Palm Piotr - TMZB w Bogatyni

More documents

Recommendations

Info

niby kroki „człap, człap” i gdy przystanął słyszał jeszcze raz „człap”, potem panował spokój.Straszące opowieści starego wartownika odnosiły się nawet do Opolna i były aktualne, tak żew te noce i w tym środowisku trudno było się zdystansować i pozostać nowoczesnym.Że szybko się może zdarzyć coś nieprzyjemnego, groźnego, to sam się przekonałem,kiedy późnym wieczorem dopiero przyjechałem ze Zgorzelca do Bogatyni. Na skutek jasnejnocy z pełnią księżyca nie nocowałem u babci, lecz udałem się na pieszo w drogę do Opolna.Blisko skrzyżowania z ulicą do Jasnej Góry znalazłem na drzewie suchą gałąź, która odłamałasię z trzaskiem i dała się przeobrazić w świetny mocny drąg ok. półtorametrowy. Od SygfrydaDomagały, który jako pilot został zestrzelony za frontem i musiał się nocami udać w drogępowrotną przez teren partyzancki, miałem dobrą radę, trzymać się takimi nocami środkaulicy, dokąd każdy napastnik skryty w rowie lub w krzakach zawsze ma kilka metrów drogi,co daję szansę do własnego działania. Kiedy w drodze do Opolna przeszedłem przez Zletkę,to na wolnym polu (teraz stawy) zauważyłem pięć dużych psów, niby w szybkiej pogoni zajakimś zwierzem; pogoń się raptownie odwróciła w moim kierunku i duże psy po obustronach mnie skoczyły przez ulicę, goniąc dalej w kierunku Jasnej Góry. To była pierwszanieprzyjemna sytuacja. Kilkaset metrów dalej na zakręcie gdzie ulica osiąga swój najniższypunkt, widziałem potem po lewej stronie, dwa siedzące szare wilczury. Pozostałem po prawejstronie i pewnym krokiem, stukając swoim silnym kijem przeszedłem obok nich, kątem okaspostrzegłem, że pozostają na swoim miejscu. Wtenczas jeszcze istniała możliwość (rówodwadniający kopalni jeszcze nie istniał) pójścia po zakręcie drogą polną (początek jeszczewidoczny) przez łąki do Opolna. Jednak z tego nie skorzystałem, lecz aż do pierwszego domuprzy drodze szedłem szosą, przy której wtenczas po obu stronach jeszcze stały drzewaowocowe, pomocne w razie ataku tej nocnej zgrai. Patrząc dziś wstecz, w tej nocy chyba byłokorzystne, że miałem ten duży mocny drąg.Niebezpieczne są i zwierzęta, które nie mają kłów, jeżeli są takie chytre jak to była naszakoza. Ona późną jesienią miała swobodę biegania po ogrodzie i żaden odwiedzający nas niezważał na nią, lecz raczej starał się o dobry stosunek do psów. Również nie przywiązywanowagi do faktu, że koza się ustawiła przed furtką, przez którą się chciało opuścić ogród. Jeżelisię jednak poszło dalej w tym kierunku, to się okazało, że koza, która stoi na tylnych nogachaż do końca szpiczastych rogów, ma prawie wielkość człowieka. Tymi rogami potem poszłado dołu, aż w żwir drogi, orając tam odcinek i podrywając głowę, tak że na nieszczęśliwegogościa, który nas nie zastał, sypały się podrzucane kamyczki. Najpóźniej wtedy słychać byłopierwsze okrzyki przerażenia. Lecz damy zawsze przy sobie mają jakąś torbę, którą trzymałyjak torreador czerwoną chustkę między sobą a kozą, osiągając tak ratującą furtkę.Kiedy Klaus i Manfred mnie chcieli odwiedzić, zwróciłem ich uwagę na niebezpiecznośćkozy, ale dzielni młodzieńcy się tylko wysypali ze śmiechu. W wietrze jesiennym potemsłyszałem niby wołanie mojego imienia, przerywane przez silne „rums!”. Waleczna koza jaknic tych bohaterów pogoniła do szopy, przed której drzwiami stała, żeby je przy każdej próbieotwarcia zamykać silnym pchnięciem uzbrojonej w rogi głowy „Rums!”.Jesienią roku 1955 byłem w prawdziwym samoprzyprowadzonym niebezpieczeństwie,kiedyśmy z Klausem byli w zgorzeleckim kamieniołomie, przez którego stromą ścianęchciałem przełazić. Wszystko poszło pomyślnie aż do punktu, gdzie nie dało się iść wyżej aniz powrotem, ponieważ kawałek ściany się odłamał. Tak więc wisiałem beznadziejnie naścianie, do dołu ok. 8-10 m, co nie było stanowczo śmiertelne, ale blisko tego. Moja nogaz oporem zaczęła się poruszać taktem napędzania maszyny do szycia, Klaus zrozpaczonybiegał dookoła i w końcu znikł u góry kamieniołomu. Kiedy chciałem się już poddaćszarpiącej mnie sile przyciągania ziemskiego, to z góry została spuszczona lina stalowa i tensilny Ślązak mnie ciągnął do góry, tak jako Saksończyk było się ratowanym.60
