Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 9 7kowi, który bardzo nagannie mówił o książęciu. W łaśnie stałem weframudze przy oknie i myślałem sobie: — poczekajcie jeno jeszcze dnikilka, wy przemądrzy panowie, a Gliński wkrótce załatwi się z Tataramii potem przyjdzie kolej na was, co go tak czernicie; — a wtemcoś mnie pociągnęło za rękaw żupana. Obejrzawszy się, ujrzałemprzed sobą Gawryłę, karła królewskiego, szkaradną, obrzydliwą istotę,a, przytem niemowę, którego wszelako pan upodobał sobie osobliwiew przykrzejszych chwilach słabości, i którego nieraz można było widziećna pokojach pana Michała. A ten, zwyczajem swoim, wiele midawał potajemnie dziwacznych znaków, które wytłómaczyłem sobie iżmam iść za nim, nie dając się postrzedz, do pokojów królewskich; albowiemnajjaśniejszy pan Aleksander Jagiellończyk żądał widzieć sięze mną. Potem odwróciwszy się, zniknął pomiędzy tłumami. Alepan Zabrzeziński spostrzegł go, zaczął z nim żartować i m ów ił:— I cóż mały, czy i ty także przybyłeś do W ilna? A któż terazbędzie walczył przeciw Tatarom, kiedyś wojsko opuścił?Karzeł skłonił się pokornie i uśm iechnął; a gdy marszałek wielkiodwrócił się znowu do innych panów, karzeł wykrzywił się po za nimstraszliwie i wystawił język. Udałem się więc za nim, przypomniawszysobie to, co mi doktor mówił o ustach niemowy i języku niemego,i szedłem opodal za tajemniczym karłem, ubocznemi drzwiami, dalekoobchodząc i na dół i do góry po schodach pustemi galeryami dokrólewskiego pokoju, gdzie nigdy jeszcze noga moja nie postała.Ale tam tak było ciemno przy zapuszczonych u okien firankach, żezrazu niczego rozpoznać nie mogłem. W pokoju było cicho, najmniejszegoszelestu; ledwie tylko dawał się słyszeć ciężki i nierównyoddech, jak gdyby z przywalonych i śmiertelnie chorych piersi; dorozumiałemsię tedy, że się znajduję przed królem. I tak stałem w milczeniu,oczekując rozkazów mego najjaśniejszego pana. A skoro oczymoje po krótkim czasie oswoiły się z ciemnością, ujrzałem go złożonegona łożu okrytem purpurą. Owo oblicze Jagiellońskie, już i tak samoz siebie przedłużone nieco, wyschłe było jak czaszka kościotrupaod gorączki; na obnażonej piersi można było porachować kości i żebra;a był to zasię pan mocno zbudowany i za czasów zdrowia swojegoporównywać się mógł z Herkulesem, tak jak wszyscy synowie nieboszczykakróla Kazimierza Jagiellończyka.Kiedym zrobił lekki szmer, ażeby dać poznać swoję obecność,wówczas król Aleksander podniósł głos z trudnością, pytając, ktobybył w pokoju?— Ja to jestem — odpowiedziałem — Jan syn waszego najuniżeńszegosługi Grzegorza Lackiego z Kijowa, i czekam na rozkazy waszejkrólewskiej mości.— A h ! dobrze! — odpowiedział król i mówił dalej często prze-7B ronikow ski: Hipolit Boratyński. 4