Konwencja genewska o ochronie osób cywilnych podczas wojny (

w warunkach dostatecznego bezpieczeństwa albo gdy pozostanie na miejscu jestniebezpieczniejsze od przeniesienia.Podejmując decyzję o przeniesieniu internowanych Mocarstwo zatrzymujące powinnoliczyć się z ich interesami, a zwłaszcza z tym, aby nie utrudnić ich repatriacji lub powrotu domiejsc zamieszkania.Artykuł 128W razie przeniesienia internowani będą urzędowo zawiadomieni o swym wyjeździe i onowym adresie pocztowym; zawiadomienie to będzie im dane tak wcześnie, aby mogliprzygotować swoje bagaże i zawiadomić rodziny.Wolno im będzie zabrać rzeczy osobiste, korespondencję i paczki doręczone na ichadres; waga tych bagaży będzie mogła być ograniczona, jeżeli wymagają tego warunkitransportu, jednak w żadnym razie nie niżej niż do 25 kg na każdego internowanego.Korespondencja i paczki, adresowane na ich poprzednie miejsce internowania, będąim bez zwłoki przekazywane.Komendant miejsca internowania podejmie w porozumieniu z komiteteminternowanych konieczne środki w celu przewiezienia zbiorowej własności internowanych ibagaży, których internowani nie będą mogli zabrać z sobą z powodu ograniczeniazarządzonego na podstawie ustępu drugiego niniejszego artykułu.Rozdział XIZgonyArtykuł 129.Internowani będą mogli składać swoje testamenty odpowiedzialnym władzom, którezapewnią ich przechowanie. W przypadku śmierci internowanych testamenty te zostanąnatychmiast przekazane osobom wskazanym przez internowanych.Zgon każdego internowanego zostanie stwierdzony przez lekarza. Sporządzonezostanie świadectwo stwierdzające przyczyny śmierci i okoliczności, w jakich nastąpiła.Zostanie sporządzony i należycie zarejestrowany urzędowy akt zejścia stosownie doprzepisów obowiązujących na terytorium, na którym znajduje się miejsce internowania.Poświadczony za zgodność odpis aktu zejścia przesłany będzie niezwłocznie Mocarstwuopiekuńczemu i Centralnemu Biuru przewidzianemu w artykule 140.Artykuł 130Władze zatrzymujące czuwać będą nad tym, aby internowanych, zmarłychw niewoli, chowano z należną czcią, jeżeli to możliwe - z dopełnieniem obrzędów ichwyznania, oraz aby ich groby były szanowane, należycie utrzymane i oznaczone w sposóbumożliwiający zawsze ich odnalezienie.Zmarli internowani będą grzebani pojedynczo, chyba że na skutek siły wyższej zajdziekonieczność pochowania ich we wspólnym grobie. Palenie zwłok jest dozwolone wyłączniewówczas, gdy wymagają tego naglące względy higieny lub jeżeli zmarły wyraził taką wolę. Ospaleniu zwłok należy uczynić wzmiankę w akcie zejścia internowanego z podaniemmotywów. Władze zatrzymujące starannie przechowają prochy i prześlą je rodzinie zmarłychna jej żądanie.Gdy tylko okoliczności na to pozwolą, a najpóźniej po zakończeniu działańwojennych, Mocarstwo zatrzymujące przekaże za pośrednictwem Biura Informacjiprzewidzianego w artykule 136 Mocarstwom, do których należeli zmarli internowani, wykazyich grobów. Wykazy te będą zawierać wszystkie szczegóły potrzebne do zidentyfikowaniazmarłych internowanych i do dokładnej lokalizacji ich grobów.Artykuł 131Po każdym zgonie lub ciężkim zranieniu internowanego, spowodowanych lubprzypuszczalnie spowodowanych przez wartę przez innego internowanego lub przez