KLLAPIA E TESAVVUFIT - El-Hikmeh

10 Kllapia e Tesavufitevidencës, përcaktimit ontologjik të së vërtetës. Secila nga këtoteori shqyrtohet vetëm në formën e “përkufizuar”, respektivishtvetëm në atë statusin metafizik-logjik i cili e përcakton si të tillë,pa nxjerrje të gjerë dhe “narracion” tekstual.Për mos t’u futur në detaje në “skenarin” e dëshmimit se nocionii “të vërtetës sufike” është një kategori anakrone dhe e “humbur”estetike, do të cekim dy qëndrime themelore të cilat në mënyrëapodiktike shprehin konstatimin e tillë: nocioni i të vërtetëssufike i kundërvihet mënyrës së qenësisë së praktikës. Në sferëne saj e vërteta e humb përmbajtjen e saj kuptimore që e përbënatë: të jetë identike me atë që e prezenton forma e jashtme.Mirëpo, është e vërtetë se Tesavvufit nuk i lejohet asgjë që vet ainuk ia ka lejuar vetvetes. Këtu para së gjithash mendojmë nëinterpretimin modern të sufizmit dhe në sufizmin “bashkëkohor”,si dhe në atë kryqëzimin e tyre “kuptimor-përmbajtësor”në të cilin nganjëherë vështirë dallohet çfarë është praktikë edrejtpërdrejtë e çfarë pasqyrimi për të.Në fund pa ngurrim mund të themi se Kllapia e Tesavvufit eMetin Izetit është një vepër e cila i përgjigjet një kërkese shumëtë rëndësishme dhe njëkohsësisht plotëson zbrazëtinë që për njëkohë të gjatë është vërejtur në mesin tonë lidhur me studimin eTesavvufit, si dhe i jep shtysë hulumtimit të kësaj tradite. Në tëpërpos prezentimit të përmbajtjeve të Tesavvufit, rrymavekryesore sufike, me rëndësi të veçantë është edhe përkthimi inocioneve të rëndësishme, gjegjësisht fjalori i tij mistik, e mostë flasim për literaturën e shfrytëzuar, meqë në gjuhën shqipederi më tani nuk kemi pasur vepër të këtillë e cila në mënyrëakademike e ka shtjelluar çështjen e Tesavvufit dhe të sufizmit.Shkup, maj 2004Dr. Ismail Bardhi