CzekajÄ na siódmy prezent... - Głos Ludu

sobota | 22 grudnia 2012 ŚWIĄTECZNA PROZA3Cieszyński Jezusekz drugiego piętra i z piwnicyFot. MAREK SANTARIUSZ nieba spadały lekkie gwiaździstepłatki śniegu. Witryny sklepów, uliceoraz okna domów i mieszkań lśniłydekoracjami świątecznymi. Migotałylampki na drzewkach w prywatnychogrodach, sąsiedzi prześcigali się, ktobędzie miał więcej zestawów światełekzawieszonych na balkonach,rynnach i płotach. Na ulicy chłodnywiatr lekko lizał zarumienione policzkiludzi gorączkowo biegającychze sklepu do sklepu, z Czech do Polskii na odwrót. W każdym sklepieinaczej nastawiony sprzedawca czysprzedawczyni, inne kolędy, inna atmosfera.Na chodnikach było bardzoślisko, na parkingach ciasno. Niektóresamochody krążyły wokoło jakdrapieżny ptak nad swą zdobycząi czekały na właściwy moment, bymóc ułowić kawałek miejsca na kilkagodzin. U niektórych ludzi możnabyło wyczuć podekscytowanie, chciwośći grubiańskie podejście do drugich,inni zaś jak najbardziej cieszylisię tym zgiełkiem i wpatrywali się wtłumy ludzi, bo mogło się trafić spotkanieznajomych oczu i zatrzymaniesię w jakiejś kawiarence na kawę, czygorące wino.Leopold jeszcze przed rokiemsiedziałby sobie przed telewizoremw jednym z mieszkań. Przyszedłbywłaśnie ze zmiany, zjadłby coś ciepłego,zapaliłby czwartą świecę nawieńcu adwentowym i włączyłbytelewizor. Przyjaciółka zrobiłaby mufiliżankę gorącej kawy, którą popijalibyrazem, kosztowałby także ciasteczkaświąteczne. Leopoldowi zdawałosię nawet, że przez mały ułameksekundy poczuł zapach tej kawy, aleto była tylko iluzja. Nie było kawy,nie miał już pracy ani mieszkania,nie ma przyjaciółki, ani telewizora,bo zdążyła zabrać wszystko. Leopoldsiedział teraz pomiędzy dwoma konteneramina śmieci na rozwalonympudle z kartonu i na śpiworze. Gdybyktoś mu powiedział przed rokiem,że swoje następne święta spędzi naulicy, wyśmiałby go. Na szczęście byłdobrze ubrany w ciepłe buty, spodnie,pierzastą kurtkę zimową. Byławprawdzie przepalona w dwóchmiejscach na rękawie, ale była bardzociepła, a nawet w jego rozmiarze.W popielnicach można dziś znaleźćprawie wszystko. Ludzie codzienniewynoszą śmieci, ze śmieciami takżebardzo dużo chleba i rogalików,zmarszczałych jabłek, nieotwartychjogurtów z przekroczoną datą ważnościi inne smakołyki. Data niedata, Leopold zawsze sprawdzał, czynie ma pleśni i jak pachną dane produkty,które wygrzebał sobie wtedy,gdy wiedział, że nikt nie patrzy. Niezmiernieto poniżające – grzebać wśmietniku za kolacją, ale nie zawszetak będzie. Nie podda się. Do noclegownipójdzie tylko w przypadkunajwiększych mrozów lub dolegliwościzdrowotnych. Nie chciał teżdołączyć do grupy mężczyzn przydużych supermarketach, którzy popijalipudłowe wino a potem wpadaliw bójki. Postanowił jednak przeżyćsamodzielnie, zanim ponownieotrzyma jakieś pieniądze od państwa.Na szczęście miał jeszcze klucze oddrzwi wejściowych i od piwnicy sąsiadki,której często pomagał zrobićjakieś tam naprawy, o które go prosiła.Mieszkała ona na pierwszym piętrze.Była to stara wdowa z ogromnienapęczniałymi nogami, ograniczonąmożliwością poruszania się, słabymsłuchem, ale za to z bardzo bystrymumysłem. U niej w domu na pewnopachnie dziś tradycyjnymi rurkami,które przygotowywuje dla swychwnuków. Za każdym razem gdy jąodwiedzają, wita ich promiennymuśmiechem. Dobrze jest mieć dlakogo piec, gotować, czekać... żyć.Dość