Farm Przegl Nauk, 2009,1140-70 nm. Za pomocą tego urządzenia stworzono międzyinnymi słynny napis IBM składający się z 35 atomów dającysię odczytać tylko za pomocą mikroskopu elektronowego.Natomiast w 2000 r. w Stanach Zjednoczonych stworzonoNational Nanotechnology Institute mający się zajmować badaniemi tworzeniem nanostruktur [2].W ciągu kilku ostatnich lat znacznie wzrosło zainteresowaniesystemami dostarczania leków w skali nano, a spowodowanejest to między innymi doskonałą biokompatybilnością,zdolnością docierania do ściśle określonego miejsca worganizmie oraz subkomórkowymi rozmiarami cząsteczeknano. Tworzone jest coraz więcej materiałów, z których następniekonstruowane są nanoprzenośniki leków, białek czygenów [4]. Prowadzone są intensywne badania różnorodnychnanostruktur, takich jak nanosfery, nanokapsułki, liposomy,micele i wiele innych, które mają na celu poprawę właściwościfarmakokinetycznych, takich jak biodostępność, czasuwalniania substancji czynnej czy precyzje w docieraniu docelu, oraz zwiększenie aktywności biologicznej leków, a coza tym idzie poprawę ich skuteczności [5]. Ponadto mogąone zmniejszać efekty niepożądane, gdyż trafiają dokładniedo miejsca działania, czyli celu terapeutycznego.Nanocząsteczki mogą mieć formy kuliste, włóknistelub mogą tworzyć warstwy. Mogą być również zawieszonew gazie (aerozol), cieczy (koloid) lub osadzone na stałymnośniku. Można je też podzielić ze względu na materiał,z jakiego są zbudowane [6].Naturalne struktury biologiczne wykorzystywane dotransportu leków to lipidowe nanotuby, nanosfery, emulsjeczy najbardziej popularne liposomy [3]. Te ostatnie mają postaćpęcherzyków wypełnionych wodą lub roztworem wodnym,otoczonych podwójną warstwą lipidową (fosfolipidy,glikolipidy). Wewnątrz warstwy lipidowej można umieścićlipofilowe leki, które wykazują trudności przy podaniu dożylnym.Poza tym dzięki lipofilowemu charakterowi otoczkifosfolipidowej zamknięte w fazie wodnej leki hydrofilowemogą przekraczać barierę krew-mózg (po podaniu w tradycyjnejpostaci przekroczenie tej bariery przez leki hydrofilowejest niemożliwe). Uwolnienie cząsteczek substancjiczynnej z liposomu może nastąpić na zasadzie włączeniapodwójnej błony lipidowej do błony komórkowej, komórkidocelowej lub na zasadzie fagocytozy – liposom zostajewtedy wchłonięty do wnętrza komórki i przy udzialelizosomów jego otoczka zostaje zniszczona dopiero wtedysubstancja czynna zostaje uwolniona [7, 8]. Powierzchnialiposomów może być modyfikowana przez pokrycie jej polimeraminp. polietylenoglikolem (PEG). Powoduje to wydłużenieokresu półtrwania takich nośników, uniemożliwiadostęp rozpuszczalników, zapobiega interakcjom i wiązaniuprzez elementy morfotyczne krwi, a także opsonizacji. Doliposomów można również przyłączać ligandy specyficznedla poszczególnych komórek, np. białka oddziaływującez odpowiednim receptorem czy enzymem. Dzięki takimzabiegom lek trafia wyłącznie do miejsc, w których ma onwywrzeć efekt leczniczy [8].Inną formą nanocząstek są zbudowane z atomów węglastruktury przypominające swą budową klatki: nanotubyi fullereny. Istnieją również podobne struktury zbudowanez innych pierwiastków np. molibdenu. Jednak najbardziejpopularne są węglowe jedno i wielowarstwowe nanotubyoraz fullereny zbudowane z 60 atomów węgla, przypominająceswym wyglądem piłkę do piłki nożnej. Jednowarstwowenanotuby i fullereny (C60 – składające się z 60 atomówwęgla) mają średnicę ok. 1nm, średnica