Njohuri themelore fetare – 7.pdf - El-Hikmeh

Lexim letrarIshin vitet e para të profetësisë.Kur’ani është fjala e AllahutProfeti ynë u këndonte Kur’an atyre që i shkonin pranë dhe ua mësonte urdhrate Allahut.Në atë periudhë, arabët kishin arritur një nivel të lartë letrar. Poezitë e poetëvetë shquar, me burra e me gra, i dinin të gjithë përmendësh. Kur’ani nuk ishte poezi,megjithatë, ishte më i ëmbël, më me kuptim se një poezi. Ata që e dëgjonin Kur’aninnjë herë, kërkonin ta dëgjonin përsëri!Disa arabë që nuk i besonin Profetit, nuk afroheshin për ta dëgjuar Kur’anin. Atathoshin me frikë: “Po ta dëgjojmë Kur’anin, magjepsemi pas tij e bëhemi muslimanë”!Prandaj edhe popullin e ndalonin të dëgjonte.Mirëpo kënaqësia që jepte dëgjimi i Kur’anit, ishte diçka krejt e veçantë!Disa vetë që krenaria nuk i lejonte të shkonin te Profeti për të dëgjuar Kur’an, tënxitur, megjithatë, nga një dëshirë e papërballueshme për të, prisnin sa të binteerrësira e natës dhe, në fshehtësi, duke u përpjekur të mos i shihte kush, shkoninpranë shtëpisë së Profetit dhe dëgjonin nën dritare Kur’an. Dhe, kur ndodhte që tëtakoheshin aty, të strukur nën dritare, me njëri-tjetrin, ulnin kokën e largoheshin pafolur, ashtu siç kishin ardhur, si hije!Velidi ishte nga fisi aristokrat i kurejshve. Ishte një burrë i moshuar me autoritetqë i dëgjohej fjala. Prandaj nuk mund të bënte si të tjerët. Kështu, një ditë, shkoi teProfeti e i tha:- Këndona pak Kur’an, të dëgjojmë!Profeti nisi të këndonte.Velidi dëgjonte me veshët e zemrës.Aman, o Zot, ç’fjalë të bukura që të preknin thellë!Velidi ishte emocionuar shumë!Kur Profeti mbaroi, Velidi foli me gjithë zemër:- Betohem se në Kur’an ka një shije të mrekullueshme, një bukuri të pashoqe!Këto janë fjalë të thella e shumë të dobishme! Jo, jo, këto s’janë fjalë njeriu, njerius’mund të flasë kështu!Pastaj Velidi iu kthye të pranishmëve:32