plik .pdf, 3.3 MB - Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

. 126Harmonia Mundana •z cyklu „Harmonia sfer”, 1985gobelin według projektuKiejstuta Bereźnickiego250 x 200 cmwł. Filharmonia Pomorska w Bydgoszczy• Kapela na Waweluz cyklu „Koncert Polski”, 1981gobelin według projektuKazimierza Ostrowskiego400 x 250 cmwł. Filharmonia Pomorska w Bydgoszczy• Pożegnanie Ojczyznyz cyklu „Koncert Polski”, 1983gobelin według projektuKiejstuta Bereźnickiego400 x 250 cmwł. Filharmonia Pomorska w BydgoszczyJednym z dwóch impulsów, by po długiej przerwie (ponaddwadzieścia lat) zwrócić się w kierunku tkactwa artystycznego,był sukces, który odnieśli polscy artyści podczas kilku kolejnychedycji Międzynarodowego Biennale Tkaniny w Lozannie. Biennaleto najcenniejszy owoc działalności Międzynarodowego CentrumTkaniny Dawnej i Nowoczesnej 14 , powołanego do życia (takżez inicjatywy Jeana Lurçata) w 1961 roku w Lozannie. Jego głównymcelem było nadanie sztuce tkackiej cech autonomicznej dziedzinysztuki. Pierwsza edycja biennale z roku 1962 zdominowanabyła przez tkaniny wykonane metodą w prostej linii wywodzącąsię z klasycznych warsztatów francuskich i flamandzkich. Istotnymwarunkiem było utrzymanie formatu nie mniejszego niżdwanaście metrów kwadratowych. Artyści z Polski już w pierwszejedycji wyraźnie zaznaczyli swą obecność, by w drugiej i kilkunastępnych stać się ich sensacją. „Specyfika dzieł polskich polegałana uchwyceniu właściwych proporcji między rodzimą tradycjąnie pozbawioną cech ludowości a aktualnymi tendencjami sztukiprofesjonalnej w nurcie międzynarodowym. Zwykle bowiem tkaninypolskie frapowały swoim prymitywizmem czy archaizmemlub historyzującym stylem, pozostając jakby poza obrębem oddziaływaniawspółczesnej plastyki, a także architektury. Terazprzedział ten przestawał powoli istnieć, niwelowany w większościinwencją młodego pokolenia, któremu sekundowali niektórzy spośródstarszej generacji odczuwający potrzebę przemian” 15 .Taką potrzebę odczuwano zapewne także i w gdańskiej PracowniTkaniny, jednak nie doceniono strukturalizmu jako najistotniejszegowaloru i źródła sukcesu polskiej tkaniny, angażując się w nurt zachowawczy,„archaizujący i historyzujący”. Wynikało to z jednejstrony z chęci utrzymania wypracowanych wcześniej kontaktówz państwowym zleceniodawcą, z drugiej zaś z faktu, że o losach PracowniTkaniny decydowali tu malarze 16 , nie zawsze uświadamiającysobie specyfikę języka tkaniny.