Polska Zbrojna - Ministerstwo Obrony Narodowej

|militaria przegląd|Łuna n ad mumbajem64Po północy 14 sierpnia 2013 roku mieszkający w pobliżustoczni marynarki wojennej w Mumbaju(dawniej Bombaj) usłyszeli odgłosy eksplozji,a ciemności rozjaśniła kula ognia. Niebawem zawyłysyreny strażackie. Okazało się, że na pokładzie okrętupodwodnego „Sindhurakshak” (typ Sindhughosh, rosyjskityp Kilo) doszło do tragicznego wypadku. Ogień był takwielki, że stoczniowych strażaków musiało wesprzeć 16 zastępówstraży miejskiej i z pobliskiego portu handlowego(razem w akcji wzięło udział około 180 osób).Walka z żywiołem trwała ponad trzy godziny. Wypełnionywodą okręt opadł na dno stoczniowego basenu – wystawałtylko niewielki fragment kiosku. We wnętrzu zostałouwięzionych 18 członków załogi, w tym trzech oficerów.Trzej inni marynarze, którzy w momencie incydentu bylina zewnątrz, uratowali się, ponieważ zdążyli skoczyć dowody. Z obrażeniami ciała trafili do szpitala marynarkiwojennej.Strażacy zajmowali się nie tylko gaszeniem pożaru na„Sindhurakshaku”. Musieli też stworzyć kurtynę wodną, bynie zapalił się stojący kilka metrów od niego inny okręt podwodnytego samego typu, INS „Sindhuratna”. Admirał DevendraKumar Joshi, dowódca indyjskiej marynarki wojennej,zapewnił jednak, że jednostka nie została uszkodzona,a strażacy stwierdzili, że płomienie zaledwie ją musnęły.Akcja ratunkowaW indyjskich mediach pojawiły się informacje, że stoczniamarynarki wojennej nie ma odpowiedniego systemu gaśniczego.Strażacy skarżyli się, że wojskowi nie powiedzieliim, ile osób może być wewnątrz okrętu. Twierdzą, że wiedzata miałaby wpływ na ich działania i być może dzięki takiminformacjom udałoby się kogoś uratować.W „Business Standard” emerytowany wiceadmirał ArunKumar Singh podał, że na szczęście „Sindhurakshak” miałpodwójny kadłub. Dzięki temu nie doszło do większychzniszczeń poza jego wnętrzem. Było to tym bardziej niebezpieczne,że niedaleko od miejsca zdarzenia znajduje się DowództwoZachodnie Marynarki Wojennej.16 sierpnia na pokład „Sindhurakshaka” weszli nurkowiemarynarki wojennej. Początkowo mieli dostęp do wnętrzawyłącznie przez kiosk, a w środku mógł działać tylko jedenczłowiek. Wypełniająca okręt brudna, gorąca woda powodowała,że nurkowie pracowali niemal po omacku, bo nawetbardzo silne lampy dawały niewiele światła. Zagrożeniestwarzały przemieszczone w wyniku eksplozji elementywyposażenia pokładowego, które mogły uszkodzić im kombinezony.Pierwszego dnia poszukiwań nurkowie znaleźli, jak podano,„mocno okaleczone” ciała pięciu marynarzy. Żeby je zidentyfikować,trzeba było przeprowadzić badanie DNA. PoNUMER 9 | wrzesień 2013 | POLSKA ZBROJNAoględzinach środka zdewastowanego okrętu zniknęła nadziejana to, by którykolwiek z uwięzionych przeżył, chociażwcześniej admirał Joshi mówił, że być może we wnętrzu powstałykomory powietrzne lub marynarzom udało się schronićw jakimś hermetycznym pomieszczeniu. „Nie tracimynadziei”, stwierdził 14 sierpnia. Złudzeń jednak od początkunie miał minister obrony A.K. Anthony, który już kilka godzinpo zdarzeniu w stoczni w Mumbaju oświadczył, że trzebaliczyć się ze śmiercią wszystkich 18 marynarzy.Hipotezy po wybuchuBardzo szybko pojawiły się w mediach różne hipotezyo przyczynach tragedii. Jeden z oficerów stwierdził, że jejpowodem mogła być awaria techniczna lub nieprzestrzeganieprocedur przez załogę. Do wypadku mógł się też przyczynićwodór wydobywający się podczas ładowania okrętowychbaterii. Na pokładzie tego typu jednostki jest ich 240i każda waży 800 kilogramów. Ładowanie baterii, które pozwalająokrętowi przebywać w zanurzeniu do 60 godzin,trwa dość długo i w czasie tego procesu wydziela się wodór.Ten gaz zmieszany z powietrzem tworzy mieszankę zapalającą.I dlatego stosuje się zabezpieczenia przed tym, by zawartośćtego pierwiastka w powietrzu nie przekraczała1–1,5 procent.Hinduskamarynarkawojennanie jestprzygotowanado ratowaniazałógzatopionychjednostek