Pokaż treść!

98 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.rywanym głosem: — Marszałek nadworny litewski mówił nam przyodjeździez Lidy, że macie tu pod swoją strażą i opieką mistrza greckiegoLaskarisa, nadwornego doktora naszego. Bądźcie więc łaskawii przyprowadźcie go do nas, ale taż samą drogą, którą szliście samii tak, ażeby go drudzy ani widzieli, ani też wiedzieli o tem; bo oni bardzogo źle uważają i chcą nas przekonać, jakoby on w duszy niedobrze namżyczył. Ale my, ciężką chorobą złożeni, nie możemy porównać sięz rycerskich czynów do Aleksandra Macedońskiego, którego imię nosimy,tak jak w lepszych czasach, a wolimy raczej naśladować gow królewskiej wspaniałomyślności, z jaką on zaufał swemu lekarzowi.Bóg tylko jeden zna serca ludzkie, a tymczasem my potrzebujemy radyi pomocy do prędkiej podróży. Prawda, że czujemy się być słabszymipo kąpielach parowych Laskarisa doktora; wszelako według naszegomniemania odganiają one złe powietrze, ażeby nas nie owionęło, a je ­go napoje rozweselają zasmucony umysł. Zaczem idźcie, panie Lacki,i przyprowadźcie go tu do mnie.Wszelako kiedy odwróciłem się chcąc odejść, król znowu zacząłmówić:— Wasz ojciec widział nas w szczęśliwych czasach i trzymał sięprzy nas, jako wierny sługa a uczciwy szlachcic; ale wy w złej godziniewidzicie waszego króla i wielkiego księcia; siła opuściła nas, i zamiastdźwigać berła i robić szablą dzielną prawicą, zamiast wystąpić na czelerycerstwa przeciw wiarołomnym Tatarom, ostatnie nasze chwileprzepędzamy na wzdychaniu w ciemnej chorobnej komnacie. LeczPan Bóg to wszystko wkrótce ukończy, a wy na naszem miejscu będzieciemieli walecznego a mądrego króla i wielkiego księcia, bratanaszego Zygmunta, któremu Bóg niechaj błogiego żywota udziela !— Nie poddawajcie się smutkowi, najjaśniejszy królu, panie mójmiłościwy! — odpowiedziałem. — Wszak niejeden powstał z niebezpieczniejszejchoroby, a wasza królewska mość masz wiernego sługęi walecznego wodza w Michale Glińskim; złoży on u nóg waszychte wawrzyny, których sami zdobyć nie możecie, aby się wasze sercepocieszyło, a wy ozdrowiejecie, najjaśniejszy panie!— Oby to dał kiedy Pan Bóg, mój zacny młodzieńcze ! — powiedziałkról, a potem mówił dalej, jak gdyby sam do siebie: — To teżzasłużyliśmy na to u niego, ażeby nam był wiernym, bo zawsze wysoceśmygo cenili w naszem sercu i wyżej nad innych panów szlachtyi magnatów, podobnie jak nasz brat Jan Olbracht; gdyby zasię niebył wiernym, to okropny byłby cios dla nas, a nawet ostateczny.I dlatego chcemy pozostać z naszem dawnem zaufaniem i nie badaćnieszczęścia, bo prawica Boska cięży nad nam i; oko zasię naszegoumysłu nie jest już takie, jak było za dni sił i zdrowia naszego. Ale■wkrótce ustąpimy z placu, a nasz brat Zygmunt wystąpi i oddzieli ple­