Nr 273 - Gdański Klub Fantastyki

GKF # 273 27Jeden z nas, przeraźliwie chudy brodacz, nie znałem go nawet z widzenia,chyba po trzydziestce, rzucił się z rykiem na dzieciaki. Rozległ się soczystytrzask. Mężczyzna spoczął na ziemi, jego mózg zachlapał nasze twarze.– Każdy – ryknął wszczepowiec stojący nad nami – kto zostanie złapanyna rozmowie z dzieckiem, łamie nowe prawo obozu SouthNY i zostaniezastrzelony na miejscu.Ukryłem twarz w dłoniach, czekając, aż rozpęta się piekło.***W kilka godzin po dostawie świeżaków plotka rozeszła się po całymobozie. Natychmiast zaczęły się zakrojone na szeroką skalę poszukiwaniawinnych. Piętnowani byli więźniowie, którzy coś przeskrobali lub byli tylko o topodejrzewani. Zdarzyło się kilka przypadków spontanicznych ukamienowań.Strażnicy widocznie odpuścili sobie jakiekolwiek interwencje, postanowiwszypoczekać, aż uspokoimy się sami. Każdy, kto zbliżył się do dzieciaka, kończyłz kulką w głowie lub, w przypadku okrutniejszego strzelca, w gardle. Ja samschowałem się w jednym z baraków, sparaliżowany myślą, że właśnie jestemświadkiem własnego upadku. Wręcz widziałem, jak kolejne myśli tracąpodłoże, jak rozbiegają się w chaotyczne ciągi fobii i natręctw. Bezwiedniezacząłem się kołysać, a łzy same popłynęły strumykiem po pokrytych pyłempoliczkach.Następnego dnia ze snu pełnego dzieci i grobów obudził mnie ciosw ramię.– Wstawaj, brudasie, nie mam zamiaru wyrabiać za ciebie dniówki!Poderwałem się z posadzki baraku jak oparzony i natychmiast tegopożałowałem. Nadwyrężone mięśnie i poobijane kości sprzeciwiły się moimzamiarom dużo gwałtowniej niż zwykle. Nastolatek, który mnie obudził,właśnie wychodził na zalane porannym słońcem podwórze. Miał najwyżejtrzynaście lat, a zachowywał się jak stary kryminalista. Potarłem twarz,zbierając myśli i walcząc z narastającą chęcią rzucenia się pod lufy strażników.Powoli podniosłem się z ziemi i wytoczyłem na zewnątrz. Zwarte szeregiwięźniów czekały już na mnie, sprawdzane przez strażników z zapałemrozdzielających razy pałkami. Dołączyłem do pierwszego lepszego towarzysza.Dzieci pochlipywały cicho. Nastolatkowie z szarymi twarzami napięci byli jakstruna, choć wystarczyło, że czarna pałka zakołysała się niedaleko, a dostawaliniepowstrzymanych drgawek. Starsi, jak ja, pochyleni ze zmęczenia i schorowani,czekali na wymarsz jak zwierzęta na rzeź, nie okazując żadnychemocji. Wszystkich pokrywała wżarta w skórę warstwa rdzawego pyłu.– Wyyyymarsz! – zakrzyknął kapitan, wsadzając pałkę za pas.Zbrojona brama otworzyła się ze zgrzytem, a karne szeregi wyruszyły nazewnątrz. Ruch każdego z nas był bacznie obserwowany przez ubranych naczarno katów. Wykrzywiali usta w pogardzie i kopali nas po kostkach,nienawidząc za sam fakt istnienia. Słońce wzeszło już nad horyzont i paliło nasw plecy, sprawiając, że pot lał nam się po skroniach. Strażnicy z termoregulacyjnymiwszczepami już dawno zapomnieli, jak to jest odczuwać gorącolub zimno. Żyli cały czas w warunkach optymalnych dla organizmu, jakbyzamknięci w szczelnych kokonach. Marsz się dłużył, stopy zapadały sięw piasku, chore płuca nie wytrzymywały. Odkaszlnąłem krwią. Bolało.Zebrałem kilka współczujących spojrzeń od młodzików. Uśmiechnąłem się donich smutno – niech martwią się sobą. Dla mnie i tak za późno.