wielowarstwowychnanotub zależy od ilości warstw, z których są zbudowanei wacha się od kilku do kilkunastu nm [7]. Odkrycie nanotubdatuje się na rok 1991, kiedy to Iijima zauważył je w sadzyna katodzie wymieszane z wieloma innymi strukturamiwęglowymi. Zazwyczaj, kierowane są one siłami adhezji,tworzą długie nici, które mogą być otwarte lub zamkniętena końcach. Struktura takiej tuby przypomina strukturę grafitu,z tą różnicą, że poszczególne płaty są zwinięte w rulon.Przestrzeń między warstwami wynosi 0.34 – 0.36 nm, czylityle samo, co przestrzeń między atomami grafitu. WiązaniaC-C w nanotubach są krótsze niż wiązania w diamencie, copowoduje, że struktury te są mocniejsze od niego. Dziękiswoim rozmiarom nanotuby mogą przedostawać się do wnętrzakomórek i działać jak ultra małe pipety. Liczne symulacjepokazują, że zarówno woda jak i substancje organicznewpływają do tuby i przepływają przez nią na poziomiepodobnym do przepływu przez kanaliki nerkowe. Poza tymmogą działać jak bardzo czułe czujniki wykrywające bardzoniewielkie ilości gazów czy uszkodzenia DNA [7, 8].Dendrymery są to silnie rozgałęzione makrocząstki,u których można ściśle kontrolować kształt i wielkość. Należądo struktur łączących elementy chemii molekularnej(synteza kontrolowana krok po kroku) i chemii polimerów(łańcuchy zbudowane z powtarzających się monomerów).Zbudowane są z wielofunkcyjnego rdzenia, łańcuchówbocznych oraz grup końcowych. Rdzeń może być tworzonyprzez pojedynczy atom lub grupy atomów mającej, co najmniejdwie takie same grupy funkcyjne. Łańcuchy boczneskładają się z monomerów tworzących koncentrycznie ułożonewarstwy zwane ”generacjami”. Cząstki leku mogą byćwbudowane do dendrymeru na 2 sposoby: po pierwsze zapomocą oddziaływań elektrostatycznych, wiązań kowalencyjnychz grupami końcowymi, a po drugie poprzez „uwięzienie”w rdzeniu makrocząsteczki [9 – 11].Micele polimerowe są to nanonośniki tworzące się spontaniczniew wodnym roztworze polimerów amfifilowych.Ich rozmiary wahają się od ok. 10 – 100 nm. Są zbudowanez hydrofobowego rdzenia i hydrofilowej otoczki. Rdzeńmoże wbudowywać nierozpuszczalne w wodzie leki zapobiegającich przedwczesnemu uwolnieniu i rozpadowi.Otoczka, zbudowana najczęściej z PEG, stabilizuje micelei chroni przed interakcjami z białkami osocza i komórkaminiebędącymi bezpośrednim celem [12].Nanotechnologia może być narzędziem w rękach lekarzyi farmaceutów w walce z chorobami, które do tej porybyły nieuleczalne albo wymagały od pacjenta ogromnychpoświęceń i wysiłku. Te dostrzegalne jedynie za pomocąmikroskopu elektronowego struktury mogą stać się skutecznymilekami, a także czułymi detektorami mogącymiwykryć chorobę w bardzo wczesnym jej stadium. Jednąz takich chorób, w której leczeniu nanotechnologia możeznaleźć szerokie zastosowanie są nowotwory. Być możez pomocą nanotechnologii, manipulując rozmiarami, hydrofilowościąlub dołączając ligandy specyficznie łączące się zkomórkami nowotworowymi, będziemy w stanie pokonaćwiele trudności towarzyszących tradycyjnej terapii. Są to38
