Polska Zbrojna - Ministerstwo Obrony Narodowej

militariaŚmierć 18 marynarzy w wyniku pożaru i eksplozji na„Sindhurakshaku” to największa strata, jaką poniosłaindyjska marynarka wojenna w czasach pokoju.indian embassy in russiaWcześniej zginęło 15 członków załogi lekkiej fregaty INS „Andaman”, która zatonęła podczas rutynowych ćwiczeń21 sierpnia 1990 roku w Zatoce Bengalskiej. 1 października 2012 roku flota Indii straciła zaś 12 lotników, gdydwa samoloty patrolowe Ił-38 zderzyły się w trakcie obchodów święta eskadry w Goa. Najtragiczniejszym wydarzeniembyło jednak storpedowanie 9 grudnia 1971 roku fregaty INS „Khukri” przez pakistański okręt podwodny PNS „Hangor”.Zginęło wtedy 194 marynarzy. Indyjska jednostka w trwającej wówczas wojnie z Pakistanem uczestniczyła w blokadziePakistanu Wschodniego (dzisiejszy Bangladesz). Fregata była bez szans, ponieważ jej sonar miał zasięg niecałychtrzech kilometrów, a Pakistańczycy odpalili torpedy z dwa razy większej odległości.Pożar wywołany przez wodór mógł doprowadzić do eksplozjiznajdującego się na pokładzie uzbrojenia. „Na okrętachpodwodnych typu Kilo przedział amunicyjny znajdujesię bezpośrednio nad przedziałem baterii, w dziobowej częścijednostki, więc ogień w tym drugim pomieszczeniumógł spowodować zapalenie się lub eksplozję amunicji napokładzie”, wyjaśnił na łamach „Business Standard” wiceadmirałSingh. Nie bez wpływu na spekulacje o wodorzebył fakt, że 26 lutego 2010 roku na „Sindhurakshaku” wybuchłpożar baterii, w którym zginął jeden marynarz,a dwóch odniosło rany. Po oględzinach wnętrza okrętu hipotezao wybuchu amunicji się uprawdopodobniła.Inną przyczyną wypadku mogła być wada techniczna sprzętulub awaria. Wiadomo również, że we wtorkowy wieczór napokład „Sindhurakshaka” ładowano uzbrojenie. Na okręcieprawdopodobnie były torpedy typu 71-76 z 200-kilogramowągłowicą i typu 53-65 z 300-kilogramową głowicą oraz pociskiprzeciwokrętowe systemu Klub-S (mają aż 450-kilogramowegłowice). Na podstawie nakręconych przez świadków filmówoszacowano siłę eksplozji na „Sindhurakshaku” na 500–1000kilogramów trotylu. Specjaliści zwracają jednak uwagę na to,że głowice bojowe są zabezpieczone przed wybuchem. Niemniejjednak nie można wykluczyć eksplozji, zwłaszcza gdystruktura wewnętrzna umieszczonego w głowicach materiałuwybuchowego staje się niestabilna.Według Rosjan wybuch mógł być efektem nieprzestrzeganiaprocedur bezpieczeństwa przez załogę, jednak indyjskiminister obrony zarządził profilaktyczne sprawdzenie stanuuzbrojenia na innych okrętach podwodnych.Hindusi biorą też pod uwagę, że mogło dojść do sabotażu.W sierpniu znowu zaogniły się bowiem stosunki z Pakistanem.Wysocy rangą oficerowie marynarki wojennej uważająjednak, że jest to mało prawdopodobny scenariusz, ponieważdostęp do bazy, a tym bardziej na pokład okrętów podwodnych,jest bardzo ograniczony. Sabotażu mógłby zatemdokonać tylko ktoś z załogi, a w to marynarze nie wierzą.Cios dla floty„Sindhurakshak” pewnie już nigdy nie wróci do służby,co boleśnie odczuje indyjska marynarka wojenna, ponieważbył to jeden z jej najnowocześniejszych okrętów podwodnych.Przekazany Indiom w grudniu 1997 roku był dziewiątąz dziesięciu zbudowanych w ZSRR, a potem Rosji, jednostektypu Kilo (projekt 877EKM). Ponadto zaledwie3,5 miesiąca temu wrócił do kraju po generalnym remoncie,który był połączony z modernizacją kilku kluczowych systemów,w tym uzbrojenia.W stoczni remontowej Zwiezdoczka w Siewierodwińskuprzystosowano „Sindhurakshaka” do użycia systemu rakietowegoKlub-S, którego elementami są pociski przeciwokrętowe3M54E1 i 3M14E do rażenia celów lądowycho zasięgu 200–250 kilometrów. Spekuluje się też, że jednostkauzyskała zdolność do wystrzeliwania opracowanychz rosyjskim wsparciem pocisków manewrujących BrahMos.NUMER 9 | wrzesień 2013 | POLSKA ZBROJNA65