Lexoni ne formatin PDF - AlbEmigrant
Lexoni ne formatin PDF - AlbEmigrant Lexoni ne formatin PDF - AlbEmigrant
13. Selajdin Braha,14. Fejzullah Berisha,15. Ramadan Gecaj,16. Bujar Zajmi,17. Abdullah Krasniqi,18. Gëzim Pireva,19. Kadrush Radogoshi,20. Habib Duraku.Nga ato që shkruanin gazetat jashtë Serbisë dhe nga të dhënat që ofron notesi iautorit Zejnullah Bici del se, vetëm gjatë shkurtit, marsit dhe fillimit të prillit të vitit1989, ishin arrestuar dhe ishin vënë nën masën e izolimit – “qëndrim në vendin ecaktuar” – 238 “terroristë” shqiptarë moshash , shtresash dhe kategorish të ndryshmesociale, duke filluar nga i mituri e deri te plaku shtatëdhjetëvjeçar, nga nxënësi estudenti, e dujke përfshirë mësuesin, profesorin e universitetit, doktorin e shkencave ederi te akademiku, 87 prej të cilëve (mbase (më të rrezikshmit”) ishin depërtuar ngakazamatet serbe: në Leskovc, në Vranjë dhe në Prokuple, për t’i zhvendosur pastajdisa prej tyre edhe në CZ-në e famshme të Beogradit, në Shabac e në Zajçar.Pjesa tjetër, 151 veta, të marrë të marrë peng deri më 7 prill të po atij viti, vuaninmasën “qëndrim në vend të caktuar” nëpër burgjet e Kosovës: në Pejë, në Prishtinë,në Prizren, në Gjilan, në Mitrovicë, në Smrekovnicë, në Istog, në Dubravë etj.Në fakt, këta 238 veta ishin vënë në masën “qëndrim në vend të caktuar- izolim”,ndërkaq pjesa tjetër prej dy milionë shqiptarësh, të gjithë “nacionalistë”,“irredentistë”, “separatistë”, “secesionistë”, “terroristë”, “kanibalë” me dekada (ngaviti 1912), e sidomos nga viti 1981, vazhdimisht vuanin dënimin e përjetshëm në tëashtuquajturin “burg i tipit të hapur”, vazhdonin ta vuanin dënimin kolektiv, atëbotënë burgun më të madh në botë, në burgun e quajtur- Kosovë!...Pra, ishin përcjellësit tanë shqiptarë, respektivisht një pjesë e tyre, ata që e vranëheshtjen, e mbytën frikën dhe e varrosën drojën, duke e ngritur zërin kundër atij aktimakabër të kriminelëve serbo-malazez. Ishin përcjellësit tanë shqiptarë (prapë, njëpjesë e tyre) ata që, duke raportuar para organeve të tyre, e njoftuan jo vetëmopinionin kosovar e të Jugosllavisë së atëhershme, por edhe opinionin e gjerë në botë,me “drejtësinë” serbe dhe me “sistemin juridik” të saj. Ishin pikërisht përcjellësit tanëshqiptarë (dhe sërish, një pjesë e tyre) ata që e shqyen terrin e “natës së thikave tëgjata” të 28 marsit 1989, e zhveshën lakuriq “shtetin juridik” dhe “politikën ebashkim-vëllazërimit dhe të bashkëjetesës së të gjitha kombeve dhe kombësive”, enjoftuan opinionin kosovar e më gjerë se si Serbia “unike” i zbaton në jetë“dispozitat në fuqi” lidhur me “ruajtjen e integritetit” dhe të “dinjitetit” të qytetarit, evunë në shtyllën e turpit të botës Serbinë e quajtur Jugosllavi. Ishin pikërishtpërcjellësit tanë shqiptarë ata që, pasi ishin të fuqishëm të ndërmerrnin diç aty për atypër të penguar apo për të ndërprerë atë terror që kishte filluar të ushtrohej në natën e28 marsit 1989 dhe kishte vazhduar edhe të nesërmen, dujke rrezikuar jo vetëmvendin e tyre të punës, por edhe lirinë personale me kërcënimet e Çaloviqit se “do tëshkoni edhe ju atje ku janë ata!”, ia imponuan Serbisë së quajtur Jugosllavi formimine atij farë komisionit të përzier për zbardhjen e rastit. Ata, përcjellësit tanë shqiptarëpra, e shpëtuan nga torturat e mëtejme atë pjesë të inteligjencies shqiptare, e cilandodhej hiq më pak e hiq më shumë se mes jetës dhe vdekjes...
