• Nr 29 BELGRAD 2006 • - Polonia-serbia.org

Nie chcę wiedziećNic nie chcę wiedzie棹czyć kojarzyć przeczuwaćRaz jeszcze kochamChoćby tego kto wydał na mnie wyrokNie chcę wiedziećNic nie chcę wiedziećOkrutna ty okrutna kurtyzanoCzy choć jedno „ach” było za darmo?Nie chcę wiedziećNic nie chcę wiedziećRzeczywistość jak zerwany mostWznoszę ręce wysoko w góręWyżej od gotyckich modlitw wyżej niż nieboNie chcę wiedziećNic nie chcę wiedziećPoznanie tuczy kamień prędzej czy późniejKtoś go podniesie i rzuci w naszą stronęCios za ciosem trudno być sobą w centrum uwagiNiewinność beztrosko idzie na rzeźNie chcę wiedziećNiczego nie chcę się domyślaćUdowadniać poznawać odkrywać nienawiśćBardziej zwinna niż miłość próbuje ją okłamywaćJa ty – ty ja czy zawsze ktoś z nas musi być oszustem?Nie chcę wiedziećNic nie chcę wiedziećGdyby to nazwać byłoby czymś nie do zniesieniaW skardze pobrzmiewa tęsknota za lepszymPłacz jest cichą sprzeczką między prawdą i fałszemNawet myślą zbieram go z ziemi:Kiedy odstąpią ode mnie tragarze śmierci?Kiedy zapomną moje imię?Kiedy odstąpią ode mnie anonimowi łowcy myśli?Kiedy przewoźnicy cieni zrezygnują z mojej duszy?Nie chcę wiedziećPowietrze węszy za ulubionym zapachem krzykuPrzerażające okrutne piękne idą obok siebie: jadłodajnie czystego bóluGłodu nie można przechytrzyć światło w które można iść wciąż iśćWskrzeszona trawa nie pamięta że umierała wiele razyWrocław, grudzień 2000Ewa SonnenbergNe šuškati metaforomDesno i levo mrdati jezikomBilo gde makar u vetarIracijonalna greška u govoruModeran stihOtrcan po železničkim stanicama i barovimaU bezbojnoj kravatiMiriše na znoj i glupostIznerviran poseže za relanijumomOdgovaraće na pitanja poštovalaca: proizvoljnoodleteće na jednogai inspiracije radi ispićebruderšaft s mesecomsa sisatom muzom provešće nepoetičnu noću osvit napisaće sledeću pesmuispuštajući patničke mislina jalov teren pisaće mašinedok će na jednom času poljskog jezikagospođa mr upitatišta je pisac time hteo da kažePrevela Biserka Rajčić(iz zbirke Eva Zonenberg, Imperija suze, Beograd 2006)17Ewa SonnenbergX X XSvako telo spektrima svoje boje ispunjava vazduhLeonardo da Vinči, Traktat o slikarstvuBudi zelena sakrivena iza oštrice suncaNeurotična granica: odatle do tebeUmornim nogama šume priđi vratimaIli dozivanjem pogleda otvori probuđenuBrezu na prozoru očekivanja čujem jeZajedno s tobom kako se ogleda u tišiniNalik na tebe ispunjenu rečima o tebiBudi bela koja bode neposlušne zeniceI loče vodu ili ono što je u nama ravnodušnoLjubaznost stvara privide i predaje seMutna pruga odvaja „nekada” od „sada”Derući nekadašnju kožu i upoređujeDve različite nijanse beleBudi crvena čista kao snegLomeći nemu površinu leda crtež ustijuHranjen sjajem žara na dva udaljenaPola zakasnela zora i ista stanicaNa kojoj čeka prtljag srcaBudi plava tako daleko da odbacišDodir proziran kao oko u zdencuKao kiša utonula u stazeKoje nam nedostaju prema sebiNauči zemlju neba umiri noćDonetu u zubima svih zvezdaBudi neprozirna mrka da bi zaklonilaCelokupni haos sveta hrapavo rastojanjeVazduha ka sokovima pogleda ka pljuvačkiTaj čitljivi fragment trenutka s kojim ćemo krenutiBez upozorenja da bismo doveliUzajamnost pod zajednički krovBudi crna dvolično klizavaKao ćef rukama oslonjena na hladnu obaluNeodlučnosti težinom svih trepavicaS veštom tugom koja će nas zasmejavati do suzaI otići ostavljajući nam dah lak poput šećeraPrevela Biserka Rajčić(Iz zbirke Eva Zonenberg, Imperija Suze, Beograd 2006)