czesc 2.indd

Dzisiaj odgłosowi wystrzałów przysłuchuje się cała Ukraina. Chełmskiewydarzenia i im podobne staną się cementem spajającym nas w jednąwielką siłę bojową, która przetrwawszy „sowiecki raj” oraz skosztowawszy„Nowej Europy” skieruje cały swój wysiłek na utworzenie własnegopaństwa. BO TYLKO W NIEZALEŻNYM UKRAIŃSKIM PAŃSTWIERATUNEK NARODU ORAZ KAŻDEGO Z NAS.PA SBU, F. 13, spr. 376, t. 22, k. 38–43.Oryginał, druk.Przypisy1Aluzja do kasacji kościoła unickiego przeprowadzonej w 1839 i 1875 przez władzecarskie. W ich wyniku „nawrócono” ludność wyznania greckokatolickiego na prawosławie.W 1938 władze polskie podjęły decyzję o zlikwidowaniu (rozbiórce) 138 prawosławnychobiektów sakralnych pod pretekstem, iż nie są one wykorzystywane przez prawosławnych.2W stenogramach narad dotyczących stanu bezpieczeństwa na obszarze GG, a w szczególnościdystryktu lubelskiego, znajdujących się w „Dzienniku Hansa Franka” i opublikowanychw 1970 (Okupacja i ruch oporu w dzienniku Hansa Franka 1939–1945) wielokrotniewidać zaniepokojenie wzrostem aktywności partyzanckiej (okres wiosna 1942 – połowa1943) na wschodnim obszarze dystryktu lubelskiego. Wspomniane oddziały partyzanckiebyły jednoznacznie określane przez Niemców jako rosyjskie, bolszewickie bądź polsko--rosyjskie. Podczas posiedzenia z 4 sierpnia 1942 dotyczącego m. in. stanu bezpieczeństwaw dystrykcie Lublin kierownik Wydziału Spraw Wewnętrznych w dystrykcie lubelskim radcarządowy dr Hasse ujawnił, że „w toku akcji przeprowadzonej pod koniec maja [w rejonie]Chełma zlikwidowano z całą pewnością najważniejszą spośród band rosyjskich, sprawującązwierzchnictwo [nad pozostałymi]; [...] Mimo wszystko jednak pewna ilość band rosyjskichistnieje nadal” (Okupacja..., t. 1, s. 503). Ponadto wcześniej na naradzie z czerwca 1942 sekretarzstanu (oraz Wyższy Dowódca SS i policji w GG) Friedrich Wilhelm Krüger, powołującsię na ustalenia Sipo stwierdził: „faktem jest ponadto, że na obszar ten [Dystrykt Lublin]zrzucono spadochroniarzy, będących w kontakcie z zagranicą, tzn. Moskwą” (Okupacja...,t. 1, s. 469). Na wspomnianej już wcześniej sierpniowej naradzie wypowiadał się również dowódcaSS i policji na Dystrykt Lublin Odilo Globocnik, który wyjaśnił, że „w dystrykcie niema już owych band, które w kwietniu, maju i czerwcu przysparzały dystryktowi tyle kłopotui które prawdopodobnie wywodziły się z band bolszewickich” (Okupacja..., t. 1, s. 501). Naposiedzeniu dotyczącym stanu bezpieczeństwa w GG z 21 września 1942 dca Sipo EberrhardSchöngarth stwierdził, iż „... w dystrykcie Lublin działalność band została nieco zahamowana,chociaż bandy te niestety otrzymują posiłki z terenów białoruskich. [...] Bandamitymi dowodzą niejednokrotnie spadochroniarze...” (Okupacja..., t. 1, s. 543). Na konferencjidotyczącej bezpieczeństwa w GG z maja 1943 kierownik Głównego Wydziału Spraw WewnętrznychGG Ludwig Losacker stwierdził, że „Bandy są dobrze uzbrojone. Dowodzą nimibolszewicy. Aktywność sowieckiego lotnictwa ożywiła się, zaczęto też na teren GG zrzucaćkomisarzy” (Okupacja..., t. 2, s. 145). Oddziały partyzanckie, tworzone przez sowieckichskoczków spadochronowych od końca 1941, składały się przede wszystkim ze zbiegłychz niemieckich obozów jenieckich żołnierzy Armii Czerwonej, ukrywających się po lasachŻydów i rozmaitych sympatyków idei komunistycznych. W l. 1942–1943 tego typu oddziałypartyzanckie dokonały rozlicznych akcji w dystrykcie lubelskim skierowanych przeciwkoNiemcom oraz pozostającym na ich służbie Ukraińcom. Niemieckie represje w odwet za te1267