choroby-koni.pdf

EPIDEMIOLOGIA
Gospodarze
• występujące enzootycznie podtypy wirusa VeEE (I-D, I-E, I-F, i II-VI) są przede wszystkim
zlokalizowane w cyklu pomiędzy leśnymi gryzoniami i moskitami (Melanoconion subgenus)
◦ równieŜ ptaki uwaŜane są za moŜliwe ogniwo dające siedlisko wirusom
◦ koniowate i człowiek wyjątkowo są uwaŜani za gospodarzy lub końcowych gospodarzy,
którzy umierają po zakaŜeniu tym wirusem
• naturalni lub pojawiający się w czasie trwania gospodarze dla szczepów epizooticznych (I-AB i I-
C) niesą jeszcze ustaleni; przewaŜająca część naukowców uwaŜa, Ŝe szczepy epizootyczne
powstają w czasie genetycznych modyfikacji wirusów enzootycznych
◦ koniowate słuŜa jako gospodarze, w których organizmach dochodzi do amplifikacji szczepów
epizootycznych wirusów VEE; w organizmach koni i osłów pojawia się wysoka wiremia,
która z kolei umoŜliwia zakaŜenie duŜej liczby moskitów
◦ bydło, świnie, drób i psy wykazują zjawisko serokonwersji po zakaŜeniu szczepami
epizootycznymi; równieŜ śmiertelność po zakaŜeniu obserwowano u innych zwierząt
domowych jak np. królików, psów, kóz i owiec
◦ podczas epizootii VEE izolowano wirusy od szczurów bawełny, oposów, szarych lisów,
nietoperzy i wielu dzikich ptaków
◦ eksperymentalnie świnka morska, mysz, chomik i kilka naczelnych zakaŜano, gryzonie
laboratoryjne wykazywały objawy subkliniczne zakaŜenia lecz niektóre zakaŜenia okazały się
śmiertelne
Transmisja
• Owady krwiopijne odgrywają główną rolę w przenoszeniu wirusów VEE
◦ mechaniczne przeniesienie epizootycznych szczepów VEE obserwowano u meszek
• enzootyczny/endemiczny lub leśny cykl krąŜenia: enzootyczne warianty VEE i podtypy krąŜą w
tropikalnych ekosystemach pomiędzy gryzoniami i prawdopodobnie ptakami, które Ŝywią się
moskitami
• epizootyczny/enzootyczny cykl: koniowate są gospodarzami, w których organizmach dochodzi do
namnoŜenia wirusów (wysoka, przedłuŜona wiremia) i które zakaŜają moskity, które nie
ograniczają się tylko do koniowatych
◦ proponowane jest bezwektorowe rozprzestrzenienie się choroby drogą kontaktu
bezpośredniego lub aerozolu; nie zanotowano przypadków przeniesienia zakaŜenia z konia na
człowieka oraz pomiędzy ludźmi
◦ rola kręgowców, które nie naleŜą do koniowatych jest nieustalona ale uwaŜana za mało
prawdopodobną
• szybkość i rozprzestrzenienie zakaŜenia zaleŜy od: podtypu wirusów VEE, zagęszczenia
kompetentnych wektorów i populacji wraŜliwych gospodarzy, duŜe rozproszone epizoocje VEE
zaleŜą od zdolności wirusa do wywoływania wysokiej wiremii u koniowatych.
Źródła wirusa
• koniowate (konie, osły, zebry) są pierwotnym źródłem epizootycznych szczepów wirusa
◦ ciągle utrzymywanie się epizootycznych szczepów nie jest poznane ale stawia się trzy
hipotezy:
▪ niecałkowita inaktywacja podtypu I-AB wirusa VEE w szczepionkach (sugerują to
badania nad sekwencjonowaniem materiału genetycznego wirusa)
▪ epizootyczny/epidemiczny podtyp I-AB i I-C szczepów VEE powstały podczas
genetycznej mutacji enzootycznego podtypu I-D szczepu (badania genetyczne)