PM Kwiecień 2010 - Tczew, Urząd Miasta

www. tczew.plwww.bip.tczew.plUrząd Miejski w Tczewie – Wydział Spraw KomunalnychPRACOWNIA EDUKACJI EKOLOGICZNEJ83-110 Tczew, ul. 30 Stycznia 1, tel./fax (058) 531 76 41www.pee.tczew.ple-mail: pee@um.tczew.plX KONKURS „Z EKOLOGIĄ ZA PAN BRAT”Praca laureatki I miejsca za temat „Pamiętajcie o nas, bo wyginiemy!” – kategoria gimnazjaZatłoczonymi ulicami Londynu wędrowałowielu przechodniów. Jak każdegoranka dorośli spieszyli do pracy,a młodzież do szkół. Po brudnych ulicachpędziły setki samochodów. Całe miastotętniło życiem, nie wiedząc, co działo sięna Górze. A działo się wówczas wiele.Tysiące kilometrów nad ziemią,w najpiękniejszym ogrodzie jaki kiedykolwiekistniał, przed chatką, na drewnianejławie siedział Bóg. Zapragnął onponownie ujrzeć podopiecznych. Zawołałich, a oni w mgnieniu oka pojawili sięprzed Stwórcą. Byli nieziemsko piękni,a każdy z nich obdarzony został niepowtarzalnązdolnością. Bóg zwrócił się doswych najwierniejszych Aniołów:– Kero, Ceathely, Tarquinie, Shekherze,Medarcie i ty Isaacu, udajcie się doStrażnika Ranalotha i przekażcie mume poselstwo – mówiąc to, wręczył Ceathelyzapieczętowany zwój.Bez słowa wypełnili wolę Ojca.*Kassak głupcze! – ryknął Hoosh-Pak,przywódca Cieni. – Gdzie tyle czasu sięszwendałeś?!– Ależ... Panie – wybełkotał Kassak.– Myślę, że zdobyłem dla ciebie istotneinformacje.– To czego tak stoisz?! Mów!– Panie, jeden z Aniołów wie, gdzieukryty jest święty artefakt Agkar-Mín,zgodził się wyjawić tę wielce skrywanątajemnicę w zamian za wolność i nieśmiertelność.– Jeden z Aniołów powiadasz? – zamyśliłsię Hoosh-Pak. – Przyprowadź go domnie! – rozkazał.*Victorre usiadł na kanapie przed telewizorem.Z zainteresowaniem spojrzałna nadawane wiadomości. Spiker mówiło wydarzeniach, które miały miejsceubiegłej nocy w Nowym Orleanie, Bostoniei Phoenix. Doszło tam do serii dziwnychi brutalnych napadów. Każda zezbrodni została popełniona w ten sam okropnysposób. Nikt z zaatakowanych nieprzeżył. Policja odnalazła jedynie jednegoświadka, który zeznał, że widział całezajście oraz pewną istotę, która jednymruchem dłoni powaliła i zabiła czterechmężczyzn. Policja podeszła do tych zeznańbardzo sceptycznie i poradziła panuodwiedzenie poradni psychiatrycznej.*Na całym świecie dziesiątki tysięcyludzi zginęło w niewytłumaczalnych okolicznościach.W Azji doszło do kilkuset tysięcyzachorowań na chorobę wywołanąnieznanym wirusem, z czego kilkadziesiąttysięcy osób zmarło. Naukowcy obawiająsię rozprzestrzenienia choroby.*Po całym niebie niósł się rozgniewanygłos Boga:– Dlaczego nie uchroniliście ludzi, gdyspadające ze szczytu Kilimandżaro tonyśniegu zasypywały ich wioski?! Dlaczegonie powstrzymaliście mknących tsunami,które zalewały piramidy?! Dlaczegonie zainterweniowaliście, gdy Dubajnawiedziło siedem huraganów, niszczącprzy tym najwyższy budynek w świecie?!Przez waszą niekompetencję zginęłowiele niewinnych istnień!Bóg spoglądał w twarze Aniołów.Wszyscy mieli kamienne oblicza i przepełnionebezgranicznym smutkiemoczy. Lecz jednego brakowało...*W mrocznych czeluściach lochówzamku Kazath–Nar zwołano nadzwyczajnezgromadzenie. Przy potężnym,dębowym stole, wśród oparów kadzidełi blasku świec siedziało sześciu Cienii ich przywódca. Wszyscy zawzięciedyskutowali.– Musimy coś zrobić, by ludzie szybciejumierali – wtrącił z poirytowaniemKaysed. – To wszy– stko za długo trwa.Anioły niedługo mogą zorientować się,o co w tej całej bitwie chodzi...