Njohuri themelore fetare – 7.pdf - El-Hikmeh

“Një i shurdhër kërkon t’i bëjë vizitë fqinjit të tij të sëmurë. Ndërkaq, mendon medyshim se si do të mund t’i dëgjonte fjalët e një të sëmuri me zërin të mpakur ngasëmundja dhe, para se të niset për të shkuar, bën një plan të bisedës së mundshmeqë do të zhvillonte me të sëmurin.Unë do ta pyes: “Si je, o komshi?” Dhe ai do të më përgjigjet: “Më mirë!” Unë dot’i them: “Gëzohem! Po çfarë po ha?” Ai: “Nja dy lugë supë e një gotë sherbet!”Pastaj do ta pyes: “Kush vjen e shkon!” Dhe ai do të më thotë: “Po, ja, filani e filani...”Pastaj edhe unë shoh e bëj e i them ndonjë gjë...Dhe ngrihet e shkon shurdhi në shtëpinë e të sëmurit!“Si je, o komshi?”, e pyet të sëmurin. “Po vdes!...”, i përgjigjet i sëmuri. “O, pomë vjen mirë”, ia kthen shurdhi, “gëzohem!” Pastaj e pyet të sëmurin: “Me se pombahesh, çfarë po ha?” Kurse i sëmuri: “Ç’pyet! Helm! Asgjë s’më shkon poshtë!”Dhe shurdhi ia kthen: “Të bëftë mirë!”I sëmuri i nervozuar nga përgjigjja e parë e vizitorit, hidhërohet shumë nga kjo edyta. Prandaj, kur vizitori i bën pyetjen e tretë për ata që po i hyjnë e dalin, i përgjigjetgjithë zemërim: “Azraili!.. Këput qafën, more!” Kurse shurdhi, krejt i qetë, ia kthenduke e luajtur mendsh, këtë radhë, të sëmurin: “Pastë këmbën e mbarë!”Ja, pra, edhe halli ynë nuk ndryshon prej kësaj. Jemi si të huaj ndaj librit tonë. Ekëndojmë Kur’anin pa marrë vesh gjë se ç’kërkon Allahu i Lartë prej nesh! Ekëndojmë sipas ndjenjave dhe interesave tona. Kurse ai është një libër i zbritur për tarregulluar e harmonizuar jetën tonë, për të na bërë që ta kalojmë të kënaqur e tëlumtur këtë jetë dhe jetën tjetër. Eshtë burimi i të gjitha diturive. Ai i ka bërë dritë çdoçështjeje për të cilën njerëzit kanë nevojë. Vetëm se ai duhet kuptuar, duhet kënduarduke e kuptuar. Ai s’kuptohet duke e kënduar si shurdhët apo qorrat, pa marrë veshgjë prej tij!36