copyright © 2009 Grupa dr. A. R. Kwiecińskiego ISSN 1425-5073głównie trudności w pokonywaniu bariery krew – mózg,wychwyt cząstek leku przez retikulum endoplazmatyczne,trudności w dostaniu się do wnętrza guza oraz oporność nawiele leków [14].Nanotechnologia daje możliwość udoskonalenia wieluelementów walki z nowotworami. Jednym z takich elementówjest diagnozowanie nowotworów. Obecna technologiaobrazowania ma dwa główne ograniczenia: po pierwszema zbyt małą czułość, aby wykryć małe guzy będące wewczesnym najłatwiej dającym się leczyć stadium, składającesię z około 100 000 komórek zamiast 1 000 000 jak tojest obecnie. Kolejnym ograniczeniem jest brak opracowanychdokładnych metod wykrywania białek markerowychwystępujących na powierzchni komórek nowotworowych.W wielu przypadkach białka te mogłyby być celem terapiilub elementem ułatwiającym diagnozowanie [13]. Istniejąpróby tworzenia coraz lepszych środków obrazujących,bardziej dokładnych i specyficznych. Quantum dots (QDs)mogą być jednym z elementów pozwalających na stworzeniedoskonalszych metod diagnozowania i leczenia nowotworów[15].Quantum dots są to półprzewodnikowe nanokryształy,które po wzbudzeniu emitują światło o długości fali w zakresieod światła widzialnego do podczerwonego. PojedynczeQD zawiera około 100 – 100 000 atomów w rdzeniukrystalicznym i ma średnicę w granicach 2 – 10 nm. Najpopularniejszesą te zbudowane z rdzenia kadmowo-selenowegootoczonego powłoką z siarczku cynku. Istnieją takżeQDs zbudowane z innych metali np. kadmowo-tellurowychlub kadmowo-arsenowych. Cząstki te mogą być łączonez biomolekułami takimi jak białka, przeciwciała czy kwasynukleinowe i z ich pomocą trafiać bezpośrednio do wyznaczonegocelu, np. guza, węzłów chłonnych. Stosowane sąone w optycznych technikach analitycznych. Zastosowanietradycyjnych technik analitycznych jest ograniczone przezich toksyczność, a także przez rozpraszanie światła i niedostatecznąpenetrację tkanek przez światło w zakresie widzialnymi podczerwonym. QDs dzięki otoczce z siarczkucynku chroniącej rdzeń dają możliwość modyfikacji ich budowyw zakresie rozpuszczalności oraz dołączania specyficznychligandów nie zmieniając przy tym ich właściwościfluorescencyjnych [14 – 16].Nanocząstki złota są kolejnymi strukturami wykorzystywanymiw optycznych metodach obrazowania. Poza tymmogą być stosowane do termicznego niszczenia komóreknowotworowych. Silnie pochłaniają promieniowanie i zamieniająje w energię cieplną. Skumulowane w guzie, podwpływem dostarczonej z zewnątrz energii zwłaszcza promieniowaniapodczerwonego, powodują niszczenie jegokomórek [17].Nanocząstki takie jak cząstki tlenku żelaza znajdujązastosowanie w innych technikach obrazowania takich jakmagnetyczny rezonans jądrowy. Istnieją duże szanse nastworzenie multifunkcjonalnych cząstek złożonych z elementówo właściwościach magnetycznych z fluoroforamioptycznymi. Lipidowe i polimerowe nanostruktury są stosowanedo zamykania środka leczniczego w kapsułkachw celu poprawienia ich rozpuszczalności, bezpieczeństwastosowania oraz transportu do komórek nowotworowychdzięki zwiększonej przenikalności oraz powinowactwa dotych komórek. Węglowe nanocząstki są przedmiotem zainteresowaniagłównie, jako elementy terapii fototermalnejoraz jako przenośniki leków [18].Nanotechnologia pozwoliła na polepszenie właściwościleków, których stosowanie stwarzało problemy, głównie pacjentom.Paklitaxel, lek przeciwnowotworowy uzyskiwanyz cisu amerykańskiego (Taxus brevifolia – cis wąskolistny),jest to lek zaaprobowany przez US FDA jako lek stosowanymiędzy innymi w terapii raka piersi i jajnika. Mimoiż lek ten posiada dobre właściwości lecznicze, wykazujerównież kilka poważnych działań niepożądanych, takich jakreakcje nadwrażliwości, neuropatie obwodowe, bóle mięśnii stawów, neuropenie. Sama substancja lecznicza jest silniehydrofobowa, więc aby umożliwić