18. Rok 1956Po odejściu moich przyjaciół Scholz z Bogatyni moimi partnerami do sportu zimowego stalisię Klaus Joschko i Manfred Horn. Wspominam sobie, że w tym roku na nartach zjechaliśmyz bogatyńskiego Kamiennego Wierchu po zboczu w kierunku Bogatyni, dziś byśmy tamnajechali na ulice i bloki mieszkalne, lecz wtedy mieliśmy przed sobą wolne pole, na którymzostaliśmy serdecznie powitani przez maluchów, między nimi był Wolfgang Wildner i mójkuzyn Dieter Stein, przy nich z reguły też mały Stanisław Jarosz. Oni sobie tam zbudowaliskocznię, na której daleko skakali, dramatycznie się zderzając, ale wszystko wytrzymująci zostając na nogach jak małe żabki z gumy. Propozycji, żebyśmy też skakali, nie przyjęliśmy,niby przyciągani przez inne obowiązki. Za bardzo groziło niepowodzenie i utrata autorytetu.To najmłodsze polsko-niemieckie pokolenie ze sobą wzrosło i całkiem normalnie, począwszyod pierwszej klasy, uczęszczało do polskiej szkoły.Następne pokolenie wychowywane przez babcię: Wolfgang Wildner, Sigrid Dudek,Gerlinda Fischer i mój kuzyn Dieter SteinW lecie zauważyłem, że starszy brat Wildnerów z moim kuzynem trochę zostali hamowaniprzy zabawie nad Miedzianką przez młodszego brata. Kiedy ten zażądał pomocy naskutek pełnych spodni, został przez brata Wolfganga i Dietera w reichenauerowskiej gwarzepouczony: „to musisz wytrzymać, za godzinę będzie twarde i już nic nie czujesz”. Tak przezpóźno urodzonych synów stary Reichenau wtenczas jeszcze był obecny.Moja siostra Jutta od jesieni 56 r. chodziła do pierwszej klasy nowo otwartego liceumw Bogatyni, wraz z nią z Opolna Franek Legeżyński, Zygmunt Jagodziński i RajmundKamiński. W klasie szkolnej też spotkała Piotra Ludwig z Bogatyni.O moim roku szkolnym pamiętam, że braliśmy większością klasy udział w kilkudniowejwędrówce „Pierwszy rajd w Sudetach Wschodnich”, plakietkę jeszcze mam; tzn. wędrowaliśmyw skraju Kotła Kłodzkiego. Pamiętam, że wtenczas w długich górskich wsiachzamieszkane były tylko niższej położone obiekty w pobliżu stacji kolejowej. W pustychgospodarstwach stało jeszcze dużo z drugorzędnych mebli i też takiego wyposażeniagospodarczego.Jeżeli w poprzednich odcinkach wspomniałem tylko o pracach wakacyjnych, to na61
Page 2:
Wspomnieniaz Reichenau i z wczesnej
Page 6:
Ze strony mojej matki, z domu Preib
Page 9 and 10: Ślub moich rodziców w Opolnie Zdr
Page 11 and 12: 2. Lotnisko Kamp (Rogowo)Tak wreszc
Page 13 and 14: kilku tygodniach zostałem uznanym
Page 15 and 16: stopa poniżej bryczki.- Tzw. „La
Page 17 and 18: stajnią przy dużej gruszy. Potem
Page 19 and 20: żeby brać udział w przedsięwzi
Page 21 and 22: 5. Rok 1945 do 7. majaPoznałem Kur
Page 23 and 24: Żołnierze potem miedzy motocyklem
Page 25 and 26: Rychwałdu.W tym czasie Niemcy, prz
Page 27 and 28: firmy Lindemann (również urzędow
Page 29 and 30: życzliwie rządzonej przez babcię
Page 31 and 32: - Na gospodarstwie Heidricha (dziś
Page 33 and 34: nawet chciał zabrać głos.Gdy z j
Page 35 and 36: ojciec teraz lepiej zarabiał, to m
Page 37 and 38: ważna sprawa, wobec czego wszędzi
Page 39 and 40: stała się coraz szybsza, ja przy
Page 41 and 42: Ta opinia już przy pierwszej wizyc
Page 43 and 44: kilku dniach szukał swojej wartoś
Page 45 and 46: przed którą nigdy nie chciałem z
Page 47 and 48: Myśliwy”. Rudolf Fischer posiada
Page 49 and 50: tak jest, że miłość góruje nad
Page 51 and 52: gęsto stały i potem taki pień pr
Page 53 and 54: Pierwszy wyjazd zrobiłem do babci
Page 55 and 56: z sąsiadką przebiegły pomyślnie
Page 57 and 58: mniejsze lokomotywy tylko około 1/
Page 59: leckim zawodnikiem był sprinter Lu
Page 63 and 64: w drzewa nie doprowadziło do sukce
Page 65 and 66: Matka, wrona i suczka FoxinaPrzed s
Page 67: Pochód pierwszomajowy w roku 1955.
show all

Palm Piotr - TMZB w Bogatyni

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?