choroby-koni.pdf

Epidemiologia:
� w pH poniŜej 4,0 i powyŜej 10,0,
� w toku rozkładu gnilnego,
� 0,1% kwas nadoctowy niszczy je po 1 min.,
� 3% roztwór lizolu lub chloraminy po 10 min.
� EHV-1 i EHV-4 są bardzo rozpowszechnione, zwłaszcza w stadninach i w większych skupiskach
koni,
� Pierwotne źródło zakaŜenia:
- konie chore z objawami zapalenia górnych dróg oddechowych,
- roniące klacze,
- poronione płody,
- konie zakaŜone latentnie,
• bardzo niebezpieczny rezerwuar i przenosiciele choroby,
• zakaŜenia latentne mogą utrzymywać się przez całe Ŝycie,
• moŜe dochodzić do reaktywacji i siewstwa wirusów po:
- normalnym porodzie,
- kaŜdym osłabieniu odporności spowodowanym leczeniem preparatami
kortykosteroidowymi,
- działaniem czynników stresogennych (transporty, nadmierne
zagęszczenie, nagłe zmiany temperatury, intensywny trening, inne),
� Wtórne źródło zakaŜenia:
- pasza,
- woda,
- ściółka,
- pomieszczenia zanieczyszczone wirusami,
� Drogi zakaŜenia:
- inhalacyjna,
- moŜliwa droga krycia,
� Wydalanie wirusa z:
- wypływem z nosa i oczu,
- wodami płodowymi,
- wypływem z pochwy po ronieniu,
- sporadycznie lub okresowo z nasieniem,
Patogeneza:
• NamnaŜanie wirusa na błonie śluzowej gardła i nosa,
• Przenikanie do okolicznych węzłów chłonnych i krwi (kilkudniowa wiremia),
• Transport wirusa w leukocytach krwi obwodowej do:
- cięŜarnej macicy (wirus nie atakuje samej macicy, więc z reguły
nie dochodzi do zmian zapalnych oraz zaburzeń
cyklu płciowego i rozrodu),
- namnaŜanie się wirusa w płodzie,
- obumarcie płodu na skutek uszkodzenia waŜnych dla Ŝycia,
narządów (wątroba, serce, płuca) - RONIENIA,
- wydalanie płodu w krótkim czasie po obumarciu, o czym świadczy
brak zmian autolitycznych,