Nr 273 - Gdański Klub Fantastyki

38INFORMATORłóżko oświetlone ze wszystkich stron kilkoma latarniami. Ze ścian zwieszały siędziesiątki różnego rodzaju skalpeli i nożyc, pojemników z gazą i wacikami. Popodłodze walały się opakowania z lekami. W kącie zauważyłem chyba nawetrobota medycznego.– Proszę, połóż się na stole. Nie bój się, nie zrobię ci… ech… krzywdy.Pełen wątpliwości i świadom, że na zewnątrz czeka zgraja gotowarozerwać mnie na strzępy, spełniłem jego polecenie. Brodacz w tym czasiechodził wzdłuż ścian i wybierał narzędzia.– Oto co zaraz ci zrobię. Wszczepię ci chip w dużej mierze symulującydziałanie wszczepki. Tak, wiem, że jesteś genetycznie nieprzystosowany. Nieszkodzi.Podszedł do mnie i płynnym ruchem wbił mi igłę strzykawki w szyję.Poczułem, że natychmiast tracę władzę w kończynach.– Niestety twoje… nieprzystosowanie sprawi, że podczas używania chipubędziesz odczuwał silny ból. Dlatego właśnie to rozwiązanie nie przyjęło sięw świecie cywilizowanym. – Chirurg zamachał skalpelem w stronę sufitu.– Technologia zresztą wynaleziona przez wojsko, Bóg jedyny raczy wiedzieć,jak spadła na to dno. W każdym razie wykorzystujemy ją przy produkcjiniewolników dla wyższych sfer. Zabawne, nieprawdaż? Ostatnie czasy, gdyużywano niewolników na masową skalę, przypadają grubo ponad kilka tysięcylat temu. A teraz to… Cóż, nie mnie oceniać, dzięki temu mam pracę. Żyję.Doktor kładł kolejne narzędzia obok mojego bezwładnego ciała. Podszedłteż do robota i wklepał procedurę startującą.– Też kiedyś byłem mieszkańcem górnych partii miasta. Von Heinberg,nie słyszałeś o mnie, niestety, w obozach wiecie przecież zabawnie mało.Kiedyś popełniłem kilka… błędów i musiałem schronić się tutaj. Pozwolili mizostać, pod warunkiem, że pomogę im w biznesie, co właśnie robię. – Chwyciłza jeden ze skalpeli i przechylił moją głowę. – Musisz wybaczyć mi brakznieczulenia. Skończyło się kilku pacjentów temu, a dostawy z powierzchnispóźniają się już tydzień.Tył mojej głowy eksplodował fontanną bólu. Czułem, jak skalpel wwiercasię bezlitośnie między kręgi szyjne. Gdybym mógł krzyczeć, jestem pewien, żeusłyszeliby mnie w obozie. Teraz jednak mogłem wydawać z siebie tylkoprzepełnione cierpieniem stęknięcia.– Cśśśś… – uspokajał mnie lekarz. – Robbie, będę teraz potrzebowałtwojej delikatnej roboty.Kilka tytanowych szpikulców wbiło się w skórę dookoła nacięciai wstrzyknęło tam nanosok. Rozpierał on tkanki, sprawiając, że zrobiło mi sięczarno przed oczami. Kątem oka zauważyłem Heinberga trzymającego międzykciukiem a palcem wskazującym średniej wielkości pastylkę.– Teraz zaaplikuję ci chip. Może troszkę zaboleć.Kolejna eksplozja bólu. Moje nerwy, napięte do granic wytrzymałości,wyły i miotały się w ciele niczym stado palonych w piecu węży. Nie widziałemjuż nic. Czerwień bólu zalała mój wzrok, zostawiając mnie sam na samz cierpieniem. Poczułem, że powoli odpływam w niebyt.– O nie, nie, nie! – krzyknął lekarz, wbijając kolejną igłę w moją szyję.– Teraz nie możesz mi tego zrobić. Nie teraz.Zakręciło mi się w głowie, ale odzyskałem pełną przytomność. Bóltowarzyszył mi nadal, jedynie przybrał na sile. Jednak coś się zmieniło.W moim polu widzenia pojawiły się ciągi niezrozumiałych dla mnie liczb i słów.