Palm Piotr - TMZB w Bogatyni

ważna sprawa, wobec czego wszędzie dziś zbudowano supermarkety i wyposażono społeczeństwow samochody. Począwszy od 1945 r. sprawa zakupów dla naszego wielorodzinnegodomu ciążyła przede wszystkim na moich ramionach. Ponieważ nadal istniały kartki nażywność, to możliwość nadmiernego jedzenia wtedy była zablokowana, ale istniały tylkomałe sklepiki dla dużej ilości ludzi i z samochodu miałem tylko te opisane w rozdziale 8.sandały na nogach. Przed sklepami stało dużo ludzi w kolejkach; kto w kolejce przedpołudniem nie doszedł do celu, ten tam zostawał przez przerwę obiadową na 1-2 godzinyprzed zamkniętymi drzwiami sklepu. Kiedy te drzwi po przerwie zostały otwarte, to tłokz tyłu był taki wielki, że kilka razy w kolejce wciśnięty bez kontaktu z ziemią „wpłynąłem”do sklepu. Dziś wiem, że to niebezpieczna sytuacja. Gdy się szczęśliwie z towarem osiągałodom, to wtedy otrzymywało się dodatkowe zlecenia, co do rzeczy zapomnianych przezkobiety, przy czym mój przyjaciel i wujek Kurt Stein jednak skrycie namówił do odmowy.Mimo, że los nas postawił poza regularne wykształcenie szkolne i obdarzył dużą ilościączasu wolnego, to jednak było jasne, że czas wolny pod określonymi warunkami w dużejmierze miał być wypełniony pożytecznymi zajęciami. Do takich zajęć należało zdobyciedrewna na opał. W domach dzięki kopalni miało się pod dostatkiem węgla brunatnego, któryjednak palił się leniwie. Gdy się szybko potrzebowało płomieni, np. żeby zagotować wodę naherbatę, albo żeby początkowo zapalić węgiel, to do tego było potrzebne drobno zrąbanedrewno.W celu zdobycia drewna spotykaliśmy się swoimi drewnianymi wozami drabiniastymiz kołami z żelaznymi obręczami (te koła przedtem odciągano i osie smarowano smarem;towotem), na wozach piły i siekiery, po czym jechaliśmy jako tzw. „karawana” do lasu (poniemiecku Hartbusch), który wtedy jeszcze obszernie istniał w kierunku Rybarzowici Turoszowa. Rzecz jasna, że jechaliśmy bardzo wesoło i rozbawieni, np. można było przywiązaćwszystkie wozy do siebie, w pierwszym wozie siedział jeden, który kierował dyszelnogami, reszta pchała z wszystkich sił i czasami wskakiwała na wozy. Takie kierowaniei pchanie robiono też pojedynczymi wozami. Pod wieczór wracaliśmy na dziedziniec naszychdomów z wozami wysoko załadowanymi drewnem.Jak już wspomniano, byliśmy jako pomocnicy w przyległych gospodarstwach chętniewidziani, gdy np. trzeba było świeże siano, które składano do stodoły „dodeptać”, żebyzmniejszyło swoją objętość. Jak już pokolenie przed nami, wykorzystaliśmy sytuację skaczącz wysokich belek do siana, i tak samo jak oni wieczorem byliśmy po całym ciele podrapaniprzez siano i swoją skórę mogliśmy myć tylko z wielkim bólem. Przez to, że na gospodarstwachbyliśmy tak wprowadzeni, to przy Janie Jackiewicz też w dniach niepogody mieliśmydo dyspozycji stodołę do ćwiczeń na trampolinie i mierzenia sił w zapasach. Na jegogospodarstwie i z nim też przez lata graliśmy wytrwale w piłkę nożną, przy tym też PanScholz i wujek Kurt, a więc duzi i mali w mieszanych drużynach.Rozprawy z dziećmi z miasta trochę ustały, może też dlatego, że wzajemne uzbrojeniestało się odstraszające. Zamiast kamieni ulicznych używało się proc wysokiej wydajności,a kamyczki zastąpiono kawałkami ołowiu, które każdy sam sobie wylewał w strugi i potemciął na kawałki. Wierzbicki, który się zawsze bardzo interesował bronią, był pełen uznania,kiedy ja taki ołów wstrzelałem pokazowo do wrót stodoły. Powiedział zachwycony, że towystarczyłoby też na zająca, tylko trzeba byłoby trafić. Proce i ołów były w pewnym sensiezawsze obecną ukrytą bronią w kieszeni. Na szczęście nie doszło do wypadków. Równieżponad sto metrów można było strzelać łukiem i strzałą, jeżeli łuk był dobry i strzała byłaz trzciny z wprowadzonym gwoździem na przedzie. Ale ta broń była duża i widoczna,również, chwała Bogu, nie spowodowała wypadków.Kiedy w Miedziance znalazłem lufę historycznej strzelby, to potajemnie w stodoleWierzbickiego, ale w rzeczywistości na stole roboczym i narzędziami mojego pradziadka,dobudowałem do lufy części drewniane, do tego kurek i pas. Z gotową strzelbą na plecachspacerowałem naumyślnie przez dziedziniec Wierzbickiego, który się głęboko przeraził i minatychmiast strzelbę odebrał. Lecz potem coraz bardziej się roześmiał i oddał mi rzecz. Do37