już tego. Zatrzymał tokwłasnych myśli Leopold, bo wpędzałsię nimi w emocje i uczucia, któresobie zakazał.... bał się ich. Nadchodziłyprzecież święta, czas, który spędzamyz bliskimi... a Leopold ich niemiał. Żona mu zmarła, syn wyjechałza pracą i lepszym życiem, przyjaciółkago wystrychnęła na dudka izabrała nawet to, czego jeszcze niezdążył spłacić.Przed drzwi bloku nadjechał fioletowysamochód. Seksownie ubranablondyneczka w czarnych butachna szpilkach energicznie otworzyładrzwi samochodu i jeszcze energicznieji bardzo głośno je zatrzasnęła.Zanim jej mąż zdążył odpiąć pasyi wysiąść zza kierownicy, otworzyłabagażnik i wyciągała reklamówkiz napisem Tesco. „Lidka uspokójsię.” próbował rozładować jej złośćmąż, nie bacząc na wyładowywaniezakupów. „Nie uspokoję się. Portfelw szwach Ci pęka, a nie kupiszmi nawet głupiej perfumy!” syknęłaenergicznie przez zęby jego laleczkowatowyglądająca żona i pokładającwszystkie reklamówki na ziemięponownie rąbnęła drzwiami, tymrazem od bagażnika. Teraz i on sięwkurzył i zanim odjechał z piskiemopon zdążył jeszcze powiedzieć: „BoTobie to wciąż mało!”„Oho” – pomyślał Leopold. „Piętronumer pięć wróciło z zakupówświątecznych”. Na ustach zagościłmu lekki uśmiech, bo wiedział, żejeszcze dzisiaj pogodzą się i pokłócąprzynajmniej ze cztery razy. Ichostatnie godzenie się nastąpi późnymwieczorem i będzie tylko ciutciszsze od ich sprzeczki.Robiło się ciemno i zimno. Leopoldpostanowił pobudzić krewszybkim spacerem. Zawsze zaplanowałsobie jakąś trasę i czas, w którympowinien ją pokonać. Wyglądało towtedy, że ma jakiś cel i dąży do niego,nie wzbudzał tak podejrzenia, że jestbezdomny. Trochę go denerwowałyte ogromne tłumy ludzi taszczącejakieś prezenty, zakupy lub choinki,postanowił więc skręcić w innymkierunku i znaleźć mniej zaludnionąulicę. „Dzień dobry. Nazywam się Izai jestem uczennicą gimnazjum.” Tużza rogiem ulicy stanęła przed nimpiękna, młoda dziewczyna o kasztanowychwłosach i zielonkawychoczach, w których tańczyła prawdziwaradość i nadzieja. Na lewymramieniu zawieszoną miała szarfęz napisem „Free hugs”. „Dziś jestdzień objęcia. Cała nasza klasa chodziulicami Cieszyna i obejmuje ludzi.Czy zgadza się pan na objęcie?”Leopold stał jak wryty. Nie wiedziałjak zareagować. Miał uczucie, że źlerozumiał, lub że jemu lub tej dziewczynieodbiło. Aby nie wyglądał jakzupełny idiota, lekko skinął głową.Iza objęła go i przez kilka sekundtrzymała go w swym objęciu. MójBoże... jestem nieogolony, prysznicanie miałem od ponad dziesięciu dni,bo miałem doła, a ta młoda istotamnie tuli. Leopold toczył w sobieniebywałą walkę. Czuł się w jej ramionachniewygodnie, a zarazembezpiecznie. W ciągu tak krótkiegomomentu przewinęło mu się przezmyśl kilka obrazów z przeszłości.Tak tuliła go mama, gdy szedł dosłużby wojskowej, tak tuliła go żona,kiedy stwierdziła, że jest w ciąży, takobjął go syn, zanim wyjechał do StanówZjednoczonych. Ciekawe, coon teraz robi. Ogarnęła go ogromnafala emocji i z jego oczu spłynęłydwie najprawdziwsze łzy, których sięnie spodziewał. „BłogosławionychŚwiąt” powiedziała Iza, dostrzegającdwa wilgotne ślady łez na białawychpoliczkach, uśmiechnęła się razjeszcze, po czym poszła obejmowaćresztę Cieszyna. Leopold stał jeszczeprzez chwilę, zanim w pełni doszedłdo siebie i ponownie ruszył do nikąd.Od lat nie czuł się tak dobrze. Całaaura spokoju i