Fronda21-22

się na pełnomocnictwo Gisdanicza, z którego konwencjonalnych zwrotównic nie wynika. Król natomiast brał udział w rokowaniach tylko dlatego, żechciał zyskać na czasie czekając na wiadomość o flocie włoskiej. Rola królaograniczyła się więc do zgody na próbę pokojowego porozumienia. Niemożna oskarżać króla o dwulicowość wobec sprzymierzeńców również dlatego,gdyż - jak wynika z diariusza watykańskiego mistrza ceremonii StefanaInfessuny - poseł Władysława III przybył do Rzymu 4 lipca 1444 roku.Biorąc pod uwagę, że dopiero tego dnia z Wenecji do Budy pchnięto gońcaz wiadomością, że flota włoska wyruszyła w stronę tureckich cieśnin, możnawnioskować, że król informował papieża, iż „na wypadek zawodu co dofloty, wszedł w rokowania z sułtanem'" 0 . Dąbrowski zakłada, że „traktat zostałogłoszony za niebyły przez króla prawie zaraz, dnia 4 sierpnia, gdy nadeszławieść, że flota chrześcijańska już się kieruje przeciw Turkom"". Haleckinatomiast uważa, że król otrzymał wiadomość o flocie najpóźniej25 lipca, gdyż tyle trzeba było czasu na tak ważną misję, jaka wyruszyła4 lipca z Wenecji. „Wykluczonym zaś jest, aby Jagiellończyk nie czekał na teinformacje przed powzięciem swej decyzji co do ratyfikacji traktatu." 12Przypuszczaon, że traktat zawarty został 12 czerwca w Adrianopolu w imieniukróla, ale że 4 sierpnia król odmówił jego ratyfikacji. Po pierwsze, z powodukrucjaty, planowanej od kwietniowego sejmu w Budzie, a po drugie - naskutek niekorzystnych warunków traktatu. Wreszcie, o składaniu przysięgi,jak również o jej unieważnieniu przez Cesariniego, nie ma mowy takżew manifeście szegedyńskim oraz w informacjach papieskiego legata i Wenecjan,którzy uznawali prawo Ojca Świętego do unieważniania przysięgi, niemieliby więc powodu zatajać tego faktu.Drugim aspektem, który być może zadecydował o tym, że król nie zaprzysiągłtraktatu pokojowego, są warunki owego pokoju. Zdaniem Jana Dąbrowskiegona mocy traktatu „wracano do stanu posiadania sprzed 1426 roku"13 , a więc z czasów, gdy Węgry nie poniosły jeszcze strat na rzecz Turcji.Również odzyskanie przez Brankowicza Serbii ocenia Dąbrowski pozytywnie,gdyż „odzyskanie Serbii nie leżało jedynie w interesie despoty, ale gwarantowałotakże w szerszym sensie bezpieczeństwo Węgier. Żądanie sułtanaw przedmiocie zachowania zobowiązań despoty w stosunku do Porty Ottomańskiej(...) nie naruszało praw zwierzchnich Węgier w Serbii (...) warunkipokoju z 1444 roku oznaczały wycofanie się Turcji z części północno-za-ZIMA 2000 67