Kushtet e Jetesës dhe Pabarazia në Shqipëri - INSTAT

Përshkrimi i Varfërisë në ShqipëriTabela 1.3.1-1 Të ardhurat reale për frymë (në lekë)Me gjithë suksesin e arritur në ngushtimin edallimeve ndërmjet zonave fshatare eVitiGjithsejnë %(1960=100)Qytetnë %(1960=100)Fshatnë %(1960=100)qytetare, si edhe ndërmjet zonave fushore emalore, ato asnjëherë nuk u zhdukën krejt.1960 2155 100 2840 100 1738 1001970 2684 124.5 3395 119.5 2193 126.21975 3074 142.6 3691 130 2642 1521980 3191 148.1 3932 138.4 2672 153.71985 3305 153.4 4090 144 2736 156.81990 3640 168.9 4277 150.6 3120 179.5Shënim: Viti 1960 është marrë si bazë (100).Burimi: Vjetari statistikor i Shqipërisë 1991, f. 131Fig. 1.3.1-1 Ndryshimet në përqindjen e të ardhurave reale për frymë200180160140120100801960 1970 1975 1980 1985 1990Gjithsej Qytet FshatFig. 1.3.1-1 dhe tabela 1.3.1-1 (Gjonça, A.2001) na tregojnë se të ardhurat reale gjithsejpër frymë gjatë viteve 1970-1975 janë rritur14,5%, ndërsa për punonjësit e fshatit u rritën20,5 % në krahasim me vetëm 8,7% përpunonjësit e qytetit. Është e qartë se kjopolitikë synonte të zvogëlohej dallimindërmjet zonave rurale e urbane, si dhendërmjet profesioneve. Zbatimi i të gjithakëtyre masave e bëri Shqipërinë vendin meshpërndarjen më të barabartë të të ardhurave.Duke e marrë së bashku me gjithë masat etjera, kjo pati ndikim mbi gjendjenshëndetësore të popullsisë, sidomos nëzonat fshatare. Ngritja e nivelit të jetesës nëzonat rurale ishte me shumë rëndësi për njëvend me 75% të popullsisë në fshat dhe qëpo dilte nga një e kaluar gjysmë feudale.1.3.2 Pabarazitë në shëndetësi:Përdorimi i shërbimeveshëndetësore; gjendja shëndetësoree popullsisëShteti komunist shqiptar që nga viti 1950 ederi më 1990, e kishte në plan të parëpërmirësimin e gjendjes shëndetësore tëpopullsisë: “Shëndeti i popullit (i krahut tëpunës) është në qendër të politikës së shtetit”.(P.H. 8 Nëntori, 1982). Kur e morën komunistëtnë duar pushtetin më 1945, shëndeti ipopullsisë dhe sistemi shëndetësor shqiptarishin në gjendje të mjerë. Para vitit 1940sistemi shëndetësor përbëhej vetëm prej 10spitalesh shtetërore dhe Instituti i Higjienës, ingritur më 1938 në Tiranë. Numri i mjekëveishte shumë i ulët: vetëm 102 mjekë shqiptarëdhe një numër i vogël mjekësh të huaj. Kështunumri i mjekëve (doktorë e dentistë) për10.000 banorë ishte vetëm 1,17, ndërsa numrii shtretërve për 1.000 banorë ishte vetëm 0,98(Tabela 1.3.2-1). Në të gjitha bashkitë kishteambulanca dhe nëpunës të shëndetësisë,ndërsa punonjës shëndetësie kalonin nëpërfshatra për të bërë ekzaminime të nxënësve.Pjesa e shpenzimeve për shëndetësinëpërbënte vetëm 1% të buxhetit të shtetit, qësot mund të krahasohet me shumicën evendeve në zhvillim. Për më tepër, gjendja ubë më e keqe gjatë Luftës II Botërore.Aty nga viti 1947, duke i vënë vetes si synim tapërmirësonte gjendjen, shteti mori masa nëshkallë të gjerë për sigurimet shoqërore eshëndetësore. Pjesa më e madhe emjekimeve (ndonëse jo të gjitha ilaçet)jepeshin falas. U miratuan ligje për të mbrojturnënën e fëmijën dhe u krijua sistemi ipensioneve, si dhe u vunë në zbatim rregullapër kushtet sanitare e për kontrollet, si dhe10 REGJISTRIMI I POPULLSISË DHE I BANESAVE 2001