Lexoni ne formatin PDF - AlbEmigrant

Jam gëzuar atëherë e gëzohem edhe sot që, këtë vepër, këtë akt sa madhor aq edhetë guximshëm, e kishte bërë një pjesë e atyre që, deri dje, pothuajse njësoj si kolegët etyre serbë e malazez (në mos edhe më zi se ata), na ndiqnin e na përndiqnin, napërcillnin në çdo hap dhe na arrestonin e na maltretonin, na gjykonin e na dënonin meshumë vite burg.Zejnullah Bici më ka thënë se kishte apeluar edhe te kolegët e tij të tjerë që tëjepnin deklarata të tilla, por nuk kishte hasur në mirëkuptim. Ç’ti bësh?! Për atë aktbarbar nuk kishte raportuar, nuk kishte informuar dhe nuk kishte dëshiruar as personipërgjegjës i tërë marshutës, Milutin Vukotiq.Deklarata e Zejnullah Bicit, ndonëse e hartuar me një serbishte të dobët dheprofesionalisht jo edhe në një nivel aq të kënaqshëm, nxori edhe zyrtarisht sekretin ekrimit institucional jashtë atyre mureve të përgjakura të burgut famëkeq të Leskovcit.E tillë, mbase me krejt pak ndryshime, është edhe informata zyrtare lidhur po mekëtë rast, e përgatitur dhe e dorëzuar nga Zejnullah Bici dhe Kajkush Hajvati, drejtuarsekretarit të SKPB të Kosovës, Jusuf Karakushi, dhe zëvendësit të tij, Rajko Çoloviq.VRASJA E DYFISHTË E IZOLANTËVEFormimi i komisionit të përzier dhe ardhja e tij në Burgun Komunal të Leskovcit,gjoja për ta zbardhur rastin lidhur me incidentin, siç e quanin ata, që kishte ndodhurnë atë burg (nga shënimet e Zejnullah Bicit del se ngjashëm kishte ndodhur edhe nëVranjë), duket se e arsyetoi rolin dhe qëllimin e tij. Nga ajo ditë, kur nga deklaratattona ky komision konfirmoi se më 28 dhe 29 mars 1989, në Leskovc (dhe në Vranjë)kishte ndodhur krimi, iu dha fund terrorit fizik që ushtrohej institucionalisht mbineve, izolantët shqiptarë.Por,, se “drejtësia” serbe dhe “shteti juridik” funksionojnë “njësoj” për të gjithëqytetarët, u dëshmua pikërisht në rastin tonë.Kështu, në pjesën e dytë të qershorit të po atij viti, kur procesi i hetimeve qëzhvilloheshin kundër nesh në Burgun e Qarkut në Pejë, kishin arritur kulmin dhepritej vetëm edhe vendimi formal i Prokurorisë Publike e Qarkut në Pejë për hapjen eprocedurës së paraburgimit, e cila, përmes një procesi të montuar politik, do tëpërfundonte me nxjerrjen tonë para “drejtësisë” serbe (dhe, gjithsesi- dënimin tonëme shumë vite burg, hetuesit, që aso kohe kishin ardhur nga republikat e tjera tëatëhershme jugosllave dhe nga Krahina Autonome e Vojvodinës për t’u ofruar“ndihmë” juridike profesionale kolegëve nga Kosova), më thanë të shkruaja njëdeklaratë lidhur me “incidentin” që kishte ndodhur në Leskovc. As që më shkontemendja se do të dilte diçka nga kjo punë. “Qeni qenin nuk e ha!”, thotë një fjalë e urtëpopullore. Kush dhe kë do ta padisë, kush dhe kë do ta gjykojë, kush dhe kë do tadënojë?A duhet dënuar qytetarët e Leskovcit, të cilët kishin ardhur të dehur në lokalet eburgut për t’i maltretuar izolantët shqiptarë? Jo! Qytetarët e Leskovcit sigurisht senuk kishin ardhur aty krye me vete. Ata kishin ardhur aty me ftesën ose me pëlqimine gardianëve dhee me lejën e drejtorit të burgut. A duhej dënuar gardianët e burgut tëLeskovcit për krimin që kishin kryer mbi viktimat e pafajshme, për torturat që uakishin bërë, për plagët që ua kishin shkaktuar shqiptarëve nga Kosova, të arrestuar etë dërguar për “qëndrim në vend të caktuar” mu në burgun e tyre/ Jo, assesi! Ata