Jam gëzuar atëherë e gëzohem edhe sot që, këtë vepër, këtë akt sa madhor aq edhetë guximshëm, e kishte bërë një pjesë e atyre që, deri dje, pothuajse njësoj si kolegët etyre serbë e malazez (në mos edhe më zi se ata), na ndiqnin e na përndiqnin, napërcillnin në çdo hap dhe na arrestonin e na maltretonin, na gjykonin e na dënonin meshumë vite burg.Zejnullah Bici më ka thënë se kishte apeluar edhe te kolegët e tij të tjerë që tëjepnin deklarata të tilla, por nuk kishte hasur në mirëkuptim. Ç’ti bësh?! Për atë aktbarbar nuk kishte raportuar, nuk kishte informuar dhe nuk kishte dëshiruar as personipërgjegjës i tërë marshutës, Milutin Vukotiq.Deklarata e Zejnullah Bicit, ndonëse e hartuar me një serbishte të dobët dheprofesionalisht jo edhe në një nivel aq të kënaqshëm, nxori edhe zyrtarisht sekretin ekrimit institucional jashtë atyre mureve të përgjakura të burgut famëkeq të Leskovcit.E tillë, mbase me krejt pak ndryshime, është edhe informata zyrtare lidhur po mekëtë rast, e përgatitur dhe e dorëzuar nga Zejnullah Bici dhe Kajkush Hajvati, drejtuarsekretarit të SKPB të Kosovës, Jusuf Karakushi, dhe zëvendësit të tij, Rajko Çoloviq.VRASJA E DYFISHTË E IZOLANTËVEFormimi i komisionit të përzier dhe ardhja e tij në Burgun Komunal të Leskovcit,gjoja për ta zbardhur rastin lidhur me incidentin, siç e quanin ata, që kishte ndodhurnë atë burg (nga shënimet e Zejnullah Bicit del se ngjashëm kishte ndodhur edhe nëVranjë), duket se e arsyetoi rolin dhe qëllimin e tij. Nga ajo ditë, kur nga deklaratattona ky komision konfirmoi se më 28 dhe 29 mars 1989, në Leskovc (dhe në Vranjë)kishte ndodhur krimi, iu dha fund terrorit fizik që ushtrohej institucionalisht mbineve, izolantët shqiptarë.Por,, se “drejtësia” serbe dhe “shteti juridik” funksionojnë “njësoj” për të gjithëqytetarët, u dëshmua pikërisht në rastin tonë.Kështu, në pjesën e dytë të qershorit të po atij viti, kur procesi i hetimeve qëzhvilloheshin kundër nesh në Burgun e Qarkut në Pejë, kishin arritur kulmin dhepritej vetëm edhe vendimi formal i Prokurorisë Publike e Qarkut në Pejë për hapjen eprocedurës së paraburgimit, e cila, përmes një procesi të montuar politik, do tëpërfundonte me nxjerrjen tonë para “drejtësisë” serbe (dhe, gjithsesi- dënimin tonëme shumë vite burg, hetuesit, që aso kohe kishin ardhur nga republikat e tjera tëatëhershme jugosllave dhe nga Krahina Autonome e Vojvodinës për t’u ofruar“ndihmë” juridike profesionale kolegëve nga Kosova), më thanë të shkruaja njëdeklaratë lidhur me “incidentin” që kishte ndodhur në Leskovc. As që më shkontemendja se do të dilte diçka nga kjo punë. “Qeni qenin nuk e ha!”, thotë një fjalë e urtëpopullore. Kush dhe kë do ta padisë, kush dhe kë do ta gjykojë, kush dhe kë do tadënojë?A duhet dënuar qytetarët e Leskovcit, të cilët kishin ardhur të dehur në lokalet eburgut për t’i maltretuar izolantët shqiptarë? Jo! Qytetarët e Leskovcit sigurisht senuk kishin ardhur aty krye me vete. Ata kishin ardhur aty me ftesën ose me pëlqimine gardianëve dhee me lejën e drejtorit të burgut. A duhej dënuar gardianët e burgut tëLeskovcit për krimin që kishin kryer mbi viktimat e pafajshme, për torturat që uakishin bërë, për plagët që ua kishin shkaktuar shqiptarëve nga Kosova, të arrestuar etë dërguar për “qëndrim në vend të caktuar” mu në burgun e tyre/ Jo, assesi! Ata
- Page 1 and 2: NA SHPËTUAN PËRGJEGJEGJËSITSHQIP
- Page 3 and 4: tjerë për të cilët konsiderohet
- Page 5: 15. Shaip Ismajli,16. Nexhmedin Ari
