wersja elektroniczna (pdf) - Homo communicativus

Słowo wstępnePrzed kilku laty powstał zamysł uruchomienia w Uniwersytecie im. AdamaMickiewicza w Poznaniu studiów o profilu komunikacyjnym, umocowanych przykierunku filozofii. Owo edukacyjne przedsięwzięcie wyszło naprzeciw palącejpotrzebie rekonstrukcji „komunikacyjnego instynktu”, tak mocno nadwyrężonegou schyłku poprzedniego millenium. Wyraźnie widać niemoc i niedostatki dialoguw polityce, urywa się on między reprezentantami różnych dziedzin nauki czyw konfesyjnych konfrontacjach. Narastają społeczne nieporozumienia, znaczonecoraz bardziej burzliwymi konfliktami. Niepokoi malejąca świadomość dialoguze środowiskiem naturalnym, który to proces generuje w sposób oczywisty wciążnowe utrudnienia w relacjach człowiek-przyroda.Z uwagą, ale i wielkim optymizmem obserwujemy edukacyjne postępystudentów „komunikacji społecznej”. Pierwsi ukończą studia za rok – tworzą onistarannie wyselekcjonowaną, nieliczną grupę, na organizmie której dokonywał się(a właściwie dokonuje nadal) swoisty eksperyment dopracowywaniadydaktycznego programu. Tropami „pionierów” podążają następne, już liczniejszeroczniki „komunikatorów społecznych”, równie zdolnych i zaangażowanychw zgłębianie tajników wybranej specjalności.Wspomniana filozoficzna podbudowa dostarcza komunikacji społecznejsilnych fundamentów i szerokich horyzontów. Daje adeptom tej sztuki możliwośćzapoznania się z porównawczą historią europejskich idei, z logiką i metodologiąwiedzy, z istotą dialogu oraz jego funkcjami w sztuce i religii, z etyką komunikacjiczy wreszcie z jej teorią i filozofią. Ta bogata wiedza jest rzecz jasna uzupełnianiai wzmacniana wieloma innymi, najczęściej już bardziej praktycznymiumiejętnościami, treningami i warsztatami, chociażby z multimedialneji informatycznej techniki, z psychologii i socjologii komunikacji, z językowychstrategii komunikacyjnych czy z masmedialnych kulis.W rezultacie tak szeroko zakrojonych zabiegów edukacyjnych powstajementalnościowa jakość, którą najlepiej oddaje łacińska formuła: „homocommunicativus”. Jest to osobowość nie tylko kompetentna, wyposażona w wysokąkomunikacyjną sprawność, lecz nade wszystko posiadająca komunikacyjną