wersji PDF - Mahajana.net

kongu rozkwitł. W tym czasie odwiedził także takie kraje jak Tajlandia i Birma, żeby studiować buddyzm therawady.Miał nadzieję ustanowić łączność pomiędzy tradycjami mahajany i therawady i zjednoczyć różne odłamy buddyzmu.W 1959 roku Mistrz ujrzał, że na Zachodzie dojrzały warunki i polecił swoim uczniom, żeby założyli w StanachZjednoczonych Chińsko-Amerykańskie Stowarzyszenie Buddyjskie (później przemianowane na Buddyjskie StowarzyszenieSfery Dharmy). W 1961 r. odbył podróż do Australii i głosił Dharmę przez rok. Ponieważ warunki nie były tamjeszcze dojrzałe, w 1962 roku powrócił do Hongkongu. Pod koniec tamtego roku, na zaproszenie buddystów w Ameryce,Mistrz pojechał samotnie do Stanów Zjednoczonych i wzniósł sztandar Właściwej Dharmy w Buddyjskiej Sali Wykładowejw San Francisco. Żyjąc w wilgotnej, pozbawionej okien suterenie, która przypominała grobowiec, nazywał siebie„mnichem w grobowcu”. Kiedy wybuchł kubański kryzys rakietowy, Mistrz rozpoczął trzydziestopięciodniowy post, abymodlić się o zaprzestanie wrogości i o światowy pokój. Wraz z zakończeniem jego postu, kryzys został zażegnany.Podczas letniej sesji studiów i praktyki Surangamy w 1968 r. ponad trzydziestu studentów z Uniwersytetu StanuWaszyngton w Seattle udało się do San Francisco, studiować u Mistrza. Na końcu sesji pięcioro z nich poprosiło Mistrza,żeby pozwolił im ogolić głowy i porzucić życie domowe. Był to początek Sanghi w historii amerykańskiego buddyzmu.Mistrz poświęcił się propagowaniu Dharmy, kierując tłumaczeniem buddyjskiego Kanonu i tworząc system nauczania.Przyjął wielu uczniów, założył klasztory i ustalił zasady. Nakłaniał swoich uczniów do ciężkiej pracy, żeby WłaściwaDharma mogła wiecznie rozkwitać w całej Sferze Dharmy.Mistrz wykładał na temat sutr i głosił Dharmę każdego dnia przez kilkadziesiąt lat, wyjaśniając głębokie zasadyw łatwy do zrozumienia sposób. Szkolił swoich wyświęconych i świeckich uczniów w wyjaśnianiu nauk. Przewodziłwielu delegacjom, by szerzyć Dharmę na różnych uniwersytetach i w różnych krajach na całym świecie. Pragnął, żebyistoty zwróciły się ku dobru i odkryły własną wrodzoną mądrość.Ponad sto tomów wyjaśnień Mistrza do różnych pism zostało przetłumaczonych na angielski, a niektóre również nahiszpański, wietnamski i inne języki. Celem Mistrza było przetłumaczenie buddyjskiego Kanonu na wszystkie językiświata, tak by Dharma stała się znana na całym świecie.W Mieście Dziesięciu Tysięcy Buddów Mistrz założył szkołę podstawową Wpajającą Dobro, szkołę średnią RozwijającąPrawość, Buddyjski Uniwersytet Sfery Dharmy, stworzył też programy treningu dla Sanghi i świeckich. Wielez filialnych klasztorów Buddyjskiego Stowarzyszenia Sfery Dharmy prowadzi również zajęcia dla dzieci. Te programyedukacyjne oparte są na ośmiu cnotach: synowskim oddaniu, braterskim szacunku, lojalności, wiarygodności, przyzwoitości,prawości, nieprzekupności i poczuciu wstydu. Aby zachęcić uczniów do rozwijania cnót dobroci, współczucia,radości i miłosierdzia, i wykształcić ich na prawych ludzi, którzy będą mogli wnieść swój wkład do społeczeństwa,chłopcy i dziewczęta uczą się oddzielnie, a nauczyciele wolontariusze uważają kształcenie za osobisty obowiązek.Mistrz uczył swoich uczniów medytować, recytować imię Buddy, praktykować skruchę, studiować sutry i ściśle przestrzegaćwskazań. Uczył ich jeść tylko jeden posiłek dziennie (w południe) i zawsze nosić szarfę wskazań. Uczył ichżycia w harmonii i wspierania się nawzajem. Pod jego przewodnictwem na Zachodzie powstała Sangha, która praktykujei podtrzymuje Właściwą Dharmę. Mistrz założył Miasto Dziesięciu Tysięcy Buddów jako międzynarodową wspólnotęduchową, gdzie uczniowie i poszukujący prawdy mogą studiować i pracować razem dla światowego pokoju i harmoniimiędzy religiami.Mistrz przez całe życie był całkowicie bezinteresowny. Ślubował przyjąć na siebie cierpienia i trudności wszystkichżyjących istot i dedykować im wszelkie błogosławieństwa i szczęście, którymi sam powinien się cieszyć. Praktykowałto, co było trudne do praktykowania i znosił to, co było trudne do zniesienia. Żadne trudności nie mogły powstrzymać goprzed wypełnianiem jego wzniosłych zamierzeń. Ułożył wiersz wyrażający jego zasady:Marznąc, nie knujemy.Głodując, nie żebrzemy.Umierając z niedostatku, nie prosimy o nic.Będąc w zgodzie z warunkami, nie zmieniamy się.Nie zmieniając się, jesteśmy w zgodzie z warunkami.Trzymamy się mocno naszych trzech wielkich zasad.Wyrzekamy się swoich żywotów, żeby wykonywać pracę Buddy.Przyjmujemy odpowiedzialność za kształtowanie własnego losu.Prostujemy nasze życie, traktując to jako pracę Sanghi.