podanie parenteralneniezbędna jest obecność środków pomocniczych takichjak polioksyetylowany olej rycynowy czy alkohol etylowy.Stosowany olej rycynowy przyczynia się w dużej mierzedo występowania owych działań niepożądanych. Pacjencipoddawani terapii tym lekiem wymagają poddania premedykacjilekami antyhistaminowymi oraz glikokortykosteroidami,aczkolwiek pomimo takiego postępowania u około40% pacjentów obserwuje się działania niepożądane o niewielkimnasileniu, a u około 3% występują objawy zagrażająceżyciu. Poza tym olej rycynowy wchodzi w interakcjez polichlorkiem winylu i wymaga zastosowania opakowańi sprzętu medycznego nie zawierającego tej substancji. Preparatzawierający paklitaxel w formie nanocząsteczek jestprzygotowywany w procesie wysokociśnieniowej homogenizacjiw obecności albumin osocza. Stężenie albumin wynosiokoło 3 – 4% i jest porównywalne ze stężeniem tegobiałka we krwi. Rozmiary cząstek wynoszą ok. 130 nmi pozwalają na podanie dożylne bez ryzyka blokowania włosowatychnaczyń krwionośnych. Taka postać leku pozawalana wyeliminowanie konieczności stosowania premedykacji,skrócenie czasu infuzji z ok. 3 godzin do 30 minut, a takżemożliwość stosowania konwencjonalnego sprzętu medycznego[19].Kolejnym lekiem przeciwnowotworowym w formie nanocząsteczek– liposomów jest doksorubicyna. Lek w tejpostaci został dopuszczony do leczenia raka piersi, jajnikaoraz mięsaka Kaposi’ego. Jedną z zalet tego preparatu jestbrak konieczności stosowania solubilizatorów, gdyż lek jesttransportowany w fazie wodnej liposomów. Zapobiega towystępowaniu jednego z poważnych działań niepożądanych– nadwrażliwości. Krokiem milowym w technologiisystemów transportujących leki było stworzenie barieryochronnej przeciw reakcji ze strony układu immunologicznego.Wprowadzone zostały różnorakie modyfikacjepodwójnej błony lipidowej tak, aby cząstki te były niewidocznedla układu immunologicznego, a także, aby trafiałybezpośrednio do komórek docelowych. Lek w takiej postaciwykazuje przedłużony czas przebywania w krwioobiegu,a także zwiększone przenikanie i kumulowanie się w komórkachguza. W przypadku mięsaka Kaposi’ego stężenie lekuw zmienionych chorobowo komórkach może być 5 – 11razy większe niż w komórkach zdrowego nabłonka.Nadzieją na skuteczniejszą i bezpieczniejszą terapię nowotworówmoże być stworzenie złożonych cząstek zbudowanychz zewnętrznej warstwy lipidowej, która zawierałaby39
- Page 1: copyright © 2009 Grupa dr. A. R. K
- Page 4 and 5: Zdj. Zygmunt WieczorekSzanowni Pań
- Page 7 and 8: copyright © 2009 Grupa dr. A. R. K
- Page 10 and 11: Farm Przegl Nauk, 2009,11Scheduled
- Page 12 and 13: Farm Przegl Nauk, 2009,112) inhibit
- Page 14 and 15: Farm Przegl Nauk, 2009,1113. Jiang
- Page 16 and 17: Farm Przegl Nauk, 2009,11Tab. I. Ch
- Page 18 and 19: Farm Przegl Nauk, 2009,11rensu woln
- Page 20 and 21: Farm Przegl Nauk, 2009,11, 20-25Eks
- Page 22 and 23: Farm Przegl Nauk, 2009,11z powstawa
- Page 24 and 25: Farm Przegl Nauk, 2009,11kaspazy 6
- Page 26: Farm Przegl Nauk, 2009,11, 26-32Pos
- Page 31 and 32: na farmaceutę obowiązekudziału w
- Page 35 and 36: copyright © 2009 Grupa dr. A. R. K
- Page 37: Farm Przegl Nauk, 2009,11, 37-41cop
- Page 41 and 42: copyright © 2009 Grupa dr. A. R. K
- Page 43 and 44: copyright © 2009 Grupa dr. A. R. K
- Page 45 and 46: copyright © 2009 Grupa dr. A. R. K
- Page 47 and 48: copyright © 2009 Grupa dr. A. R. K
- Page 49 and 50: copyright © 2009 Grupa dr. A. R. K