Konwencja genewska o ochronie osób cywilnych podczas wojny (

Będą oni mieli dostęp do wszystkich pomieszczeń używanych przez osobypodlegające ochronie i będą mogli rozmawiać z nimi bez świadków, a jeśli to będziekonieczne, za pośrednictwem tłumacza.Odwiedziny te mogą być zabronione tylko ze względu na naglące koniecznościwojskowe i to jedynie wyjątkowo i tymczasowo. Ich częstości i czasu trwania nie wolnoograniczać.Przedstawicielom i delegatom Mocarstw opiekuńczych pozostawiona będziecałkowita swoboda wyboru miejsc, które życzą sobie odwiedzić. Mocarstwo zatrzymujące lubokupacyjne Mocarstwo opiekuńcze, a w razie potrzeby Mocarstwo ojczyste osób, które masię odwiedzać, będą mogły porozumieć się w sprawie dopuszczenia do udziału w tychodwiedzinach rodaków osób internowanych.Delegaci Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża będą korzystali z tychsamych przywilejów. Wyznaczenie tych delegatów wymaga zgody Mocarstwa sprawującegowładzę na terytoriach, na których mają oni wykonywać swoje czynności.Artykuł 144Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się rozpowszechniać jak najszerzej wswoich krajach w czasie pokoju i podczas wojny tekst niniejszej Konwencji,a w szczególności włączyć jego studiowanie do programu szkolenia wojskowego i jeżeli tomożliwe, do programu szkolnictwa cywilnego, aby w ten sposób jej zasady były znaneogółowi ludności.Władze cywilne, wojskowe, policyjne lub inne, które w czasie wojny ponosić będąodpowiedzialność za osoby podlegające ochronie, powinny posiadać tekst Konwencjii otrzymać specjalne wyjaśnienie co do jej postanowień.Artykuł 145Wysokie Umawiające się Strony prześlą sobie za pośrednictwem Szwajcarskiej RadyZwiązkowej, a podczas trwania działań wojennych za pośrednictwem Mocarstwopiekuńczych urzędowe przekłady niniejszej Konwencji, jak również ustawyi rozporządzenia, które uznają za stosowne wydać w celu zapewnienia jej wykonania.Artykuł 146Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się do wydania niezbędnych przepisówustawodawczych w celu ustalenia odpowiednich sankcji karnych w stosunku do osób, którepopełniły lub wydały rozkaz popełnienia jakiegokolwiek z ciężkich naruszeńniniejszej Konwencji, określonych w następnym artykule.Każda Umawiająca się Strona obowiązana będzie poszukiwać osoby podejrzaneo popełnienie lub o wydanie rozkazu popełnienia jakiegokolwiek z tych ciężkich naruszeń ipowinna ścigać je przed swoimi własnymi sądami niezależnie od obywatelstwa. Będzie onarównież mogła, jeżeli woli, wydać te osoby na warunkach przewidzianych przez jej własneustawodawstwo do osądzenia innej zainteresowanej w ściganiu Umawiającej się Stronie,jeżeli ta Strona posiada dostateczne dowody obciążające przeciwko powyższym osobom.Każda Umawiająca się Strona podejmie niezbędne środki, aby spowodowaćzaprzestanie czynów sprzecznych z postanowieniami niniejszej Konwencji, innych niż ciężkienaruszenia, określone w artykule następnym.We wszystkich okolicznościach oskarżeni korzystać będą z gwarancji procesowych iwolności obrony, które nie będą mniejsze od przewidzianych w artykułach 105inastępnych Konwencji Genewskiej z 12 sierpnia 1949 r. o traktowaniu jeńców wojennych.Artykuł 147Za ciężkie naruszenie w rozumieniu artykułu poprzedniego uważa się popełnieniektóregokolwiek z następujących czynów na szkodę osób lub mienia, chronionych przezKonwencję: umyślne zabójstwo, torturowanie lub nieludzkie traktowanie, włączając w todoświadczenia biologiczne, umyślne powodowanie wielkich cierpień albo ciężkie zamachy na