wersji PDF - Mahajana.net

To, co właśnie powiedziałem, jest moim ślubowaniem. Jeżeli to, co powiedziałem, nie jest zgodne z umysłem Buddów,to jestem gotów pójść do piekieł. Teraz proszę niezliczonych, nieskończonych i wiecznych Buddów, Dharmę i Sanghę –Potrójny Klejnot w dziesięciu kierunkach na wskroś pustej przestrzeni i Sfery Dharmy – aby milcząco potwierdzili to, copowiedziałem i umożliwili wszystkim żyjącym istotom szybkie urzeczywistnienie Drogi Buddy.Proszę również Bodhisattwów Mahasattwów w dziesięciu kierunkach; Słuchających Dźwięku i Oświeconych PrzezUwarunkowania w dziesięciu kierunkach; wszystkich Szlachetnych i Mędrców Sanghi; oraz wszystkich ochraniającychDharmę bogów Promiennego Zgromadzenia, żeby wyemitowali światło i opromieniali wszystkie żyjące istoty, umożliwiającim porzucenie cierpienia, osiągnięcie błogości i wyzwolenie z narodzin i śmierci.Proszę też wszystkich was, dobrzy i mądrzy doradcy, byście pouczyli mnie, jeżeli powiedziałem coś, co nie jest zgodnez Dharmą Buddy. Choć nie jestem inteligentny, mam nadzieję, że spróbujecie mnie uczyć. Jako że jestem bardzo głupimczłowiekiem o ograniczonych poglądach, moje słowa są dalekie od doskonałości. Obojętnie czy jesteście osobami, któreopuściły dom, czy osobami świeckimi, mam nadzieję, że łaskawie zechcecie mnie uczyć. Pokłonię się z szacunkiemi będę wdzięczny przez całe życie.Jeżeli jest ktoś, kto recytuje Sutrę Surangamę, to jestem gotów przez całe życie służyć i składać ofiary takiemu kultywującemu.Kiedy Właściwa Dharma rozkwita, rozkwita Surangama. Kiedy Właściwa Dharma podupada, Surangamazanika. Na podstawie tego powinniście zdać sobie sprawę, jak ważna jest w buddyzmie Sutra Surangama.„Surangama pozwala otworzyć mądrość. Kwiat Dharmy pozwala stać się Buddą. Awatamsaka pozwala nauczaćżyjące istoty”. Dlatego w Ameryce zacząłem od wykładów na temat Sutry Surangamy dla grupy ponad trzydziestu studentówUniwersytetu Stanu Waszyngton w Seattle. W czasie dziewięćdziesięciu sześciu dni letnich wakacji wykładałemdla nich Sutrę Surangamę. W tym czasie tylko w soboty mieliśmy trwające pół dnia przerwy. Poza tym, każdego dniawykładałem na temat Sutry, a oni robili notatki. Na początku wykładałem raz dziennie, a potem oni studiowali na własnąrękę. Po pół miesiąca oszacowałem czas i długość Sutry Surangamy. Obawiając się, że mógłbym nie zdążyć, zacząłemwykładać dwa razy dziennie. Wkrótce znowu przeprowadziłem kalkulację i stwierdziłem, że wciąż nie zdołam skończyćna czas, więc zacząłem wykładać trzy razy dziennie. Ostatecznie, przez ostatnie pół miesiąca lub dłużej, wykładałemcztery razy dziennie.W trakcie letniej sesji studiów i kultywowania Surangamy nie tylko wykładałem Sutrę, ale również gotowałem posiłki,parzyłem herbatę, robiłem zakupy i wszystkie inne rzeczy. Można powiedzieć, że samodzielnie wykonywałem wszystkieklasztorne prace. Oczywiście mogłem poprosić studentów, żeby pracowali na zmianę, ale nie chciałem zakłócać ichkultywacji i studiowania Sutry. Nie pozwoliłem więc, żeby choć jedna osoba mi pomagała. Nie ośmielam się twierdzić,że praktykowałem Drogę Bodhisattwy, skoro jednak ludzie chcieli studiować Sutrę Surangamę, byłem gotów poświęcićżycie, żeby im służyć i ich wspierać. Po dziewięćdziesięciu sześciu dniach skończyłem wykłady o Sutrze Surangamie.Wraz z końcem tych wykładów ludzie w Ameryce rozpoczęli proces poznawania buddyzmu.Na zakończenie serii wykładów o Sutrze Surangamie pięcioro ludzi porzuciło życie domowe. W dzień Nowego Rokupowiedziałem do zgromadzenia: „Tego roku w amerykańskim buddyzmie rozkwitnie pięć lotosów. W przyszłości tychpięć lotosów będzie szerzyć buddyzm na Zachodzie”. Tak wtedy powiedziałem.Po ukończeniu letniej sesji studiów i kultywowania Surangamy, pięcioro Amerykanów porzuciło życie domowe. Wysłałemich do klasztoru Hai Huei (Zgromadzenia Podobnego Morzu) na Tajwanie, żeby przyjęli wskazania. Dobrzyi mądrzy doradcy na Tajwanie powiedzieli im: „Teraz mamy wiek kończącej się Dharmy. Nikt już nie kultywuje. Wciążjecie jeden posiłek dziennie? Wasz nauczyciel was oszukał”. Kiedy moi amerykańscy uczniowie usłyszeli to, pomyśleli:„A więc nasz nauczyciel nas oszukał. Co mamy zrobić?” Dobrzy i mądrzy doradcy powiedzieli: „Dajcie sobie spokóji jedzcie. Pijcie wino i jedzcie mięso”. Tych pięcioro ludzi zaczęło wątpić w buddyzm. „Dlaczego nasz nauczyciel uczyłnas jeść jeden posiłek dziennie, a teraz oni mówią, żebyśmy jedli również rano i wieczorem? Co się dzieje? Coś tu musibyć nie tak.” Zaczęli się wahać. Chcieli zacząć jeść więcej posiłków, ale zebrali się razem i postanowili wrócić, żeby sięupewnić, zanim to zrobią. Powiedzieli też dobrym i mądrym doradcom na Tajwanie, że śpią na siedząco. Niektórzy ludziena Tajwanie mówili im: „Śpicie na siedząco? Ludzie robili to, kiedy Budda był na świecie. Teraz już nie ma Buddy, więcdlaczego to robicie? Amerykanie naprawdę zostali oszukani przez Chińczyka”.Cóż się dalej działo? Po powrocie byli złośliwi. Mówili: „Na Tajwanie wszyscy jedzą trzy posiłki dziennie. Mynie powinniśmy jeść tylko raz na dzień”. Byli dla mnie niegrzeczni. Mówili coś więcej, ale nie zapamiętałem tak wiele.Trzeba było ponad trzech miesięcy, nim ich wątpliwości zostały rozwiane.W tym czasie niektórzy ludzie na Tajwanie mówili: „W Ameryce Mistrz Dharmy Hsuan Hua wziął sobie jakichś