O bezdomności bez lęku - Pomorskie Forum na rzecz Wychodzenia ...

Autor badań doszedł do następujących wniosków,że jedne grupy przyswajając sobie wartości sukcesudążą do niego, wykorzystując do tego akceptowaneprzez społeczeństwo normy zinstytucjonalizowane,inne grupy przyswoiwszy sobie sukces jako głównymotyw postępowania dążą do niego, stosując środkiniezgodne z normami prawnymi (przestępstwa),a jeszcze inne grupy nie akceptują ani takiego celu jakbogacenie się przede wszystkim, ani też nie akceptująśrodków zinstytucjonalizowanych.Oddziaływanie pedagogiczne ma szansę urzeczywistnieniawówczas, jeśli w strukturze lub w celachzajdą istotne zmiany, wtedy należy oczekiwać odpowiednichzmian tej części społeczeństwa, która najsilniejjest narażona na naciski.2. Skuteczna obrona przed ubóstwem i walka z ubóstwemwymaga wiary, że podjęty przez jednostkę,rodzinę wysiłek włożony w wyrwanie się z ubóstwa,powiedzie się.Wymaga wiary, że wyrzeczenia i wysiłek całej rodzinyprzyniesie zmianę w jego życiu. Takiej gwarancjiniema, ponieważ wykształcenie w Polsce nie jestczynnikiem i warunkiem bezpieczeństwa socjalnego.Ludzie wykształceni nie mają pewności uzyskania zatrudnienia,prowadzi to zatem do zmniejszenia motywacjido działania.3. Wysiłek jednostki lub rodziny związany z próbąucieczki od ubóstwa musi być stale wspieranyi wspomagany przez system polityki socjalnej.Jeżeli takiej pomocy nie ma, to podejmowanie jakiegokolwiekwysiłku jest nie tylko bezowocne, alei bezcelowe.4. W Polsce w okresie transformacji cały mechanizmspołeczny nastawiony został na utrwalenie kulturymasowego ubóstwa, niskich aspiracji, akceptacjiniskiego poziomu potrzeb cywilizacyjnychi konsumpcji.W Polsce wybrano raczej drogę do utrwaleniakultury ubóstwa poprzez rozpowszechnienie ofertypomocy (ułatwienia do przechodzenia na wcześniejsząemeryturę, zasiłki dla bezrobotnych, zasiłkipomocy społecznej) niż wskazania form „ucieczkiod ubóstwa”.Stworzono instytucję kuroniówki, która ułatwiłapostawy akceptacji ubóstwa, zwolniła jednostkiz wysiłku, z walki o zmianę swojego położenia.W okresie transformacji systemu zabrakło politykispołecznej, która dawałaby jednostkom i rodzinomszansę na pomyślne wypełnianie zwykłych rólspołecznych. Zamiast polityki społecznej, zastosowanow tym okresie filantropię państwową, która doprowadziłado szybkiego przyrostu podopiecznych,uzależnionych od pomocy i żyjących z ręką wyciągniętąo pomoc.U osób bezdomnych to przekonanie charakteryzującesię tym, że państwo ma zapewnić schronienie,pracę, wyżywienie, wychować dzieci co w konsekwencjiprowadzi do samodestrukcji jednostek.Z doświadczeń w pracy z osobą bezdomną wynika, iżnie zawsze jest ona chętna do współpracy z pracownikamioferującymi pomoc.Klienci pomocy społecznej coraz częściej przerzucająodpowiedzialność za swoje życie na poszczególneinstytucje pomocowe, w ten sposób dochodzido uzależnienia „instytucjonalnego”. Wzrastaniew kulturze ubóstwa powoduje spadek motywacji dojakiegokolwiek działania. Praktyka pokazuje, że dochodzido utrwalenia i dziedziczenia cech statususpołecznego w rodzinach najuboższych.Filantropia państwowa doprowadziła także do demoralizacjispołeczeństwa, do wyuczenia podopiecznychbezradności, wreszcie, co nie jest bez znaczeniado marnotrawienia środków publicznych. Bezdomnośćnie jest problemem samym w sobie.Trudności pojawiają się w chwili, gdy nastąpisprzężenie ich z sytuacjami patologicznymi tj. bezrobocie,uzależnienia, etc.Aby praca z klientem bezdomnym była skutecznakonieczna jest zaangażowanie w nią całej grupy specjalistów:od pracowników socjalnych, psychologówi pedagogów poprzez doradców zawodowych, terapeutówuzależnień, kuratorów, prawników.Nie ulega wątpliwości, że organizowanie pomocyosobom bezdomnym należy do zadań polityki społecznejpaństwa. Wszyscy bezdomni powinni być objęcipomocą w stosownej dla nich formie. W zakresieprzeciwdziałania bezdomności słusznie podkreślasię istotę:- współpracy pomiędzy organizacjami i instytucjamidziałającymi w obszarze pomocy osobom bezdomnym;- profilaktyce społecznej, przy udziale samorządówterytorialnych;- tworzenia specjalistycznych programów oraz realizowaniawszechstronnej pomocy w środowiskachzagrożonych bezdomnością.Powstawanie w/w programów wydaje się być zasadnez uwagi na wzrastającą wciąż liczbę osób bezdomnych.Okres pobytu w placówkach nie możewydłużać się w nieskończoność. Wydaje się, że abyzwiększyć skuteczność oddziaływań w pracy z osobamibezdomnymi należy zwrócić nie tylko uwagę22