Plantacje - maszynopis IBL - Stary serwis Wydziału Leśnego SGGW

I. Topole euroamerykańskie: ‘Flaschlanden’, ‘Forndorf’, ‘Gelrica’, ‘Grandis’, ‘I-214’.‘Löns’, ‘Marilandica’, ‘Robusta’( w szczególności klon ‘Robusta Gostynin’ ) oraz‘Virginiana de Frignicourt’.II. Topole balsamiczne: ‘Androscoggin’, ‘Berolinensis’, ‘Hybrida 275’ i ‘FritziPauley’;III. Topole białe: ‘IBL-145’ i ‘Tryńcza III’;IV. Topole szare: ‘IBL-91/2’, ‘IBL-55’, ‘Kórnik 17’ i ‘Kórnik 18’.Ostatni dobór powstał w 1986 r. (Wytyczne plantacyjnej uprawy topoli, 1986) Dostosowania w plantacjach przewidywał on 4 odmiany topól euroamerykańskich: ‘Gelrica’,‘I-214’, ‘I-154’ i ‘Robusta Gostynin’ oraz 4 odmiany topól balsamicznych: ‘Androscoggin’,‘Brühl’, ‘Fritzi Pauley’ i ‘Hybrida 275’. Do stosowania w zadrzewieniach dobór ten zalecał 4odmiany topól euroamerykańskich: ‘Gelrica’, ‘Grandis’, ‘Löns’ i ‘Robusta Gostynin’ oraz 5odmian topól balsamicznych: 4 te same co do plantacji oraz odmianę ‘Berolinensis’.Po 1990 r. o doborze odmian do zakładania plantacji topolowych decydują na swojąodpowiedzialność właściciele tych plantacji.W 1954 r. Międzyresortowa Komisja przedłożyła władzom państwowymperspektywiczny projekt rozszerzenia uprawy topoli, przewidujący założenie do 1965 r.10 tys. ha plantacji. W ramach realizacji tego planu na gruntach państwowego gospodarstwaleśnego założono ok. 12 300 ha plantacji, spośród których jednak wiele wkrótce przepadło.Głównymi przyczynami niepowodzeń był brak środków na intensywną pielęgnację gleby oraznieuniknione przy ekstensywnej uprawie zamieranie drzew opanowanych przez choroby iszkodniki owadzie. Dlatego w końcu 1965 r. na gruntach Lasów Państwowych stwierdzonotylko ok. 8 200 ha produkujących plantacji topolowych.W 1966 r. komisja powołana przez Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnegoprzygotowała nowy program rozwoju plantacji topolowych, przewidujący, że w 1980 r. będąone obejmowały powierzchnię 30 tys. ha, a w 2000 r. – 50 tys. ha, przy czym w 90% będązakładane na gruntach leśnych, zajmowanych dotąd przez słabo produkujące drzewostanynegatywne lub znajdujące się na niewłaściwych dla nich siedliskach. Przyjęto, że celemprodukcyjnym tych plantacji będzie drewno grubowymiarowe (50%) oraz stanowiące użytkiprzedrębne drewno średnio- i cienkowymiarowe, przeznaczone dla przemysłu celulozowopapierniczego(50%). Pełna realizacja tego programu szybko okazała się niemożliwa, przedewszystkim z powodu wysokich kosztów zakładania plantacji na gruntach leśnych,wynikających z konieczności karczowania pniaków, głębokiej orki i oczyszczania terenu zkorzeni. Były one ok. 2,5 razy większe niż koszty przygotowania gleby na gruntach ornych,