Nr 273 - Gdański Klub Fantastyki

36INFORMATORśmieci, rozkładające się ciała i złogi toksycznych pyłów. Panowała świdrującauszy cisza. Rozejrzałem się dookoła w rozpaczy. Cel, który osiągnąłem, okazałsię światem gorszym niż ten, z którego uciekłem. Nie widziałem żadnejmożliwości przeżycia w tym koszmarnym środowisku.Ataki kaszlu się nasilały, a ja przestawałem cokolwiek widzieć. Upadłemna plecy i wbiłem wzrok w czubki budynków. Połączone były siecią cieniutkichnitek, które mieniły się setkami błysków. Wyglądało to tak, jakby gigantycznypająk obrał to nierealne miejsce na swoją kryjówkę. Odetchnąłem głęboko.Powietrze szybko się ochładzało. Zadrżałem. Nie miałem pomysłu, co terazrobić. Pustka kołatała się w mojej głowie, przyprawiając mnie o wszechogarniającąrozpacz i zrezygnowanie. Chciałem umrzeć, leżąc na warstwachodpadów ze strumyczkiem krwi sączącym się z ust i wzrokiem utkwionymw marzeniach.Wtem usłyszałem czyjś nierówny krok. Błyskawicznie podniosłem się naklęczek i rozejrzałem dookoła. W ciemnościach przede mną spomiędzywieżowców wychynęła świecąca mdłym światłem latarnia. Trzymana była przezzgarbioną postać powoli zmierzającą w moim kierunku. W miarę, jak istotaprzybliżała się do mnie, czułem narastający smród. Cała pokryta była wielomawarstwami brudnych szmat. Na jej szyi ciążył wisior zrobiony z setekpowyginanych kluczy. W końcu zdołałem zobaczyć twarz. Postać okazała sięprzeraźliwie oszpeconym mężczyzną. Brakowało mu jednego okai dużej części nosa. Z ust wypływał mu strumyczek śliny, czyniąc jego wyglądjeszcze bardziej odpychającym.– Ty! – prychnął, wymachując latarnią. – Ze mną. Już!Aby wzmocnić siłę perswazji, wyciągnął spomiędzy fałd swojegoszmacianego ubioru mały pistolet.– Kim jesteś?Wyprostowałem się i otarłem usta. Człowieczek był o połowę niższy odemnie.– JUŻ!Czarne oko broni nie pozostawiało mi wyboru. Poza tym była to mojajedyna szansa na przeżycie w tym otoczeniu. Musiałem postawić wszystko najedną kartę.Szelest naszych kroków przetaczał się echem w ciemnościachrozjaśnianych jedynie wątłym światłem latarni przybysza. Co jakiś czaszerkałem na zastygłą w grymasie niesmaku twarz niespodziewanegotowarzysza. Ten parł przed siebie, dając mi nadzieję, że wie, dokąd idzie.W końcu cisza i narastająca ciekawość sprawiły, że otworzyłem zaciśnięte zestrachu usta.– Dokąd idziemy?Staruszek łypnął na mnie okiem.– Do swoich.Poprawił chwyt pistoletu.– Kim są swoi?– Zbieramy takich jak wy. – Splunął mi pod nogi. – Bezwszczepieńcy.Pouciekali, szukają wolności. Głupi. Przydacie się nam.Zrobiło mi się zimno.– Ruszaj się żwawej, ścierwo.Uderzył mnie w plecy tak mocno, że straciłem dech. Po chwili dopadł mniekolejny atak kaszlu. Mężczyzna odsunął się z obrzydzeniem.