- Page 9 and 10: 07.05.1990, e pas konsultimit e vot
13. Selajdin Braha,14. Fejzullah Berisha,15. Ramadan Gecaj,16. Bujar Zajmi,17. Abdullah Krasniqi,18. Gëzim Pireva,19. Kadrush Radogoshi,20. Habib Duraku.Nga ato që shkruanin gazetat jashtë Serbisë dhe nga të dhënat që ofron notesi iautorit Zejnullah Bici del se, vetëm gjatë shkurtit, marsit dhe fillimit të prillit të vitit1989, ishin arrestuar dhe ishin vënë nën masën e izolimit – “qëndrim në vendin ecaktuar” – 238 “terroristë” shqiptarë moshash , shtresash dhe kategorish të ndryshmesociale, duke filluar nga i mituri e deri te plaku shtatëdhjetëvjeçar, nga nxënësi estudenti, e dujke përfshirë mësuesin, profesorin e universitetit, doktorin e shkencave ederi te akademiku, 87 prej të cilëve (mbase (më të rrezikshmit”) ishin depërtuar ngakazamatet serbe: në Leskovc, në Vranjë dhe në Prokuple, për t’i zhvendosur pastajdisa prej tyre edhe në CZ-në e famshme të Beogradit, në Shabac e në Zajçar.Pjesa tjetër, 151 veta, të marrë të marrë peng deri më 7 prill të po atij viti, vuaninmasën “qëndrim në vend të caktuar” nëpër burgjet e Kosovës: në Pejë, në Prishtinë,në Prizren, në Gjilan, në Mitrovicë, në Smrekovnicë, në Istog, në Dubravë etj.Në fakt, këta 238 veta ishin vënë në masën “qëndrim në vend të caktuar- izolim”,ndërkaq pjesa tjetër prej dy milionë shqiptarësh, të gjithë “nacionalistë”,“irredentistë”, “separatistë”, “secesionistë”, “terroristë”, “kanibalë” me dekada (ngaviti 1912), e sidomos nga viti 1981, vazhdimisht vuanin dënimin e përjetshëm në tëashtuquajturin “burg i tipit të hapur”, vazhdonin ta vuanin dënimin kolektiv, atëbotënë burgun më të madh në botë, në burgun e quajtur- Kosovë!...Pra, ishin përcjellësit tanë shqiptarë, respektivisht një pjesë e tyre, ata që e vranëheshtjen, e mbytën frikën dhe e varrosën drojën, duke e ngritur zërin kundër atij aktimakabër të krimi<strong>ne</strong>lëve serbo-malazez. Ishin përcjellësit tanë shqiptarë (prapë, njëpjesë e tyre) ata që, duke raportuar para orga<strong>ne</strong>ve të tyre, e njoftuan jo vetëmopinionin kosovar e të Jugosllavisë së atëhershme, por edhe opinionin e gjerë në botë,me “drejtësinë” serbe dhe me “sistemin juridik” të saj. Ishin pikërisht përcjellësit tanëshqiptarë (dhe sërish, një pjesë e tyre) ata që e shqyen terrin e “natës së thikave tëgjata” të 28 marsit 1989, e zhveshën lakuriq “shtetin juridik” dhe “politikën ebashkim-vëllazërimit dhe të bashkëjetesës së të gjitha kombeve dhe kombësive”, enjoftuan opinionin kosovar e më gjerë se si Serbia “unike” i zbaton në jetë“dispozitat në fuqi” lidhur me “ruajtjen e integritetit” dhe të “dinjitetit” të qytetarit, evunë në shtyllën e turpit të botës Serbinë e quajtur Jugosllavi. Ishin pikërishtpërcjellësit tanë shqiptarë ata që, pasi ishin të fuqishëm të ndërmerrnin diç aty për atypër të penguar apo për të ndërprerë atë terror që kishte filluar të ushtrohej në natën e28 marsit 1989 dhe kishte vazhduar edhe të <strong>ne</strong>sërmen, dujke rrezikuar jo vetëmvendin e tyre të punës, por edhe lirinë personale me kërcënimet e Çaloviqit se “do tëshkoni edhe ju atje ku janë ata!”, ia imponuan Serbisë së quajtur Jugosllavi formimi<strong>ne</strong> atij farë komisionit të përzier për zbardhjen e rastit. Ata, përcjellësit tanë shqiptarëpra, e shpëtuan nga torturat e mëtejme atë pjesë të inteligjencies shqiptare, e cilandodhej hiq më pak e hiq më shumë se mes jetës dhe vdekjes...
Change language