преземи PDF документ - T-Mobile

вени таму не поради својата функција колкупоради мизансценот – заокружувајќи ја совршенатасеверна идила.Час по МакедонијаЗа да стигнете до срцето на луѓето од север(што не е неможно!), ми велеле, потребно евреме. Или пак, вистинска искрена приказнакоја може да ги трогне. Во времето кога јасги посетив овие острови, интернетот и пластичнитеплатежни картички не беа најраспространетитемодерни комодитети. Веќе поминавнеколку дена талкање по островите безда воспоставам никаков контакт ниту со мојатапривремена база на југот во Шведска, нитусо Македонија. Решив да испратам по еднапорака преку интернет. Вистинското место зада се приклучам на интернет беше едно новоосновно училиште на крајот од селото. Појдовво библиотеката, се насмевнав и се претставивна библиотекарката со нордиски шаренџемпер. И кажав дека би сакал, ако може,кратко да го искористам интернетот и да пратамедна порака дома. Таа ми дозволи, подеден услов: на час со децата собрани од ситеодделенија, на англиски да раскажам нештоСеверна „беспарица“Мојата готовина лесно се стопи во скапатаНорвешка. Беше време за барање дотур одскапоцената „пластика“ што ја носев со себескриена како азно наследено од предците.Лесно најдов банкомат, но не лесно можев ида извадам пари. Пробав сè, но картичкатане профункционира. Не помогна ни добратаволја на убавата блондинка - банкарска службеничка.Во банките на островот таа пластикаво мојот паричник беше само една безвреднадебела визит карта со мое име и презиме.Ситните круни што ми преостанаа по џебовитеоткако го платив хостелот каде што престојувавне што беа недоволни за храна, туку,што е уште пострашно, беа недоволни и за билетза назад кон Нарвик... Имав идеја да побарампомош од пријателите преку интернет, заза Македонија! Не ми беше тешко, напротив.Трампата се оствари, а јас запознав десетинабели симпатични Норвежанчиња кои веќезборуваа солидно англиски и ги голтаа зборовитена еден патник од една за нив далечнаи чудесна земја. Задоволството од посетатабеше заемно. На крајот од дружбата се поздравивмеи јас си заминав, среќен пред сèшто можев да влезам на кратко во светот надецата од тој крај. Се чувствував како да стекнавдесетина нови пријателчиња од викингшкиотподмладок...што или требаше да одам до училиштето илида побарам помош од службеничката...Сè насè, се најдов во непријатна ситуација во еднодалечно место на север.Јужни солзи на северВо малите места вестите брзо се шират. Дурии во не толку озборувачките општества какоНорвешка. Воспоставив СОС повик кон пријателитеи сега чекав спас од ситуацијата, нои од срамот.Чекајќи абер или телефонски повикза помош од Шведска, седев на едно дрвеностолпче на пристаништето меѓу убавитебротчиња, со ранец на грбот и конфузија воглавата. Да заглавиш во вакво убаво место веројатнои не изгледа лошо од сегашна перспектива,но во тие моменти се чувствував какодете кое родителите заборавиле да го зематод градинка. Моментите на барање решенијаи средување на мислите ги прекина библиотекаркатана училиштето која се појави од задаголот. За рака држеше едно момче од групатана која утрото им раскажував. Очигледнобеше тргната да ме бара низ Сволвер. Мајкатана детето, банкарската службеничка којаја запознав, ја пренела веста до училиштето итаму сите решиле набрзина да дадат свој придонесод по некоја круна. Своите џепарлацисобрани и ставени во едно бело плико на коебеше напишано „God vei hjem (Среќен пат дома)“ми го предадоа в рака. Последниот автобускон Нарвик заминуваше за помалку од половиначас и немав време за повеќе освен даги гушнам. Тие беа озарени од среќа што можеледа ми помогнат. Во очите им ги препознавискрата жар и онаа човечност кои мислевдека се заштитен знак за нас, од југот. Им рековдека ќе им пратам пари назад многу брзо,но тие замолија и инсистираа да пратам самоедна убава разгледница од Македонија. Автобусотза Нарвик тргна сосе мене. Немашемногу патници. Брзо ме совлада уморот. Меочекуваше долг пат. Надвор заврна дожд ипоследните глетки на незаборавните островиги изгледав преку капките дожд кои правеакоси траектории на прозорецот. А можебитоа беа солзи излеани од еден чувствителенчовек од југот, вистински трогнат од своитесеверни „соседи“ – и тие луѓе како него...Се надевам дека разгледницата од Канео исинилото на Охридското Езеро висат закаченина некој ѕид од училиштето...Текст и фотографии:Роберт СмилескиТвој Клуб 35