– Czy nie możemy od razu zabić wszystkichludzi??? – zaproponował Kassak.– Po co się z tym tyle męczyć?– Durniu!!! – warknął Hoosh-Pak. – Nicnie rozumiesz!!!W mgnieniu oka poderwał sztyletleżący na stole i z impetem cisnął nimw Kassaka. Nóż ze świstem przeleciałprzez jego głowę (nie wyrządzając mużadnej krzywdy, ponieważ nic co materialne,nie może Cienia zranić) i wbił siępo rękojeść w kamienną ścianę.– Czy wiesz co mogłoby się stać, gdybyśmytak postąpili?!! – wykrzyknąłHoosh-Pak – Zwrócili-byśmy wtedy nasiebie niepotrzebnie uwagę Boga, a takcały jego gniew spadnie na Anioły. Dopierogdy zgładzi je z powierzchni, Ziemizorientuje się, że były niewinne.– Ależ panie... – wydukał Kassak. – Jatylko pomyślałem...– To więcej nie myśl!!! – warknął Przywódca.– Tak jak mówiłem – Kaysed upił łykwina. – Trzeba coś z tym zrobić...*Był piękny, sobotni poranek. MłodaJaponka siedziała wraz z chłopakiemna ławce w parku. W dłoni trzymała pałeczkęwęgla, a na kolanach szkicownikz pustą kartką. Chłopak opowiadało wczorajszym dniu na uczelni. Po chwilizadał jej pytanie, lecz odpowiedziała mujedynie cisza. Ponownie je powtórzył, ale16 Środowiskoznowu nie doczekał się odpowiedzi. Daisukespojrzał na nią. Zapatrzona gdzieśw dal dziewczyna szybko nanosiła węglemlinie na kartkę. Z przerażeniemujrzał, że czarne niegdyś oczy Natsukostały się mleczne i bez wyrazu, jak gdybyzaszły mgłą. Złapał ją za ramionai lekko potrząsnął. Zawołał do niej poimieniu, lecz nadal nic nie zmieniło sięw jej zachowaniu. Gdy Daisuke zrozpaczonynie wiedział już co ma robić, Natsukojakby obudzona z transu nagle sięporuszyła. Obróciła się do ukochanego,a leżący dotychczas na kolanach dziewczynyrysownik spadł na ziemię. Spojrzałana chłopaka swymi, czarnymi jakwęgielki oczyma.– Coś się stało skarbie? – spytała jakgdyby nigdy nic.Chłopak wpatrywał się w nią oniemiały.Natsuko pocałowała go i pociągnąwszyza rękę zmusiła do wstania.– Chodź – zachęciła. – Pokażę ci coś.Pobiegli. Wiatr zawiał. Przewróciłkartkami leżącego w trawie szkicownika,otwierając go na ostatniej zarysowanejstronie.Rysunek w porównaniu z pozostałymiszkicami sprawiał wrażenie, jakbynie został namalowany przez Natsuko.Grube, szybko kładzione kreskiprzedstawiały iście dantejskie sceny.Niemalże wszystko płonęło. Spod gruzówzniszczonych budynków próbowaliwydostać się ranni ludzie. Dookoła panowałchaos. Ciemne, burzowe chmurykotłowały się na czarnym niebie, a wydostającesię z nich pioruny z potężnąsiłą uderzały w zrujnowaną, niebezpiecznieprzechyloną wieżę Eiffla...*Cienie jeden za drugim szły wąskąścieżką wiodącą do Niebiańskich Wrót.Po obu stronach dróżki rósł dziki, gęstyi nieprzenikniony las pełen przeróżnych,dziwnych stworzeń, które tak na– prawdęnigdy nie powinny istnieć na tymświecie. Przewodził im jeden z Aniołów,Shekher. Wskazywał drogę do ŚwietlistejKomnaty, bowiem tylko Bóg, on i siedmioroinnych Aniołów znali jej położenie.Przejścia przez wrota strzegł Cherubinnoszący imię Strażnik Ranaloth.Idąc z przodu Shekher słyszał mrożącąkrew w żyłach rozmowę Cieni. Vadwłaśnie przechwalał się Quethiyr, jak toprzed trzema dniami jednym ruchemzabił czterech mężczyzn. Usłyszawszyto, Quethiyr zaśmiała się tak przerażająco,jak świat jeszcze nie słyszał.– Czterech mężczyzn powiadasz? W takimrazie musieli być pijani... – parsknęła.– Ja wczorajsze– go dnia pozbawiłamżycia trzystu, a może i czterystu