Əlilliyi olan Uşaqlar

PERSPEKTİVMən yaxşı xatirələriminolmasını istəyirəmNicolae PoraicoNicolae Poraic qardaşı Grishailə birlikdə bir neçə il MoldovaRespublikasında yerləşən əqli qüsuruolan uşaqlar üçün nəzərdə tutulanyaşayış evində yaşamışdır. Nicolaeyaorta, qardaşına isə şiddətli əqli əlillikdiaqnozu qoyulub. 2010-cu ildə Nicolaevə Grisha Lapusna kəndində yenidən özanaları ilə birləşdirilib. Bu isə KeystoneHuman Services International MoldovaAssociation tərəfindən Açıq CəmiyyətƏqli Sağlamlıq Təşəbbüsü və MoldovaSoros Fondunun maliyyə dəstəyi iləhəyata keçirilən Cəmiyyət Hər kəsüçün – Moldova proqramı sayəsindəbaş tutub.Qardaşım Grisha ilə birlikdəmüəssisəyə daxil olanda mənim11 yaşım var idi. İndi isə mənim16 yaşım varım. Bizi orayaanamız göndərmişdi, çünki evkirayələməyə çatacaq pulumuzyox idi və anam gecələr də işləməliolurdu. Bundan sonra, o tez-tez bizigörməyə gəlirdi.İndi mən müəssisəyə getdiyimilk günü xatırlamıram. Mən həttaorada olmağımla bağlı bəzixatirələrimi də unutmuşam vəqalan xatirələrimi də unudacağımaümid edirəm. Çünki mən yenivə yaxşı xatirələrimin olmasınıistəyirəm.Bayram günlərində orada yeməkyaxşı olurdu. Yemək başqagünlərdə də yaxşı olurdu və bizgün ərzində dörd dəfə yedizdirilirdik.Yeməkdən sonra isə mənmətbəxi təmizləyirdim.Müəllimlərimiz bizə şerlərsöyləməyi və mahnılar oxumağıöyrətmişdi. Onlar bizə müxtəlifoyunlar da göstərirdilər. Mən Gigelhaqqında bir və ana haqqında daiki şer bilirəm.Gündüz yuxu vaxtı saat 1-4arasında olurdu. Mən yatmırdım,gülürdüm və digər oğlanlarlasöhbət edirdim. Mən başımıbalışa qoyurdum, gözlərimi açıqsaxlayırdım və digər oğlanlarabaxırdım. Mənim sinfimdən olanbütün 16 oğlanla bir otaqdaqalırdıq.Victor adında bir oğlan da var idi.O, mətbəxdə işləyirdi. Biz birlikdəyaxınlıqdakı stadiona getdik. Ostadiona yalnız məni aparmışdı;onda çörək və turşumuş süd var idivə biz onları birlikdə yedik. Anamməni və qardaşımı geri götürəndəVictor həmin vaxt yuxuda olduğuüçün bunu bilməmişdi. O, onuunutmamağım üçün mənə öz şəklinivermişdi, amma mən şəkli oradaunutdum.Bəzən də elə olurdu ki, oradaçalışanlar bizi döyürdülər. Onlarmüxtəlif çubuqlarla məni o qədərdöymüşdülər ki, mənim arxa tərifimzədələnmişdi. Bunu yaşayan təkcəmən deyildim, digər oğlanlar daincidilmişdi. Bəzi oğlanlarda dabıçaq olurdu və bəziləri onunla digəroğlanları vururdular. Mən isə özbiləyim gücünə onlarla savaşırdım.Başqa nə edə bilərdim ki? Mənözümü müdafiə etməsəydim,onlar məni öldürə bilərdilər. OnlarGrishanı da döyürdülər, amma mənonu qoruyurdum.Mən orada qalmaq istəmirdim. Əgəranam bizi orada qoyub getmişdisə,bu o demək idi ki, idarəetmə bizibaşqa ailələrə göndərə bilər vəanam daha heç vaxt bizi tapabilməz. İndi isə yalnız Victorugörmək və onun telefon nömrəsinigötürmək üçün mən yenidənmüəssisəyə baş çəkmək istəyirəm.Evdə çox yaxşıdır. Mən indi Colea,Igor və Dima ilə oynayıram. Buradaartıq heç kim məni döymür. Bəzivaxtlarda biz problemləri anamlamüzakirə edirik və ondan məsləhətalırıq. Mən bədən tərbiyəsi vəRumın dili dərslərini sevirəm. Mənçox şadam ki, mən buraya gəldim.Mən Lapusnada olduğum üçün çoxsevinirəm.82013-cü İL ÜZRƏ DÜNYA UŞAQLARININ VƏZİYYƏTİ: Əlı̇ llı̇ yı̇ olan Uşaqlar