wersji PDF - Mahajana.net

Ponadto, w praktyce samadhi umysł owego dobrego człowieka jest mocny, nieporuszony i właściwy. Demonynie moga˛go już niepokoić. Dotyczy to każdego dobrego człowieka, który kultywuje samadhi kierowania słyszenia dowewnątrz, żeby słuchać własnej natury, osiągając w ten sposób doskonałą penetrację organu ucha. Kiedy przełamie sięprzez trzy skandhy: formy, odczuwania i myślenia, jego samadhi jest stabilne a umysł właściwy. Wtedy demony z niebiosi zwolennicy zewnętrznych sekt nie mogą wpłynąć na niego w żaden sposób.Kiedy wciąż istniały dwie skandhy: formy i odczuwania, demony z niebios mogły bezpośrednio niepokoić jego umysł.Kiedy osiągnął skandhę myślenia, demony nie mogły już tego robić; musiały opętać kogoś innego, żeby zakłócić jegosamadhi. Teraz, na etapie skandhy formowania, demony nie mogą zakłócić jego samadhi, nawet jeśli opętają kogośinnego. To rozumiemy przez „mocny, nieporuszony i właściwy” umysł. Demony nie mogą dobrać się do niego.Może dogłębnie badać pochodzenie wszystkich dwunastu kategorii istot i kontemplować źródło subtelnej, przelotneji stałej fluktuacji. Kontempluje tę najgłębiej ukrytą, ulotną naturę żyjących istot w subtelnym ruchu skandhyformowania. Ale jeśli zaczyna spekulować na temat pewnych rozróżnień... Rozważa i zastanawia się oraz dokonujeczterech rodzajów rozróżnień, które będą omówione niżej. Może zatem popełnić bład, ˛ wysuwajac ˛ cztery teorieskończoności. Gdy zacznie myśleć, wymyśla cztery teorie skończoności, które należą do nauk zewnętrznych.Po pierwsze, ów człowiek snuje domysły, że źródło życia płynie i funkcjonuje nieustannie.Sadzi, ˛ że przeszłość i przyszłość sa˛skończone i że ciagłość ˛ umysłu jestnieskończona.Pierwsze z czterech rozróżnień dotyczy trzech przedziałów czasu – przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Jest powiedziane:„Możesz poszukiwać umysłu w trzech okresach czasu, ale jego tam nie ma”. Nie można uchwycić przeszłegoumysłu, nie można uchwycić teraźniejszego umysłu i nie można uchwycić przyszłego umysłu. Dlaczego? Rozważmyprzeszłość. Czym jest przeszłość? Przeszłość już minęła, a więc nie można uchwycić przeszłego umysłu. Co do teraźniejszości,ta nigdy się nie zatrzymuje. Teraz, mówicie, jest teraźniejszością, ale ono już stało się przeszłością. Jeśli potempowiecie, że to jest teraźniejszość, również i to minęło. Teraźniejszość nigdy nie trwa, a więc gdzie jest wasz teraźniejszyumysł? A co z przyszłym umysłem? Przyszłość jeszcze nie nadeszła. Skoro jeszcze nie przyszła, to również nie istnieje.Dlatego,Możesz poszukiwać umysłu w trzech okresach czasu, ale jego tam nie ma.Tam, gdzie nie ma umysłu, nie ma złudnych uwarunkowań.Skoro nie ma nawet umysłu, gdzie mogłyby być złudne myśli? Jeśli zrozumiecie tę zasadę, odkryjecie, że w rzeczywistościnie ma żadnych złudnych myśli! W Skarbcu Tathagaty nie ma niczego.Jednak w tym kultywującym powstało przywiązanie. Do czego jest przywiązany? Do idei skończonego i nieskończonego.Mówi, że rzeczy są albo skończone, albo nieskończone, wysuwając tak zwane „teorie” o tym, co skończonei nieskończone. Po pierwsze, ten człowiek snuje domysły, że źródło życia płynie i funkcjonuje nieustannie. W stanieskandhy formowania snuje przypuszczenia, że źródło dwunastu kategorii żyjących istot płynie i funkcjonuje bez przerwy.To nieustanne płynięcie i funkcjonowanie jest manifestacją skandhy formowania.Teraz sadzi, ˛ że przeszłość i przyszłość sa˛skończone. Mówi, że zarówno przeszłość jak i przyszłość są ograniczone,ale to jest nonsens. Jak przeszłość i przyszłość mogły by być skończone? W oparciu o błędne rozważania i przywiązaniamówi, że są skończone, ale w rzeczywistości są nieskończone. Podczas kultywacji jego umysł wpadł w pomieszanie, a onnie ma żadnej mądrości. Kiedy przełamał się przez skandhę myślenia, stał się pomieszany i zboczył z właściwej ścieżkiw skandze formowania. Dlatego snuje przypuszczenia o skończonym i nieskończonym. I sądzi, że ciagłość ˛ umysłu jestnieskończona. Mówi: „Obecny umysł trwa w teraźniejszości bez przerwy. Nie ma żadnego kresu czy granicy i jestnieskończony”.Po drugie, gdy ów człowiek kontempluje okres osiemdziesięciu tysięcy eonów,widzi żyjace ˛ istoty; ale w okresie poprzedzajacym ˛ osiemdziesiat ˛ tysięcy eonów jestczas bezruchu, w którym nie może niczego usłyszeć ani zobaczyć. Uważa, że czas,w którym niczego nie słychać ani nie widać, jest nieskończony, a okres, w którymwidać istnienie żyjacych ˛ istot, jest skończony.