszedłem zatem i doniosłem mistrzowi Laskarisowi o poselstwieGawryły i o żądaniu króla. A on powiedział:— Jako pierwsze stało się według mojego wam przepowiedzenia,tak spodziewajcie się również, że i to nastąpi, co wam przytem jeszczemówiłem.Wówczas przypomniałem sobie jego słowa o księztwie Drohobuzkiem; a tak w mojej nierozsądnej ślepocie, to co bez wątpienia musiałobyć tylko rzeczą umówioną pomiędzy nikczemnym karłem a chytrymszarlatanem, wziąłem za głos i przepowiednię Bożą. Wprawdziećprzypominałem ja sobie nie bez wzruszenia słowa królewskie;wszelako jednak zapomniałem najważniejszej rzeczy, to jest zachęceniado wierności ku księciu Zygmuntowi; później dopiero, więcej aniżelipo trzydziestu latach, miałem ja to sobie przypomnieć, a przypomniećw nader smutnem położeniu.Tak tedy zaprowadziłem mędrca greckiego tajemnemi przejściamido króla, a to podobnież się powtarzało i w następujących dniach.Kozclział XII.Na dworze i w mieście powszechny panował niepokój i ciągle dawałysię słyszeć narzekania na kniazia Glińskiego. Postrzegłem także,iż kanclerz koronny Jan Łaski, kilka razy poglądał na mnieszczególniejszym i nie nader przyjemnym sposobem, a inni panowiekoronni, tudzież wiele szlachty litewskiej, a osobliwie Grzegorz i JanEadziwiłłowie moi krewni, którzy na krótki czas z wojska przybyli doWilna, uciekali odemnie, jako od stronnika i narzędzia nienawistnegoGlińskiego. Jednakowoż tak zrządziły wyroki, że kniaź Michał miałjeszcze raz w całej świetności wystąpić i usta swoim wrogom zamknąć.Stoczona była walka z Tatarami u Kiecka, a starosta Bełzki zachowałw całości swoję dawną sławę; rozproszone hordy tatarskie uciekałyna Perekop, i kraj uratowany został. Wjazd zwycięzkiego kniazia doWilna podobny był do tryumfu wodza rzymskiego; podobny był do