ciepło tego objęcia szłoz nim. Zastanawiał się, dlaczego takjest. Może to krótkie objęcie dało mupoczucie własnej wartości. Sam miałteraz ochotę przytulić cały świat, leczrozsądek i własna ubolewająca higienaosobista powstrzymały go odtakiego poczynania. Ten tymczasowobezdomny człowiek napełnionyradością i nadzieją nie radził sobiez tak ogromnym nawałem niespodziewanieokazanej mu serdecznościi przechodząc koło jakiejś kobietyciężarnej wydarło mu się z ust: „ Błogosławionychświąt. I niech się paninie martwi. Żadnego końca światanie będzie. Urodzi pani zdrowegobobasa.” Na jakiś znak potwierdzeniaswojej racji, o której był święcieprzekonany, przytaknął głową chybaze trzy razy i poszedł sobie dalej,zostawiając kobietę w kompletnymoszołomieniu. Ponad dalsze trzygodziny spacerował sobie jeszcze poprzedświątecznym mieście Piastów,zanim powrócił pod swój były dom.Tak jak każdego dnia czekał, zanimwszyscy mieszkańcy z jego wejściapołożą się spać, żeby niepostrzeżeniepołożyć się na drewnianej ławiew piwnicy sąsiadki i móc spokojniezasnąć. Na razie czekał ukrytyw cieniu popielnicy, obserwując wświetle mieszkań swych byłych sąsiadów,którzy tu i tam zbliżali się doudekorowanych okien. Na 5 piętrzeponownie się kłócili, bo było widaćręce uniesione nad głową w ostrejgestykulacji. Na czwartym piętrzemieszkało bardzo spokojne małżeństwoz małymi dwojaczkami. Byćmoże rosły im ząbki, albo były chore,bo oboje rodziców spacerowało z pokojudo kuchni i z powrotem, odsłaniającdla Leopolda piękne sylwetkikochających rodziców, głaszczącychswe maleństwa po główkach. Natrzecim piętrze mieszkał wdowiec,który po śmierci swej żony zostałzupełnie sam. Wcześnie wstawał iwcześnie kładł się do łóżka. Tak byłoi dziś. Jego okna były już ciemne. Napierwszym migotały odblaski różnychkolorów. Oznaczało to, że paniMadzia dokończyła swoje kilkasetrurek i ogląda telewizję. Leopoldzdecydował, że jest dosyć bezpieczniena to, by wśliznąć się do piwnicyi położyć się spać. Był dumny z tego,że nikt o nim nic nie wiedział i żenie spotkał w mieście żadnego sąsiada.Kiedy pakował swoje manatki,z góry przyfrunął do niego świstekpapieru. Podszedł więc pod neonoweświatło, żeby popatrzeć co to zakartka. „MÓJ JEZUSKU BYŁAMGRZECZNA PRZYNIEŚ MIPROSZĘ ZŁOTE BUCIKI ODKOPCIUSZKA A DLA BRATANOWE KRETKI, BO TE STA-RE ROZGRYZ, JAK MU ROSŁYZEMBY. DZIĘKUJĘ. OLA”.Leopold poprzez chwilę miałochotę zgnieść i wyrzucić ten świstek,ale takie małe coś nie pozwalałotak uczynić. Dziecięcych marzeń niemożna ignorować. „Mój Boże. I co jateraz zrobię? Miałem tego nie czytać.Już i tak miałem dzisiaj silny masażemocjonalny. Kartka nie mogła leciećzbyt długo. Ola musi mieszkaćw wejściu obok. Na którym piętrze?Chyba będzie pierwszoklasitką, skoropisze odwrotne J,zemby i kretkitak jak słyszy. Będzie też miała małegobrata, któremu rosły ząbki i niepotrafi jeszcze pisać”. Leopold grzebałw pamięci, kogo takiego mógłspotykać na własnej ulicy. Nikogonie kojarzył. Na ustach rozgościł musię na chwilę cyniczny uśmiech. „Takblisko siebie mieszkamy, a i tak sięnie znamy. W poniedziałek wigilia.Dzień spełnionych marzeń a nieznanaOla chce buty od Kopciuszka, askoro ja złapałem papier, to się jakośpostaram je zdobyć. Dziś piątek. Potrzebami cudu”, stwierdził w myślachLeopold i jeszcze długo wpatrywałsię w ciemność, zanim zasnął.EWA FURTEKKoniec części 1.Ciąg dalszy w czwartek